Από τη νομιμότητα στην παρανομία… ένα τσιγάρο δρόμος

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η εντατικοποίηση των ελέγχων για την εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου, που προανήγγειλε χθες με εγκύκλιό του το υπουργείο Υγείας, όσο «θεάρεστη» εξέλιξη κι αν είναι, συνάμα δεν παύει να αποτελεί και το τελευταίο… επεισόδιο ενός καθ' όλα γνωστού «σίριαλ». 

Αυτού που θέλει τη διεξαγωγή ελέγχων για ένα χρονικό διάστημα και στη συνέχεια, την παραπομπή του θέματος στις… ελληνικές καλένδες.

Το έχει διαπιστώσει επανειλημμένως και ο ίδιος ο υπουργός Υγείας Α. Ξανθός, ο οποίος παραδέχθηκε ενώπιον της Ολομέλειας της Βουλής, τον Ιούνιο πέρυσι, ότι ο νόμος (4868 /2010) σχετικά με την απαγόρευση καπνίσματος σε δημόσιους χώρους δεν εφαρμόζεται.

Όπως εύστοχα είχε παρατηρήσει τότε, το πρόβλημα δεν είναι η ελλιπής ενημέρωση αλλά «η μη τήρηση του νόμου, σε καθεστώς ατιμωρησίας…». Μιλώντας, δε, χωρίς περιστροφές, είχε παραδεχθεί την ύπαρξη αδράνειας εκ μέρους της Πολιτείας.

Μόνο λίγους μήνες νωρίτερα, τον Φεβρουάριο του 2017, ο ίδιος είχε εκδώσει ακόμη μία εγκύκλιο σχετικά με την απαγόρευση του καπνίσματος, στην οποία μάλιστα περιγραφόταν και ποιος έχει αρμοδιότητα επιβολής ποινών, σε περιπτώσεις παραβίασης του αντικαπνιστικού νόμου, ο οποίος αισίως διανύει τον όγδοο χρόνο του βίου του, εμφανίζοντας ακόμη πενιχρά αποτελέσματα…

Όπως δήλωνε πέρυσι τον Μάιο, ο βουλευτής Λάρισας, της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, Κώστας Μπαργιώτας, «ο νόμος, ο υφιστάμενος, δεν εφαρμόζεται πλέον πουθενά. Καπνίζουν σε νοσοκομεία και ιατρεία, καπνίζουν στη Βουλή και ουδείς ενδιαφέρεται».

Εύλογα, η μη τήρηση του νόμου στη χώρα μας -σε ευθεία αντίθεση με τις λοιπές του λεγόμενου «Δυτικού κόσμου»- ούτε καινοφανής είναι, ούτε αφορά ένα μεμονωμένο  ζήτημα.

Αντίθετα, αποτελεί στοιχείο της καθημερινότητάς μας και μέτρο για το επίπεδο του πολιτισμού μας.

Από τα «μικρά» και καθημερινά έως τα «μεγαλύτερα», σε τι βαθμό υφίσταται «ασφάλεια δικαίου» στην πατρίδα μας;

Είναι τυχαίο ότι η χώρα μας συγκαταλέγεται στους Ευρωπαίους πρωταθλητές σε αυτοκινητιστικά ατυχήματα, στη μη χρήση ζώνης ασφαλείας και μοτοσικλετιστικού κράνους και ότι θρηνεί τόσα θύματα δυστυχημάτων κάθε χρόνο;

Είναι τυχαίο, για παράδειγμα,  ότι καταστρατηγείται μαζικά η απαγόρευση της στάθμευσης τρία μέτρα πριν τη γωνία του δρόμου, εμποδίζοντας έτσι την ορατότητα όσων επιθυμούν να στρίψουν, ή ότι είναι ιδιαίτερα συχνή ακόμη και η αντίθετη πορεία οχημάτων σε μονόδρομο;

Όλα αυτά, όμως, αφορούν τόσο τον σεβασμό που εμείς οι ίδιοι είμαστε διατεθειμένοι να επιδείξουμε έναντι των συμπολιτών μας, όσο και την απουσία βούλησης της Πολιτείας να εφαρμόσει τους νόμους που η ίδια θεσμοθέτησε.

Είναι απόλυτα σαφές, δε, ότι αυτό το κλίμα ανομίας βρίσκεται σε έξαρση τα τελευταία χρόνια, υπό το νέο καθεστώς «αυξημένης ανοχής» που μας περιβάλλει.

Πότε, κατά το παρελθόν, θα μπορούσαν «συλλογικότητες» κάθε λογής να εισβάλλουν στη Βουλή, σε πρεσβείες, σε δημόσιες υπηρεσίες, σε ιδιωτικές εταιρίες, σε δημαρχεία ή όπου αλλού και να έχουν -εν πολλοίς- το «ακαταδίωκτο»;

Πότε, κατά το παρελθόν, εμποδίζονταν ακόμη και συνεδριάσεις δικαστηρίων, όπως συμβαίνει στα Ειρηνοδικεία της Επικράτειας, δίχως να τιμωρείται κανείς;

Οι νόμοι οφείλουν να εφαρμόζονται αδιακρίτως και πάντα. Εάν εφαρμόζονται επιλεκτικά και μόνον κατά διαστήματα, η ύπαρξή τους, πολύ απλά, δεν έχει νόημα.

Αντίθετα, οδηγεί στη δημιουργία κλίματος ανομίας και ατιμωρησίας και στην εμπέδωση αισθήματος απαξίας έναντι του θεσμικού πλαισίου που διέπει τη λειτουργία ενός σύγχρονου κράτους.

Εάν η απόσταση από τη νομιμότητα στην παρανομία είναι… «ένα τσιγάρο δρόμος», τότε…