Η χαμένη τιμή της απεργίας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Επιστροφή στους στοιχειώδεις κανόνες της δημοκρατίας.

Αυτό συνεπάγεται η πρόβλεψη για την κήρυξη απεργίας σε πρωτοβάθμια σωματεία βάσει όρων απαρτίας απλής πλειοψηφίας (50%+1) των οικονομικά τακτοποιημένων μελών τους, που προωθεί η κυβέρνηση.

Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο.

Για ακριβώς αυτόν τον λόγο, δε, ο κύριος όγκος των αντιδράσεων σε αυτήν τη διάταξη προέρχεται από το «ΠΑΜΕ», μία οργάνωση η οποία, ως γνωστόν, πρόσκειται στο ΚΚΕ.

Πλην ΠΑΜΕ και των όποιων οργανώσεων στα «αριστερά» του, ουδείς εξέφρασε ενστάσεις για μία ρύθμιση, η οποία εν πολλοίς δεν υπερβαίνει τα όρια του αυτονόητου.

Δηλαδή, ότι απεργία σε πρωτοβάθμιο σωματείο μπορεί να κηρυχθεί μόνον από την πλειοψηφία και όχι την οποιαδήποτε μειοψηφία.

Ουδείς άλλος κατέφυγε σε βίαιες εκδηλώσεις για τη διάρρηξη της πύλης και την «εισβολή» του στο υπουργείο Εργασίας, χθες, ζητώντας την απόσυρση της προωθούμενης διάταξης.

Διότι πρόκειται για μία διάταξη θεμελιωδώς δημοκρατική, η οποία σέβεται εξίσου το δικαίωμα στην απεργία με εκείνο στην εργασία.

Κάτι, που δεν υπήρχε έως τώρα σε αυτόν τον τόπο.

Αυτό που παρατηρούσαν έως τώρα οι πολίτες και η επιχειρηματική κοινότητα αυτής της χώρας ήταν η συχνή κατάχρηση του δικαιώματος στην απεργία και η εκμετάλλευσή του για την προώθηση συντεχνιακών και άλλων επιμέρους συμφερόντων, υπό τον μανδύα ενός κατά τα λοιπά «ιερού» δικαιώματος.

Μετά από 36 χρόνια αλλάζει για πρώτη φορά ο νόμος 1264/82 για τις απεργίες.

Στερούνται έτσι ορισμένοι του «δικαιώματος» να «κατεβάζουν διακόπτες» με το «έτσι θέλω», βυθίζοντας τη χώρα στο σκοτάδι ή να οδηγούν επιχειρήσεις στο λουκέτο χάριν υπέρμετρων διεκδικήσεων που εκφεύγουν των νομίμως συμπεφωνημένων.

Για πρώτη φορά, με άλλα λόγια, τίθεται ένα φρένο στο είδος της συνδικαλιστικής ασυδοσίας το οποίο κυριάρχησε στην Ελλάδα κατά τη Μεταπολίτευση και ιδίως επί διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, οπότε θεσπίστηκε ο περίφημος νόμος 1264/82 για τις απεργίες.

Καθ’ όλο αυτό το διάστημα, το απολύτως σεβαστό δικαίωμα στην απεργία κατέστη μοχλός και μέσο πίεσης -καθ’ υπέρβαση των ορίων που θέτει ο δημοκρατικός κανόνας της πλειοψηφίας- για την επιβολή της ισχύος του «συνδικαλιστικού κινήματος» και κυρίως του κρατικοδίαιτου τμήματος αυτού. Το λοιπό, ούτως ή άλλως έφθινε από κοινού με την καταρρέουσα ελληνική επιχειρηματικότητα. Μεταποιητική ή άλλη.

Αποτελεί, δε, μνημείο στο έλλειμμα που παρουσιάζει το πολιτικό προσωπικό της χώρας, το γεγονός ότι αυτή η κατάσταση εξορθολογίζεται με τη διάταξη του «50%+1», μόνον κατόπιν «έξωθεν» προτροπής.

Ήταν απαραίτητο, άραγε, να υπαχθεί η χώρα μας σε καθεστώς μνημονίου, ώστε να αντιληφθεί το προφανές και να αποκαταστήσει όρους δημοκρατίας στον τρόπο με τον οποίο αποφασίζεται η προκήρυξη απεργιών;

Όπως και σε τόσους άλλους τομείς, οι οποίοι άπτονται τόσο της δημοσιονομικής ευταξίας όσο και των όρων ανταγωνισμού βάσει των οποίων λειτουργεί η ελληνική οικονομία -και κατά προέκταση η κοινωνία αυτού του τόπου-, η επικράτηση του αυτονόητου υπήρξε δυνατή μόνον κατόπιν «έξωθεν» εντολών.

Εάν, όμως, το πελατειακό κράτος, το οποίο φέρει τόσο σημαντικό μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάντια της χώρας δεν εξαλειφθεί, με χαρακτηριστική την περίπτωση του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού, τότε -μετά την εκπνοή του μνημονίου- γιατί να μην οπισθοδρομήσει ο τόπος μας στις συνθήκες εκείνες που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία;

Ποιος θα μας «σώσει» τότε;