Φτιάξ' το ή άσ' το!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αποτελεί σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση κάτι περισσότερο από ένα «χαλαρό» οικονομικό μόρφωμα μεταξύ ευρωπαϊκών κρατών;

Προσφέρει η Ε.Ε., στους κατοίκους των -οσονούπω  27- κρατών μελών της, ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση, την υγεία ή την απασχόληση;

Μπορεί να εγγυηθεί, έστω στοιχειωδώς, τα σύνορά της;

Η πρόταση που έβαλε χθες στο τραπέζι του διαλόγου ο Γερμανός σοσιαλδημοκράτης ηγέτης, Μάρτιν Σουλτς, για τη δέσμευση των κρατών μελών της ΕΕ, έως το 2025, στη δημιουργία μία ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, αυτής των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» ή αλλιώς την εγκατάλειψη του μπλοκ από όσα κράτη δεν συμφωνούν, αποτελεί μία θαρραλέα -πλην απολύτως αναγκαία- τομή.

Εάν η Ε.Ε. δεν κατορθώσει να μετεξελιχθεί σε μία πραγματικά συνεκτική οντότητα, ούτως ώστε να προσφέρει στους λαούς που την απαρτίζουν ίσες ευκαιρίες και πρόσβαση σε όλους τους τομείς, τότε δίχως άλλο, θα οπισθοδρομήσει, με τελικό προορισμό την αποσύνθεση.

Από τη Συνθήκη Άνθρακα και Χάλυβα (1951) έως σήμερα μπορεί να έχει επιτευχθεί ο κυριότερος λόγος ύπαρξης της διαδικασίας ευρωπαϊκής ενοποίησης, ήτοι η αποφυγή πολέμου στη Γηραιά Ήπειρο, όμως, πλέον, οι προκλήσεις έναντι όσων πρεσβεύει η σημερινή μορφή της Ε.Ε. βαρύνουν καταλυτικά στην περαιτέρω πορεία της.

Δίχως ενιαία αμυντική και εξωτερική πολιτική και βεβαίως δίχως ενιαία δημοσιονομική και οικονομική πολιτική, τα κράτη μέλη της Ε.Ε. είναι καταδικασμένα να παραμείνουν -στην καλύτερη περίπτωση- είτε ως απλοί διαπραγματευτές των εθνικών τους συμφερόντων, είτε να αναχθούν σε «ακολούθους», της μίας ή της άλλης μορφής, της οικονομικά κραταιάς Γερμανίας.

Θα ήταν αναγκασμένη μία χώρα σε δεινή οικονομική θέση, όπως η δική μας, να δαπανά ποσοστό  2,4% του ΑΕΠ της για την άμυνά της, εξασφαλίζοντας έτσι τη δεύτερη θέση μετά τις ΗΠΑ στη σχετική κατάταξη του ΝΑΤΟ μεταξύ των κρατών με τις υψηλότερες στρατιωτικές δαπάνες επί του ΑΕΠ, εάν η ΕΕ εγγυόταν τα σύνορά της μέσω ενός ευρωπαϊκού στρατού;

Θα υπήρχε ζήτημα έστω και έμμεσης αμφισβήτησης της Συνθήκης της Λωζάνης εκ μέρους οποιουδήποτε, του φίλτατου κ. Ερντογάν συμπεριλαμβανομένου, εάν γνώριζε ότι απέναντί του δεν θα είχε μόνο την Αθήνα αλλά το σύνολο των κρατών μελών της ΕΕ;

Δίχως αμφιβολία, η παραχώρηση περαιτέρω πτυχών της εθνικής κυριαρχίας εκ μέρους των κρατών μελών της ΕΕ για τη δημιουργία  μίας Ομοσπονδίας στο πρότυπο των ΗΠΑ δεν είναι απλή υπόθεση και απαιτεί ευλόγως σημαντικό διάστημα «ωρίμανσης» και για ακριβώς αυτόν τον λόγο έθεσε ο φίλτατος Σουλτς το 2025 ως έτος-ορόσημο για την εξασφάλιση της σύμφωνης γνώμης των κρατών μελών.

Υπό τη σημερινή της μορφή, ωστόσο, η ΕΕ έχει φθάσει σε ένα προφανές αδιέξοδο, το οποίο έφερε με περίλαμπρο τρόπο στο φως η εκδήλωση της μεταναστευτικής - προσφυγικής κρίσης και θα τονίσει ακόμη περισσότερο το -καθ' όλα απευκταίο- ενδεχόμενο ύπαρξης προβλημάτων ρευστότητας στην τρίτη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή οικονομία, εκείνην της Ιταλίας.

Μία από τις πλέον σημαντικές θεσμικές κατακτήσεις, η οποία αφορά στην ελεύθερη διακίνηση πολιτών στο πλαίσιο της Συνθήκης Σένγκεν, υφίσταται ακόμη σήμερα, ή έχει αφεθεί στο… χρονοντούλαπο της ιστορίας, όπως έλεγε και μία ψυχή;

Αντίστοιχα, αρκούν θεσμοί όπως ο ESM -ακόμη κι αν μετεξελιχθεί σε ευρωπαϊκό αντίστοιχο του ΔΝΤ- για την ενδεχόμενη συνδρομή κρατών όπως η Ιταλία, υπό το φως του τερατώδους δημόσιου χρέους της;

Η πρόταση Σουλτς, παρά τα προφανή προβλήματά της, δίνει προοπτική εκεί που σήμερα δεν υπάρχει και για ακριβώς αυτόν τον λόγο οφείλει να εξεταστεί σοβαρά.

Η -μετά τιμών ή όχι- απόρριψή της οδηγεί σε αντιστοίχως προφανή οπισθοδρόμηση.