Ξένοι στην ίδια πόλη

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν υπάρχει μία κοινή διαπίστωση στο διάβα της περιπέτειας που βιώνει η χώρα μας εδώ και χρόνια, αυτή είναι ότι η άκρη του νήματος για την έξοδό της από την κρίση βρίσκεται στον ιδιωτικό τομέα. 

Από εκεί θα προέλθουν οι επενδύσεις, από εκεί θα προέλθει η ανάπτυξη και από εκεί θα μειωθεί η ανεργία, καθώς ο ρόλος του κράτους, στη «μετά μνημόνιο» εποχή, δεν είναι εκείνος του… εργοδότη.

Πρόκειται για μία συζήτηση η οποία έχει καταλήξει, τόσο σε ό,τι αφορά στην κυβέρνηση, όπως επανειλημμένως έχει τονίσει και ο πρωθυπουργός, όσο βεβαίως και στην αντιπολίτευση, υπό το φως των δημοσιονομικών και διαρθρωτικών αιτίων που μας οδήγησαν στην κρίση.

Στον απόηχο, ωστόσο, αυτής της ολοκληρωμένης συζήτησης και της διαπίστωσης στην οποία κατέληξε, η απόσταση που εξακολουθεί να υφίσταται ως προς το τι μέλλει γενέσθαι κατά την «επόμενη ημέρα», μεταξύ των κυριοτέρων ή εντέλει των πλέον εμβληματικών εκπροσώπων του ιδιωτικού τομέα και της κυβέρνησης, εμφανίζεται να παραμένει τεράστια.

Χαρακτηριστικές αυτού του γεγονότος ήσαν οι τοποθετήσεις, χθες, του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, Γ. Δραγασάκη και του προέδρου του ΣΕΒ, Θ. Φέσσα, στη διάρκεια του ετήσιου συνεδρίου που διοργανώνει το Ελληνο-αμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο, υπό τον τίτλο «Η Ώρα της Ελληνικής Οικονομίας».

«Πώς μπορούμε να βγούμε από την κρίση με μία επιχειρηματικότητα που βγάζει τα κέρδη της στο εξωτερικό, που δεν επενδύει στην κατάρτιση, στην έρευνα και στην τεχνολογία;», αναρωτήθηκε ο κ. Δραγασάκης, ενώ λίγο νωρίτερα, ο κ. Φέσσας είχε διερωτηθεί για την ικανότητα του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας να καλύψει τις ανάγκες κατάρτισης των εργαζομένων τού αύριο, δεδομένων των τεχνολογικών εξελίξεων.

Για αποκατάσταση της εμπιστοσύνης του επενδυτικού κοινού προς το «κράτος μας» έκανε λόγο ο φίλτατος κ. Δραγασάκης, αναφερόμενος στην πρόσβαση της χώρας στις αγορές με το πρόσφατο swap ομολόγων,  για την ανάγκη εξασφάλισης αυτής της εμπιστοσύνης, μιλούσε ο κ. Φέσσας, έχοντας κατά νου τις  άμεσες ξένες επενδύσεις.

Ως μάλλον «συστημικό πρόβλημα» χαρακτήρισε την κρίση ο κ. Δραγασάκης και όχι ως αποτέλεσμα της κακής λειτουργίας του δημόσιου τομέα, ενώ τόνισε ότι ούτε ο ιδιωτικός τομέας λειτουργούσε άψογα.

Στον αντίποδα, ο επίσης φίλτατος κ. Φέσσας έθετε σειρά ερωτημάτων σχετικά με την ανολοκλήρωτη αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα, τη συνεχιζόμενη ύπαρξη ελλειμματικών δημόσιων επιχειρήσεων, την πλημμελή λειτουργία του τραπεζικού συστήματος και την εξακολουθητική ύπαρξη κεφαλαιακών περιορισμών, καθώς και άλλων προβλημάτων που εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν την οικονομική ζωή του τόπου, όπως οι καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης.

Μολονότι, δε, αμφότεροι συμφώνησαν στην ύπαρξη του φαινομένου της υπερφορολόγησης, ο κ. Δραγασάκης υποστήριξε ότι προ κρίσης υπήρχε υποφορολόγηση, ενώ ο κ.Φέσσας επισήμανε την ανάγκη μείωσης της παραοικονομίας, ώστε να καταστεί δυνατή η αποκλιμάκωση των φορολογικών συντελεστών.

Καίριο, δε, στοιχείο της παρέμβασης του κ. Φέσσα ήταν η ανάγκη να μην υπάρξει υπαναχώρηση στις μεταρρυθμίσεις που έχουν ήδη συντελεστεί και δη στον τομέα των εργασιακών σχέσεων.

Αντίθετα, σημείο στο οποίο εστίασε ο κ. Δραγασάκης  ήταν ότι «…η χώρα χρειάζεται μετασχηματισμό και αναζωογόνηση με όρους καινοτομίας, νέας επιχειρηματικής ηθικής και η κυβέρνηση στοχεύει στον μετασχηματισμό που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες των πολλών και όχι των λίγων».

Εάν, όμως, έχουν όντως έτσι τα πράγματα, τότε ποια είναι η κοινή γλώσσα που ομιλούν κυβέρνηση και ιδιωτικός τομέας;

Εάν όντως το ζητούμενο είναι η προσέλκυση επενδύσεων για την εξασφάλιση ανάπτυξης, πώς είναι δυνατόν αυτό να επιτευχθεί δίχως ένα ελάχιστο επίπεδο συνεννόησης μεταξύ των κυριοτέρων συντελεστών της ελληνικής εξίσωσης;

Για πόσο ακόμη θα είναι «ξένοι στην ίδια πόλη»;