Τα αυτονόητα… μετά από 7,5 χρόνια

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η ολοκλήρωση του SLA, αργά το βράδυ του Σαββάτου, σηματοδοτεί την ταχύτερη επίτευξη τεχνικής συμφωνίας μεταξύ Ελλάδος και θεσμών, εκ του συνόλου των αξιολογήσεων που έχει βιώσει η Ελλάδα στη διάρκεια του μνημονιακού βίου της, δηλαδή από τον Μάιο του 2010 έως σήμερα.

Για την ακρίβεια, αφορά την ταχύτερη ολοκλήρωση αξιολόγησης μετά το πέρας της προηγούμενης, καθώς υπό το φως των καθυστερήσεων που χαρακτήρισαν τις δύο προηγούμενες αξιολογήσεις του τρέχοντος, τρίτου κατά σειρά, μνημονίου, θα οφείλαμε να βρισκόμαστε χρονικά κάπου περί την πέμπτη αξιολόγηση ή και ακόμη παραπέρα.

Εξ αυτού του λόγου, εξάλλου, υπάρχει και τόσο υψηλό αδιάθετο υπόλοιπο πόρων από το τρέχον πρόγραμμα, της τάξης των 45-46 δισ. ευρώ (σε σύνολο 86 δισ. ευρώ), όπως μας υπενθύμισε πρόσφατα ο φίλτατος Κλ. Ρέγκλινγκ, επικεφαλής του ESM.

Εάν, όμως, έχουν όντως έτσι τα πράγματα, τότε τα αίτιά τους θα πρέπει να αναζητηθούν στην προθυμία ή άλλως πώς στη βούληση των δύο πλευρών να διαμορφωθούν κατά αυτόν τον τρόπο οι εξελίξεις.

Ένα πράγμα, σαν να λέμε, «αν θέλουν η νύφη κι ο γαμπρός…».

Σε ό,τι αφορά στην προθυμία των Ευρωπαίων εταίρων και δανειστών μας, οι λόγοι ύπαρξής της αφορούν δύο τινά.

Όχι μόνον επειδή η εξασφάλιση συμφωνίας αφορά ένα πρόγραμμα που οι ίδιοι έχουν σχεδιάσει (και εμείς έχουμε… εγκρίνει), όσο κυριότερα διότι μετά από 7,5 χρόνια περιπετειών και ταλαιπωριών κάθε λογής για την Ευρωζώνη, είμαστε το μόνο κράτος-μέλος της που εξακολουθεί να βρίσκεται σε πρόγραμμα.

Σύμφωνα με τους ίδιους, δε, θα ήταν αδιανόητο να προστρέξουν στα εθνικά κοινοβούλιά τους ζητώντας τη σύναψη ακόμη ενός προγράμματος προσαρμογής για την Ελλάδα.

Σε ό,τι αφορά στην ελληνική πλευρά, τα αίτια οφείλουν να αναζητηθούν, ευλόγως, τόσο στην επιθυμία της κυβέρνησης να απαλλαγεί η χώρα από τον βρόχο των μνημονίων και των περιορισμών που αυτά θέτουν στην άσκηση δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής, όσο -ενδεχομένως κυριότερα- στα πολιτικά οφέλη που εκτιμά ότι μπορεί να αποκομίσει από μία τέτοια εξέλιξη.

Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, ωστόσο, η ολοκλήρωση αυτής της συμφωνίας, η οποία θα τεθεί υπόψη του σημερινού Eurogroup ώστε με την εκπλήρωση των προαπαιτούμενων ενεργειών να ανοίξει η πόρτα στην επόμενη εκταμίευση περί τα τέλη Ιανουαρίου 2018, αποκαθιστά το κλίμα εμπιστοσύνης προς την πορεία της ελληνικής οικονομίας και συμβάλλει στην έξοδο της χώρας από την κρίση.

Ακριβώς κατά τον ίδιο τρόπο με τον οποίο είχε υποβοηθήσει στην εμπέδωση εμπιστοσύνης προς την ελληνική οικονομία και η ολοκλήρωση της… προηγούμενης, δεύτερης κατά σειρά, αξιολόγησης του τρίτου προγράμματος και μπορέσαμε να προστρέξουμε για ακόμη μία φορά στις διεθνείς αγορές.

Ακριβώς, δηλαδή, όπως είχαν τα πράγματα και προ περίπου τριετίας, όταν η κυβέρνηση Σαμαρά, έχοντας ολοκληρώσει και η ίδια κάποια από τις αξιολογήσεις του δικού της μνημονιακού βίου, είχε κατορθώσει να ανοίξει τις πόρτες των διεθνών αγορών, βασιζόμενη σε ένα αντίστοιχα ευνοϊκό κλίμα που είχε τότε δημιουργηθεί πέριξ των προοπτικών της ελληνικής οικονομίας.

Εάν αφήσουμε στην άκρη, έστω χάριν συζητήσεως, ότι πολλές από τις προβλέψεις των μνημονίων, δημοσιονομικές αλλά και μεταρρυθμιστικές, οφείλαμε να τις είχαμε υλοποιήσει με δική μας πρωτοβουλία, το γεγονός και μόνον της βελτίωσης των προοπτικών αποκατάστασης της πρόσβασής μας στις αγορές, γιατί δεν έχει αποδειχθεί έως τώρα ικανός λόγος ταχείας ανταπόκρισης στις μνημονιακές δεσμεύσεις μας;

Τι κέρδισε αυτή η χώρα από τον στείρο λαϊκισμό, «δεξιό» ή «αριστερό», που χαρακτήρισε την αντιμνημονιακή ρητορική για το μεγαλύτερο διάστημα των τελευταίων 7,5 ετών, αν όχι την παράταση του δράματός της;