Όλα της Κεντροαριστεράς… δύσκολα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Δεν συμφωνούν να ακολουθήσουν τη «λογική» οδό ή εντέλει αυτήν της πολιτικής ορθότητας, που θέλει πρώτα να αποφασίζεις πού θα πας και μετά να διαλέγεις ποιος θα σε πάει εκεί.

Συμφωνούν, όμως -και μάλιστα απόλυτα- ότι αυτοί είναι εκείνοι οι οποίοι θα καθορίσουν την πορεία του τόπου, συγκυβερνώντας ή όχι με τον νικητή των επόμενων εκλογών, σε περίπτωση απουσίας αυτοδυναμίας εκ μέρους του.

Ο λόγος για ό,τι απέμεινε από το -κάποτε απέραντο- «χωνευτήρι» της Κεντροαριστεράς, τμήματα του οποίου πλέον διεκδικούν σχεδόν όλοι οι «όμοροι» πολιτικοί χώροι και για τη διαφαινόμενη συναίνεση των διεκδικητών της αρχηγίας του -όπως αυτή προέκυψε από την πρόσφατη τηλεμαχία τους- στην άρνησή τους να συμμετάσχουν στην επόμενη κυβέρνηση του τόπου, είτε με τη ΝΔ, είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ, εάν δεν γίνει προηγουμένως αποδεκτή η πολιτική τους πλατφόρμα.

Πέραν του εύλογου ερωτήματος, «για ποια πλατφόρμα μιλάμε ακριβώς;», πρόκειται για μία παραδοχή η οποία -στην ακραία εκδοχή της- δύναται να οδηγήσει σε απουσία σχηματισμού κυβέρνησης και άρα σε μία νέα εκλογική διαδικασία στη βάση της απλής αναλογικής.

Εάν, όμως, έχουν όντως έτσι τα πράγματα, γιατί να το «κουράζουμε» το ζήτημα, σύντροφοι;

Πείτε το να τελειώνουμε, ό,τι πολιτικό κόστος και να έχει μία τέτοια ομολογία.

Θα ήταν, τουλάχιστον, μία έντιμη στάση.

Διότι είναι απολύτως προσχηματικό να ζητάς -ως κόμμα μειοψηφίας- την υπερίσχυση της δικής σου ατζέντας, έναντι εκείνης του κόμματος με το οποίο ίσως συνεργαστείς, όταν η ατζέντα αυτή δεν έχει καν διαμορφωθεί, δημιουργώντας εντέλει την εντύπωση ότι στόχος σου είναι ένα «μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας», σε εκλογικό καθεστώς απλής αναλογικής.

Πέραν των όποιων διλημμάτων προκύπτουν από αυτή τη στάση, ωστόσο, και δεδομένου ότι το αρχηγικό είναι σήμερα το κυρίαρχο στοιχείο για την Κεντροαριστερά,  το ζητούμενο της 12ης Νοεμβρίου είναι η ανάδειξη μίας προσωπικότητας στη θέση του/της αρχηγού, που θα μπορούσε να οδηγήσει  αυτόν τον πολιτικό χώρο από το 6-7% της λαϊκής ψήφου σε σημαντικά υψηλότερα επίπεδα.

Με άλλα λόγια, να κάνει ό,τι ο φίλτατος… Α. Τσίπρας έκανε για τον ΣΥΡΙΖΑ, αν και εδώ, βεβαίως, η συζήτηση αφορά μία σειρά από άλλα τινά, που δεν είναι της παρούσης.

Εκεί -σε ό,τι αφορά στη μετεωρική άνοδο- δηλαδή, τα πράγματα είναι κάπως θολά.

Θα παραμείνουν, δε, έτσι, ενόσω ο πολιτικός χώρος της Κεντροαριστεράς επιλέγει να αναλώνεται σε ενδοπαραταξιακούς εμφύλιους, αντί να επιχειρεί να εκφράσει τα όποια κοινωνικά αιτήματα ή εντέλει τα όποια τμήματα της κοινωνίας.

Με άλλα λόγια, να πείσει ότι διαθέτει και μπορεί να εφαρμόσει τη λύση για την «επόμενη ημέρα» της χώρας, πέραν και έξω από τις όποιες μνημονιακές δεσμεύσεις έχει ήδη αναλάβει η Ελλάδα.

Εκεί θα όφειλε να παιχτεί το στοίχημά του και όχι σε κινήσεις τακτικού σχεδιασμού για την «επόμενη ημέρα» του κόμματος, με βάση το εκλογικό σύστημα.

Διότι, κατά τα λοιπά, είναι μάλλον απογοητευτικό το γεγονός ότι λίγες ημέρες πριν την πρώτη εκλογική αναμέτρηση για την ανάδειξη του/της επικεφαλής αυτού του πολιτικού χώρου, το μείζον στους κόλπους του εμφανίζεται να είναι εάν θα συνενωθεί ή όχι η κοινοβουλευτική του ομάδα, ή εάν η κάθε… συνιστώσα θα παραμείνει ανεξάρτητη στη Βουλή, έως τις επόμενες εθνικές εκλογές.

Πόσο αφορούν τον κόσμο αυτές οι κινήσεις τακτικής, σκέφτεται κανείς;