Η μεγάλη ακίνητη περιουσία και ο νόμος της σχετικότητας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ο νοσηρός νους της πλατείας Συντάγματος, ο οποίος απεργάζεται -χρόνια τώρα- σενάρια για την εξόντωση της ελληνικής οικονομίας, ξανακτύπησε.

Αυτή τη φορά, φέρνοντας στο προσκήνιο σχέδιο επιβολής Φόρου Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας… στον βαθμό, βέβαια, που θα καταφέρει να εξισώσει τις αντικειμενικές αξίες με τις εμπορικές τιμές, όπως έχει υποχρέωση έως το τέλος του έτους.

Είναι ιδιαίτερα αμφίβολο, δε, ότι θα καταφέρει να πετύχει, είτε τον πρώτο στόχο, είτε τον δεύτερο.

Ξεκινώντας από τον πρώτο στόχο, πώς ακριβώς εντοπίζεται η «μεγάλη ακίνητη περιουσία» σε μία αγορά η οποία είναι κυριολεκτικά νεκρή;

Όταν όλα έχουν ισοπεδωθεί, πού ακριβώς βρίσκεται η «αξία» επί της οποίας θα επιβληθεί αυτός ο φόρος, ο οποίος φιλοδοξεί να αντικαταστήσει τον διαβόητο ΕΝΦΙΑ;

Ο ιδιοκτήτης, φερειπείν, μίας ολόκληρης πολυκατοικίας στην Κυψέλη, ή στα Πατήσια, ή στο Παγκράτι, ο οποίος κάποτε θεωρούνταν πλούσιος, τι -ακριβώς- είναι σήμερα και εντέλει πού βρίσκεται το όριο, το λεγόμενο «ταβάνι» που καθιστά μία περιουσία ως «μεγάλης αξίας»;

Για την ακρίβεια, είναι κάποιος, ο οποίος έχει δει την αξία της περιουσίας του να εξανεμίζεται στη διάρκεια των τελευταίων ετών, αλλά ακόμη φορολογείται, με δημευτικούς όρους, γι' αυτήν!

Και τούτο, διότι, πρώτον, φορολογείται με βάση αντικειμενικές αξίες που χρονολογούνται από το 2007, με εξαίρεση τη μεσοσταθμική μείωση σχεδόν 20% στην οποία προχώρησε ο φίλτατος Τρ. Αλεξιάδης το 2016 (έναντι πτώσης στις τιμές των ακινήτων της τάξης του 40% και πλέον) και δεύτερον, επειδή φορολογείται με βάση το κριτήριο της «εισπραξιμότητας» καθώς το κράτος βεβαιώνει φόρο 3,2 δισ. ευρώ, ώστε να εισπράξει 2,65 δισ. ευρώ.

Όταν το ίδιο το κράτος θεσπίζει τις εμπορικές τιμές αντί των αντικειμενικών αξιών, ως βάση διενέργειας των πλειστηριασμών ακινήτων, τι άλλη απόδειξη χρειάζεται σχετικά με το μέγεθος του ατοπήματος που διαπράττει έναντι των φορολογουμένων, βεβαιώνοντας τον ΕΝΦΙΑ βάσει των αντικειμενικών;

Όταν το ίδιο το κράτος ομολογεί την ήττα του στην προσπάθεια αναμόρφωσης των αντικειμενικών αξιών, δια στόματος της υφυπουργού Οικονομικών Κατ.Παπανάτσιου, λέγοντας ότι παρά τη συγκρότηση της μίας επιτροπής μετά την άλλη, η προσπάθεια αυτή δεν έχει ακόμη καρποφορήσει εξαιτίας ανυπαρξίας συναλλαγών, τι άλλη απόδειξη χρειάζεται για τη βεβαίωση του οφθαλμοφανούς, που θέλει την αγορά νεκρή;

Ακόμη, όμως, κι αν το κράτος κατορθώσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να αναμορφώσει τις αντικειμενικές αξίες ώστε να μην είναι εντελώς πλασματικές, όπως συμβαίνει σήμερα, εάν ο εισπρακτικός στόχος  παραμείνει στα 3,2 δισ. ευρώ, δεν θα υπάρξει περαιτέρω επιβάρυνση -σε υπέρμετρο βαθμό- όσων θεωρηθεί ότι κατέχουν «μεγάλη ακίνητη περιουσία», αντί να κατανεμηθεί το βάρος αναλογικά σε όλους, όπως θέλει το Σύνταγμα;

Πριν τις διπλές εθνικές εκλογές του 2015, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αδυνατούσαν να απαντήσουν στο ερώτημα περί «πλουσίων» και στο πού ακριβώς τραβιέται η «γραμμή» για τον διαχωρισμό τους από τους υπολοίπους, στη βάση του εισοδήματος.

Πλέον, η κυβέρνηση καλείται να απαντήσει στο ίδιο ερώτημα, αλλά σχετικά με την περιουσία.

Η απάντηση, ανεξαρτήτως εάν τη δώσει τελικά η κυβέρνηση, ίσως αφορά και την επικείμενη έναρξη των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών…

Διότι, ακόμη και εάν βγει «λευκός καπνός» από το φουγάρο του υπουργείου Οικονομικών και υπάρξουν νέες αντικειμενικές αξίες, πόσο «αντικειμενικές» θα είναι αυτές, όταν αρχίσουν να επηρεάζουν την -ήδη νεκρή- αγορά ακινήτων οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί;

Για να δούμε τότε, ποιος θα έχει… «μεγάλη ακίνητη περιουσία».