Μαθήματα από το Βερολίνο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Για τις γερμανικές εκλογές της Κυριακής δεν υπάρχουν πολλές αμφιβολίες.

Αν και οι δημοσκοπήσεις ενίοτε προσομοιάζουν επικίνδυνα με τα μεγαλύτερα ψέματα, όπως είχε πει κάποτε μία ψυχή, στην περίπτωση των γερμανικών εκλογών της 24ης τρέχοντος, ο κύβος έχει μάλλον ήδη ριφθεί, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στα μεγάλα πολιτικά κόμματα, δηλαδή το CDU της κας Μέρκελ και το SPD του κ. Σουλτς.

Το πρώτο θα είναι ο ασφαλής νικητής, κατά πάσα βεβαιότητα δίχως αυτοδυναμία, και το δεύτερο ο εξίσου ασφαλής ηττημένος.

Με αντίστοιχη ασφάλεια, όμως, αναμένεται και η δημιουργία ακόμη ενός «μεγάλου συνασπισμού» μεταξύ τους, αλλά και ενδεχομένως περισσότερων κομμάτων, στη βάση των εκλογικών αποτελεσμάτων της Κυριακής.

Όσο κι αν τα δύο κυριότερα πολιτικά κόμματα της χώρας αυτής αντιπαρατέθηκαν στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, προασπίζοντας το καθένα εξ αυτών τη δική του ατζέντα, την επομένη των εκλογών -είναι βέβαιον- ότι θα καθίσουν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, με στόχο να κυβερνηθεί η χώρα τους, κατά τρόπο ομαλό, στη διάρκεια της επόμενης τετραετίας.

Όπως αντίστοιχα βέβαιο είναι ότι όσο αυτά θα βρίσκονται στο τραπέζι του διαλόγου, τα πράγματα στη χώρα τους θα κυλούν «ρολόι».

Ακόμη κι αν αυτή η περίοδος διαλόγου αποδειχθεί μακρά, όπως ήταν μετά την αντίστοιχη εκλογική αναμέτρηση του 2013 -κάτι περισσότερο από δύο μήνες είχαν διαρκέσει τότε οι διαβουλεύσεις-, η Γερμανία θα συνεχίσει να κυβερνάται.

Το κράτος θα συνεχίσει να λειτουργεί σε όλες του τις εκφάνσεις, καθώς υπάρχει στην πράξη η «συνέχεια» της κρατικής λειτουργίας, η διαδικασία απονομής δικαιοσύνης θα συνεχιστεί το ίδιο απρόσκοπτα και συνολικά, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, οι δυνάμεις ασφαλείας και οτιδήποτε σχετίζεται με την έννοια «κράτος» θα συνεχίσει να δουλεύει «ρολόι».

Όπως, βεβαίως, και η μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης.

Στο τέλος, δε, της διαδικασίας αυτής η συμφωνία σχηματισμού κυβέρνησης συνασπισμού στην οποία αναμένεται να καταλήξουν, θα αποτυπωθεί εγγράφως, κατά ακριβώς τον ίδιο τρόπο που τούτο συνέβη και προ τετραετίας, με ένα μακροσκελέστατο κείμενο 177 σελίδων.

Όλα αυτά, δε, θα συμβούν επειδή η Γερμανία, όπως άλλες ευρωπαϊκές χώρες, τρέφει σεβασμό προς τους θεσμούς της αλλά και τους πολίτες της.

Στο Βέλγιο, για παράδειγμα, χρειάστηκαν σχεδόν δύο χρόνια μέχρις ότου σχηματιστεί κυβέρνηση συνασπισμού, περίπου «δίχως να ανοίξει μύτη»… Σε βαθμό που σε πολλούς είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι το θέμα σχηματισμού κυβέρνησης είχε σχεδόν… ξεχαστεί.

Η χώρα μας, από την άλλη, η οποία ευελπιστεί να εισέλθει σε μία περίοδο «απλής αναλογικής» και βέβαιης απουσίας αυτοδυναμίας για τον νικητή των εκλογών, πόσο μπορεί να αναμετρηθεί με αυτά τα «δεδομένα»;

Ποια είναι η «μέση θητεία» των ελληνικών κυβερνήσεων και πόσο εύκολο είναι να «συνεννοηθούν» τα ισχυρότερα πολιτικά κόμματα του τόπου, ώστε να βρουν μία κοινή συνισταμένη επί της οποίας θα μπορούν να κυβερνήσουν τον τόπο;

Αντίστοιχα, πόσο διακριτοί είναι οι ρόλοι και η λειτουργία των θεσμών στην Ελλάδα;

Αν κάνουμε τον κόπο να «ξεχάσουμε», έστω προς στιγμήν και χάριν συζητήσεως, όσα μας ταλανίζουν εδώ στην πατρίδα μας και ρίξουμε μία ματιά στα όσα γίνονται στη Γερμανία αυτές τις ημέρες, είναι βέβαιο ότι θα μπορέσουμε να αντλήσουμε ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα και για όσα συμβαίνουν εδώ.

Τόσο σχετικά με το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου, όσο και για τη σοβαρότητα με την οποία το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας αντιλαμβάνεται τον ρόλο του….