Δεν έχει χρώμα το… κοστούμι

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το καλοκαίρι του 2015, προφανώς, ο φίλτατος κ. Τσίπρας έκανε μία κολοσσιαίων διαστάσεων «κωλοτούμπα» ή κυβίστηση, ή όπως αλλιώς θέλετε να την πείτε, επί όσων πρέσβευε έως τότε, και σαφώς τελευταία εμφανίζει ακόμη μία πολιτική μετάλλαξη, αναπτύσσοντας φιλο-επιχειρηματική ατζέντα.

Όμως, το επί της ουσίας ερώτημα παραμένει το ίδιο: δεν θα έπρεπε να τις κάνει, τόσο αυτή την «κωλοτούμπα» όσο και την τελευταία του μετάλλαξη, έναντι των θέσεων που πρέσβευε νωρίτερα;

Θα ήταν καλύτερα να είχαμε διαβεί το κατώφλι της κόλασης ως χώρα;

Διότι ας μην μπούμε για ακόμη μία φορά στη συζήτηση εάν και κατά πόσον θα οδηγούμασταν σε πρωτόγνωρες και ιδιαίτερα μελανές στιγμές σε περίπτωση άτακτης χρεοκοπίας… Αυτή η κουβέντα είναι μόνο για όσους αρνούνται την πραγματικότητα.

Αντίστοιχα, πού ακριβώς βρίσκεται το μεμπτό στη φιλο-επιχειρηματική στάση που εμφανίζεται να υιοθετεί εσχάτως ο πρωθυπουργός; Από τον ιδιωτικό τομέα δεν περιμένουμε αυτή τη ρημάδα την ανάπτυξη;

Τώρα, για τις περίφημες αυταπάτες περί σκισίματος των μνημονίων, με ένα άρθρο και έναν νόμο, όπως και για όλα τα λοιπά, γλαφυρά ή μη, που χαρακτήρισαν τόσο την προεκλογική ρητορική ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2015 όσο και το Α’ εξάμηνο διακυβέρνησης της «πρώτης φοράς αριστερά», έχουμε όλοι άποψη….

Όμως, τα σύκα σύκα και η σκάφη σκάφη.

Μολονότι η αρχική διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κόστισε ακριβά στον τόπο (για τον «λογαριασμό» κάτι μάς έχουν πει ο Ρέγκλινγκ, ο Στουρνάρας και άλλοι) και οδήγησε ακόμη και στην επιβολή των κεφαλαιακών περιορισμών, στη συνέχεια, πρώτον, η χώρα οδηγήθηκε εκ νέου σε εκλογές… με τα γνωστά αποτελέσματα και δεύτερον, πέρασαν τόσα μέτρα -δημοσιονομικά, δομικά και άλλα- όσα καμία μνημονιακή κυβέρνηση δεν είχε περάσει έως τότε…

Εδώ πήραν μέτρα ακόμη και για το μέλλον, επιβεβαιώνοντας το παλιό πολιτικό ρητό ότι τα σκληρότερα μέτρα τα παίρνουν αριστερές κυβερνήσεις…

Έτσι, λοιπόν, μολονότι είναι ίδιον των πολιτικών ανδρών να φοράνε ταμπέλες τόσο στους εαυτούς τους όσο και στους πολιτικούς αντιπάλους τους, αυτή η πρακτική αφορά τη λάθος συζήτηση, ιδίως σε μία χώρα η οποία έχει γνωρίσει κρατιστές και λαϊκιστές τόσο στα δεξιά της όσο και στα αριστερά της…

Σε ό,τι αφορά, δε, στην παρούσα κυβέρνηση, το μεγάλο ζητούμενο είναι εάν «το έχει» πραγματικά το νέο σπορ που πάει να παίξει και εάν είναι περισσότερο αποτελεσματική στον ρόλο αυτόν από ό,τι οι πολιτικοί της αντίπαλοι…

Διότι σημασία δεν έχει εάν το γήπεδο είναι δεξιό ή αριστερό, αλλά εάν ξέρουμε μπάλα…

Έτσι, λοιπόν, από την ανταπόκριση που θα δείξει αυτή η κυβέρνηση στις κραυγές αγωνίας τις οποίες εξακολουθούν να υψώνουν οι παραγωγικές τάξεις της χώρας, θα κριθεί κατά πόσον μπορεί να παίξει αυτό το νέο παιχνίδι…

Από το εάν -επιτέλους- θα αντιμετωπιστούν οι διαχρονικές παθογένειες αυτού του τόπου, όπως η απουσία όρων και συνθηκών υγιούς ανταγωνισμού, η τερατώδης γραφειοκρατία, οι ιδιαίτερα βραδείς ρυθμοί απονομής δικαιοσύνης, η γενικευμένη αδιαφάνεια και τόσα άλλα που καθιστούν την Ελλάδα τόπο αφιλόξενο προς τις επενδύσεις.

Εκεί θα παιχτεί το στοίχημα και εκεί πρέπει να κοιτάμε. Το τι θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε, δε, είναι απλό: Επενδύσεις, δουλειές και χρήμα.

Εάν δεν υπάρξουν πραγματικές μεταρρυθμίσεις και αυθεντικές αλλαγές στον τρόπο που παίζεται η μπάλα στον τόπο μας, τα δύο πρώτα ας μην ξεροσταλιάζουμε να τα περιμένουμε.

Όσο, δε, για το τρίτο… εάν δεν φύγει και η υπερφορολόγηση, ας μην ελπίζουμε καν.

Τώρα εάν τα δούμε όλα αυτά, τι σημασία έχει εάν είναι δεξιά, αριστερά ή κεντρώα;

Είναι, απλά, σωστά.