Το κέντρο, η νέα ηγεσία και ο Αντρέας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι ο χώρος μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ είναι επαρκώς οριοθετημένος και ότι παρέχει ικανό έδαφος για την ανάπτυξη ενός κεντρώου ή κεντροαριστερού πολιτικού σχηματισμού, ποια είναι η εναλλακτική πρόταση που αυτός μπορεί να κομίσει υπό τις παρούσες μνημονιακές συνθήκες;

Όταν οι δεσμεύσεις της χώρας έναντι των εταίρων και δανειστών της είναι τόσο σαφείς, καθιστώντας δυσδιάκριτη τη δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσής τους ακόμη και από τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας, ποια μπορεί να είναι η παρεμβατική ισχύς ενός -αν όχι ετερόκλητου, τουλάχιστον ιδεολογικά πολυποίκιλου- πολιτικού σχηματισμού, το ακριβές έρεισμα του οποίου στο εκλογικό σώμα είναι δυσχερές να καταγραφεί ακόμη και δημοσκοπικά;

Όταν αυτός ο νέος φορέας της κεντροαριστεράς αποδεικνύεται αδύναμος να αποτυπώσει την ιδεολογική ταυτότητά του σε ένα σαφές πλαίσιο αρχών και στόχων, αποκτώντας οργανωτική συγκρότηση πριν εκλέξει τη νέα ηγεσία του, πώς μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο το πολιτικό στίγμα του αλλά και η όποια διαφορά του από τα «αρχηγικά» κόμματα που χαρακτήρισαν τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο κατά το παρελθόν;

Ας μη γελιόμαστε, λοιπόν, φίλτατοι.

Η προσπάθεια που καταβάλλεται σήμερα στον χώρο της κεντροαριστεράς για την ανάδειξη ενός φορέα ο οποίος θα μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική διέξοδο για όσους απομακρύνονται πολιτικά από τον ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να βάλει το ένα πόδι εμπρός από το άλλο, πριν μπορέσει να περπατήσει.

Οφείλει, με άλλα λόγια, να υποστεί τη βάσανο μίας πολιτικής συνεννόησης μεταξύ των δυνάμεων που ενδιαφέρονται να τον συγκροτήσουν, με μόνο στόχο την αποτύπωση των πολιτικών θέσεων και των επιδιώξεων αυτού του νέου φορέα. Διότι, χθες, αυτή η οποία κατέθεσε τις θέσεις της ήταν η κ. Φ. Γεννηματά και όχι «το όλον» του νέου εγχειρήματος...

Το ΠΑΣΟΚ, το οποίο κατά τα πρώτα βήματά του καταλάμβανε τον συγκεκριμένο χώρο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, πέραν ενός χαρισματικού ηγέτη -όσο φαύλος και αν αποδείχθηκε στη συνέχεια- του Ανδρέα Παπανδρέου, μπήκε σε αυτήν τη βάσανο και παρουσίασε την περίφημη ιδρυτική διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη, προ 43 ετών.

Όταν ακόμη και ο δημοσκοπικά τρωθείς ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί σκόπιμο, διαμέσου του πρόσφατου άρθρου του επικεφαλής του και πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα, να οικειοποιηθεί -σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό του υφιστάμενου- αυτή την πολιτική κληρονομιά, σε μία σαφή προσπάθεια συγκράτησης των απογοητευμένων ψηφοφόρων του, τι ακριβώς εμποδίζει όσους προσδοκούν να συγκροτήσουν αυτόν τον νέο φορέα από το να αποτυπώσουν το δικό τους πολιτικό στίγμα, με χαρτί και καλαμάρι, ώστε να τους προσελκύσουν;

Η προσπάθεια αλίευσης ψήφων σε «θολά νερά» αποτελεί μία τακτική που ελάχιστα -και πάντως πρόσκαιρα- οφέλη απέφερε κατά το παρελθόν σε πολιτικούς σχηματισμούς, οι οποίοι σήμερα μετέχουν στον υπό σύσταση νέο πολιτικό φορέα.

Το γεγονός αυτό δεν αποτέλεσε ένα «μάθημα»;

Αντίθετα, αυτό το οποίο έχει ανάγκη ο τόπος είναι μία ολοκληρωμένη, βιώσιμη και πειστική πρόταση εξόδου από την κρίση, που θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τις μεγάλες παθογένειές του και θα τον οδηγήσει στη μετα-μνημονιακή εποχή... όταν και όποτε αυτή έρθει.

Διότι, πριν μπορέσει η χώρα να συζητήσει για το «αύριο», οφείλει να αντιμετωπίσει το «σήμερα», το οποίο παραμένει ζοφερό.

Έτσι, θα ήταν, ίσως, χρήσιμο πριν μάθουμε τον επόμενο (ή την επόμενη) ηγέτη της κεντροαριστεράς, να μάθουμε τις προθέσεις του/της, φερειπείν για την υπερφορολόγηση, το μέγεθος και την αποτελεσματικότητα του κράτους, τις συνθήκες ανταγωνισμού στις αγορές, τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά και τόσα άλλα ζητήματα που εξακολουθούν να μας κατατρέχουν...

Εντέλει, ίσως, τότε διαπιστωθεί εάν υπάρχει και η κοινωνική ανάγκη για τη συγκρότηση αυτού του νέου φορέα ή εάν ο πολιτικός χώρος που παρέχουν σήμερα, ανάμεσά τους, η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επαρκεί για ένα σοβαρό εγχείρημα αυτού του είδους...