Έγκλημα και τιμωρία

Τι ακριβώς μας χωρίζει από την ζούγκλα αν όχι η πεποίθηση ότι το έγκλημα τιμωρείται; Όσο ατροφεί αυτή η πεποίθηση είναι βέβαιον ότι αυξάνεται η πιθανότητα τέλεσης αξιόποινων πράξεων. Εν προκειμένω, φοροδιαφυγής.

Δημοσιεύθηκε: 9 Αυγούστου 2017 - 07:54

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Για τα εγκλήματα μπορεί να υπάρχουν πολλά αίτια, όμως, η αποτροπή τους αφορά κυρίως έναν λόγο. Τον φόβο της τιμωρίας.

Μπορεί το ανθρώπινο είδος να δηλώνει υπερήφανα ότι δεν κατοικεί πλέον στη ζούγκλα και ότι διακατέχεται από ποικίλα ιδεώδη, όμως, ας δούμε τι θα γίνει εάν αφαιρέσουμε από την καθημερινότητά του, έστω και για μια ημέρα, την παράμετρο του νόμου και της τιμωρίας σε περίπτωση παραβίασής του…

Για παράδειγμα, σε ζητήματα άμεσης καθημερινότητας, όπως είναι η τήρηση της φορολογικής νομοθεσίας, κατά πάσα βεβαιότητα θα γίνει ότι γίνεται τόσο στη χώρα μας, όσο και στη λοιπή υφήλιο: θα υπάρξει φοροδιαφυγή.

Η διαφορά μεταξύ της Ελλάδας, η οποία έχει αναγάγει την φοροδιαφυγή σε εθνικό σπορ και πολλών άλλων ανεπτυγμένων κρατών, ωστόσο, έγκειται στην τιμωρία.

Εγκλήματα υπάρχουν σε όλον τον κόσμο. Αλλού το κράτος κάνει σωστά τη δουλειά του και τιμωρούνται και… αλλού η πάταξή τους «ετεροχρονίζεται», όπως στη δική μας περίπτωση.

Πρόσφατα, η Δημόσια Αρχή Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ), ανακοίνωσε ότι εντόπισε επιτηδευματία στο Γαϊδουρονήσι, ο οποίος είχε συνολικά τέσσερις καντίνες με ισάριθμες ταμειακές μηχανές συνδεδεμένες με ανύπαρκτη επιχείρηση.

Επιβλήθηκαν τα κατά τον νόμο πρόστιμα και μπήκε προσωρινό λουκέτο στην επιχείρηση, όμως το Πρωτοδικείο στο οποίο προσέφυγε ο επιτηδευματίας ήρε την διακοπή λειτουργίας επειδή ήταν η μόνη επιχείρηση του είδους στην περιοχή και υπήρξαν ανησυχίες σχετικά με την τουριστική κίνηση.

Χθες, η ΑΑΔΕ σε νέο έλεγχο, διαπίστωσε ότι αν και ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας εξέδιδε πλέον νόμιμες αποδείξεις, ταυτόχρονα δεν τηρούσε την ασφαλιστική νομοθεσία, καθώς διατηρούσε υπαλλήλους δίχως να τους έχει δηλώσει στους αρμόδιους ασφαλιστικούς φορείς.

Ποιο είναι το «δίδαγμα» αυτής της υπόθεσης, (εάν υποτεθεί ότι υπάρχει κάποιο);

Εκεί όπου υπήρξε έλεγχος, υπήρξε και συμμόρφωση ενώ εκεί όπου δεν υπήρξε, η παραβατικότητα συνεχίστηκε…

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς, βέβαια, σχετικά με τους λόγους που απέτρεψαν την επέκταση του αρχικού ελέγχου και σε ζητήματα αδήλωτης εργασίας, αλλά και πάλι αυτό είναι μία άλλη συζήτηση…

Στην Ελλάδα, επί σειρά ετών και δεκαετιών, η φοροδιαφυγή άνθησε όχι μόνον διότι το κράτος έκανε πλημμελώς τη δουλειά του και δεν διενεργούσε τους απαραίτητους ελέγχους στην προσήκουσα για το εύρος του φαινομένου έκταση, αλλά ακόμη χειρότερα, τόσο μέσω επίορκων λειτουργών του, όσο και μέσω νόμιμων μεθόδων ,όπως οι κατά καιρούς «αμνηστίες» και φορολογικές περαιώσεις, καλούσε τους πολίτες σε «συναλλαγή» συντηρώντας έτσι και μία μορφή πελατειακών σχέσεων, κυρίως σε προεκλογικές περιόδους.

Επιπρόσθετα, τους έδινε και «άλλοθι», παρέχοντας κατά κανόνα υπηρεσίες χαμηλού επιπέδου και αποτελεσματικότητας, δίδοντας έτσι τη δυνατότητα επίκλησης της απουσίας ανταποδοτικότητας για τους φόρους που καταβάλλονταν.

Περισσότερη φαυλότητα από αυτήν που προσφέρει η συγκεκριμένη κατάσταση, δύσκολα συναντάμε.

Έχει αλλάξει κάτι σε όλα αυτά; Ίσως.

Οφείλεται τούτο στην υλοποίηση μνημονιακών δεσμεύσεων, που θέλουν την ΑΑΔΕ να στέκει ως Ανεξάρτητη Αρχή, μακριά από παρεμβάσεις πολιτικού χαρακτήρα; Πιθανότατα.

Θα αποδώσει αυτό το νέο πλέγμα εγκλήματος και αυξημένης πιθανότητας τιμωρίας; Μέλλει να αποδειχθεί.

Το μόνο βέβαιο σε όλη αυτήν την ιστορία είναι πως ουδεμία περίπτωση υπάρχει να απαλλαγεί ο τόπος μας από την χειρότερη πηγή οικονομικής και κοινωνικής αδικίας που τον μαστίζει, την φοροδιαφυγή, εάν δεν εμπεδωθεί η αίσθηση της ύπαρξης ελέγχου.

Με άλλα λόγια, ότι το κράτος κάνει σωστά τη δουλειά του.

Είναι κάτι τέτοιο δυνατό ή εφικτό στη χώρα μας;

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.