Ποιος ελέγχει ποιον;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Είναι απαραίτητο να ξαναγυρίσουμε στα βασικά και θεμελιώδη;

Κατά τα φαινόμενα, είναι.

Λοιπόν, σύμφωνα με το Σύνταγμα της χώρας (άρθρα 93 έως 95), το Συμβούλιο της Επικρατείας είναι το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο και δικάζει σε δεύτερο βαθμό.

Ρόλος του είναι, δε, ο έλεγχος των πράξεων και των αποφάσεων της διοίκησης, δηλαδή, της εκτελεστικής εξουσίας.

Υπό το φως των δεδομένων αυτών, από ποιον «ελέγχεται» η απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ, που έκρινε ως αντισυνταγματικές τις συνεχείς παρατάσεις παραγραφής στους αναδρομικούς φοροελέγχους, όπως μας είπε χθες ο φίλτατος κ. Στ. Κοντονής, υπουργός Δικαιοσύνης;

Ερώτημα το οποίο παραμένει αναλλοίωτο ακόμη και μετά την προσπάθεια του υπουργείου να «διασκεδάσει» τις αντιδράσεις που υπήρξαν, αποδίδοντας τη διαδικασία «ελέγχου» της απόφασης στην «επιστημονική κοινότητα, ως προς το νομικό της σκέλος»...

Στην Ελλάδα, έλεγχος αυτού του είδους δεν είναι δυνατόν να διεξαχθεί, σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα.

Εάν η κυβέρνηση αποφάσισε να προσφύγει σε κάποιο ευρωπαϊκό δικαστήριο, στρεφόμενη κατά απόφασης της Ολομέλειας του ΣτΕ, ας μας το πει, διότι -αν μη τι άλλο- τούτο θα αποτελούσε είδηση...

Ας έχει υπόψη της, πάντως, σε οποιαδήποτε περίπτωση, ότι η συγκεκριμένη απόφαση του ΣτΕ εδράζεται σε ελληνική αλλά και ευρωπαϊκή νομολογία...

Πολλώ δε μάλλον που δεν αφορά μόνον στην πενταετία, όπως μας είπε ο φίλτατος κ. Κοντονής από το Μαλανδρίνο, αλλά υπό προϋποθέσεις τη δεκαετία και σε ακραίες περιπτώσεις έως και τη δεκαπενταετία, εάν δεν έχει υποβληθεί καν φορολογική δήλωση...

Για την ακρίβεια, σύμφωνα με την ομόφωνη απόφαση του ΣτΕ, οι φορολογικές αρχές δεν μπορούν να παρατείνουν όποτε αυτές κρίνουν σκόπιμο τις προθεσμίες παραγραφής φορολογικών αξιώσεων επί πολιτών και επιχειρήσεων, αλλά οφείλουν να τηρούν την πενταετή περίοδο που ορίζει ο νόμος.

Πέραν αυτής, δε, δύνανται να παρατείνουν την όποια απαίτησή τους μόνο «με διάταξη θεσπιζόμενη το αργότερο το επόμενο της γενέσεως της φορολογικής υποχρεώσεως έτος».

Αυτό που επίσης φαίνεται να ξεχνά ο φίλτατος επί της Δικαιοσύνης υπουργός είναι ότι η ελληνική διοίκηση έχει συνέχεια, ανεξαρτήτως του ποιος κρατά τα ηνία της.

Έτσι, λοιπόν, όταν μας λέει ότι έως το 2015 τις «λίστες μεγαλοκαταθετών που είχε παραλάβει το ελληνικό κράτος, οι προηγούμενες κυβερνήσεις τις έχαναν, κι όταν αργότερα τις έβρισκαν, οι έλεγχοι γίνονταν με ρυθμούς χελώνας», υπονοώντας ότι πλέον οι σχετικοί έλεγχοι θα διεξάγονται ταχύτερα, ίσως ξεχνά ότι ο χρόνος πίσω δεν γυρνά...

Εάν η ελληνική πολιτεία δεν φρόντισε να αξιοποιήσει κατά τρόπο έγκαιρο και αποτελεσματικό τα στοιχεία που είχε στη διάθεσή της, δεν φταίνε για το γεγονός αυτό οι πολίτες ή οι επιχειρήσεις αλλά η ίδια...

Αν και εδώ θα μπορούσε κανείς να αναφερθεί στις πολιτικές επιλογές του εκλογικού σώματος, αλλά βεβαίως, αυτό είναι μία άλλη συζήτηση...

Όπως και να έχουν τα πράγματα, οι χθεσινές τοποθετήσεις του κ. Κοντονή περί απόφασης του ΣτΕ η οποία «ελέγχεται», συνιστούν επί της ουσίας ακόμη μία αμφισβήτηση του διακριτού ρόλου και λειτουργίας της Δικαιοσύνης εκ μέρους της κυβέρνησης και μάλιστα δια στόματος του υπουργού Δικαιοσύνης.

Αποτελεί, δε, ευθεία υπαναχώρηση από τις θέσεις συμφιλιωτικού χαρακτήρα που ο ίδιος είχε λάβει μόλις πρόσφατα, κάνοντας έκκληση από τις φυλακές Κορυδαλλού για «αυτοσυγκράτηση» και λέγοντας ότι η κυβέρνηση «αντιμετωπίζει με αίσθημα εμπιστοσύνης το σύνολο των λειτουργών της Δικαιοσύνης».

Κατά πόσον η εμπιστοσύνη αυτή συνάδει με την αμφισβήτηση μίας -ομόφωνης- απόφασης που έλαβε η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας είναι -και πάλι- μία εντελώς διαφορετική συζήτηση.