Αυτή η χώρα δεν θα αλλάξει ποτέ

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Γιατί το «κουράζουμε» το πράγμα με τα μνημόνια, φίλτατοι, ελπίζοντας ότι έτσι θα επανέλθει ο τόπος σε κάποιου είδους «κανονικότητα»;

Γιατί μπαίνουμε στον κόπο, όταν ο ορισμός αυτής της «κανονικότητας» είναι εντελώς διαφορετικός για εμάς από εκείνον που χρησιμοποιεί η λοιπή υφήλιος, ώστε να περιγράψει την καθημερινότητά της;

Έρχεται ένας άνθρωπος από τα πέρατα του πλανήτη, για παράδειγμα από την Κίνα, με την οποία τόσες σχέσεις έχουμε αναπτύξει εσχάτως, προκειμένου να επισκεφθεί επιτέλους αρχαιολογικούς τόπους για τους οποίους τόσα έχει ακούσει ή διαβάσει, μόνο και μόνο για να τους βρει κλειστούς το ερχόμενο Σαββατοκύριακο, εξαιτίας απεργιακών κινητοποιήσεων (σ.σ. τελικά ανεστάλησαν οι κινητοποιήσεις μετά από συνάντηση των υπαλλήλων με την υπουργό)...

Αντίστοιχα, επιχειρεί να «ζήσει τον μύθο του στην Ελλάδα», όπως διαφημίζουμε, επισκεπτόμενος τα ελληνικά νησιά, μόνο και μόνο για να βρει τα καράβια δεμένα, εξαιτίας και πάλι κινητοποιήσεων, όπως αυτές που προγραμματίζουν η ΠΝΟ και η ΠΕΝΕΝ από 01/08 έως 03/08...

Πόσο «κανονικά» είναι όλα αυτά για μία χώρα η οποία απεγνωσμένα επιχειρεί να ανακάμψει με κύριο όχημα τη μόνη «βιομηχανία» που της έχει απομείνει, τον τουρισμό;

Εκεί όπου ο πολιτισμός συναντά τον τουρισμό και ίσως την ανάπτυξη, εμείς βάζουμε λουκέτο;

Τη μία, επειδή το υπουργείο Πολιτισμού θεωρεί ότι τις ημέρες που επικρατεί καύσωνας, οι αρχαιολογικοί χώροι πρέπει να παραμένουν κλειστοί, από τη 1:00 το μεσημέρι έως τις 5:00 το απόγευμα, σαν από εκείνη την ώρα και μετά να μην υφίσταται ο καύσωνας...

Την άλλη, επειδή οι εργαζόμενοι στους αρχαιολογικούς χώρους και στα μουσεία της Αττικής κατέρχονται σε απεργιακές κινητοποιήσεις, διεκδικώντας, μεταξύ άλλων, την πρόσληψη 33 αρχαιολόγων και 200 αρχαιοφυλάκων, τις οποίες έχει ήδη... εξαγγείλει ο πρωθυπουργός από τη Νίσυρο.

Την τρίτη, φροντίζοντας να υποβάλλουμε όσους επισκέπτονται τη χώρα μας σε απίστευτη ταλαιπωρία, όπως είδαμε πρόσφατα στον αρχαιολογικό χώρο της Κνωσού, με τις ατελείωτες ουρές τουριστών υπό τον ήλιο, μπροστά από τα γκισέ των εισιτηρίων εισόδου...

Τι απέγινε, άραγε, αυτό το περίφημο ηλεκτρονικό σύστημα εκδόσεως εισιτηρίων, που τόσο είχε διαφημίσει η φιλτάτη κα Κονιόρδου, ώστε να γλιτώσουμε από αντίστοιχες εικόνες στην Ακρόπολη, την Κνωσσό ή αλλού;

Όσο για τις εξαγγελθείσες απεργιακές κινητοποιήσεις στην ακτοπλοΐα, τι να πει κανείς; Ότι -όπως οι αγροτικές κινητοποιήσεις- αποτελούν και αυτές ένα «εποχικό φρούτο», καθώς σημειώνονται κάθε χρόνο την ίδια εποχή, που θεωρείται ως η πλέον πρόσφορη;

Για αυτό σας λέω, φίλτατοι. Ας μην το «κουράζουμε» το πράγμα.

Η Ελλάδα είναι μία χώρα καταδικασμένη να υπομένει τα ίδια και τα ίδια, μόνο και μόνο επειδή δεν έχει τη βούληση να αλλάξει.

Η υπόθεση δεν αφορά ούτε στην απαγόρευση του -ιερού- δικαιώματος στην απεργία, ούτε σε κάποιο άλλο μέτρο απολυταρχικού χαρακτήρα...

Αφορά στην απλή συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι βυθιζόμαστε επί χρόνια, και τη στιγμή κατά την οποία εμφανίζεται μία αμυδρή ελπίδα ανάκαμψης, φροντίζουμε μόνοι μας να κόψουμε την τύχη μας.

Υπάρχει, άραγε, χειρότερη «διαφήμιση» του ελληνικού τουριστικού προϊόντος από τη διά ζώσης μεταφορά των δεινών που υπέστησαν στην Ελλάδα, εκ μέρους όσων επισκέφθηκαν τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους και τα βρήκαν κλειστά ή από όσους προσπάθησαν να πάνε στα νησιά μόνο και μόνο για να παραμείνουν εγκλωβισμένοι στα λιμάνια έως ότου λήξουν οι απεργιακές κινητοποιήσεις;

Για αυτό σας, λέω. Ας μην το παλεύουμε άλλο. Δεν το «έχουμε»...