Ο εμποράκος στο απόσπασμα!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Οι ταραχές και οι ζημιές που προκάλεσαν «γνωστοί-άγνωστοι», πρόσφατα, σε καταστήματα της οδού Ερμού, ούτε αποτελούν «μεμονωμένο και αποσπασματικό επεισόδιο», όπως υποστήριξε με δηλώσεις του στο ΣΚΑΪ ο γ.γ. Δημόσιας Τάξης Δ. Αναγνωστάκης, ούτε το κόστος αποκατάστασής τους ανέρχεται μόνο στις 155.000 ευρώ, όπως υπολόγισε με σχετική έρευνά του το ΕΒΕΑ.

Και τούτο, διότι αφορούν και αυτές ένα συνεχώς αθροιζόμενο τίμημα που καλείται να καταβάλλει το ελληνικό λιανεμπόριο, εξαιτίας τόσο της κρίσης και του πλήγματος που έχει δεχθεί η αγοραστική δύναμη του καταναλωτικού κοινού, όσο και των συνθηκών ιδιαίτερης έντασης και αναταραχής που χρόνια τώρα πλήττουν το αθηναϊκό κέντρο.

Υπό το βάρος αυτού του τιμήματος, δε, η εμπορική κίνηση στην Αθήνα πεθαίνει καθημερινά.

Μία απλή βόλτα στο κέντρο αρκεί για την πιστοποίηση του γεγονότος αυτού, καθώς σε δρόμους οι οποίοι άλλοτε έσφυζαν από εμπορική κίνηση, πλέον, υπάρχουν κυρίως -αν όχι μόνο- λουκέτα και κατεβασμένα ρολά.

Έτσι, λοιπόν, όταν κρατικοί αξιωματούχοι όπως ο φίλτατος κ. Αναγνωστάκης προσπερνούν αβίαστα γεγονότα όπως τα πρόσφατα επεισόδια στην Ερμού, λέγοντας είτε ότι κατά το παρελθόν σημειώνονταν ακόμη χειρότερες καταστάσεις στην Αθήνα, είτε ότι αντίστοιχες εικόνες βλέπουμε και στο εξωτερικό, παραμερίζεται η κοινή λογική αλλά και η ουσία του πράγματος.

Συμψηφισμοί εδώ δεν χωρούν.

Όταν η ελληνική οικονομία ισούται, πρώτον, με τους λεγόμενους μικρομεσαίους και δεύτερον, με τον τουρισμό, το πραγματικό τίμημα εικόνων σαν αυτές που βίωσε -και βιώνει περίπου καθημερινά το αθηναϊκό κέντρο- είναι ανυπολόγιστο.

Πόση λογική απαιτείται, άραγε, για να αποτιμηθεί το οικονομικό κόστος που θα έχει επί του ελληνικού τουριστικού προϊόντος η αρνητική προβολή της χώρας μας στον διεθνή Τύπο εξαιτίας της χειροδικίας κατά τουρίστα, ο οποίος τόλμησε να μπει σε κατάστημα -και πάλι της οδού Ερμού- με πρόθεση να αγοράσει, την προηγουμένη Κυριακή;

Αντίστοιχα, όταν σημειώνονται περιστατικά βίας κάθε λογής -δίχως την τιμωρία των υπαιτίων-, γιατί θα έπρεπε ο οποιοσδήποτε πολίτης, η οποιαδήποτε οικογένεια, έστω και να διανοηθεί ότι μπορεί να νιώσει ασφαλής στο εμπορικό κέντρο της Αθήνας;

Το ελληνικό λιανεμπόριο βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπο όχι μόνο με την υπερφορολόγηση και τις δυσβάσταχτα υψηλές ασφαλιστικές εισφορές, όχι μόνο με την καταβαράθρωση της αγοραστικής κίνησης, αλλά και με τη συνεχή ζημία που υφίσταται από τα κάθε είδους επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας.

Από τις καταστροφές μέσων μαζικής μεταφοράς στην οδό Πατησίων και τους σχεδόν καθημερινούς βανδαλισμούς στα Εξάρχεια, έως τις διαδηλώσεις στο αθηναϊκό κέντρο και δη τους πλέον εμπορικούς του δρόμους.

Το δικαίωμα στην ειρηνική διαδήλωση για τη διεκδίκηση των όποιων αιτημάτων είναι προφανώς αδιαπραγμάτευτο.

Όμως, αντίστοιχα αδιαπραγμάτευτο οφείλει να είναι και το δικαίωμα στην περιουσία αλλά στην εργασία. Συχνά, δε, στο όνομα είτε ιδεοληψιών, είτε υπέρμετρης «ανοχής», αυτό το ξεχνάμε.

Η «επιστροφή στην κανονικότητα», που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, δεν αφορά μόνον την ενδεχόμενη επιστροφή μας στις αγορές. Αφορά, κυριότερα, την καθημερινότητα των πολιτών.

Τι απαιτείται, άραγε, ώστε να γίνει κατανοητό πως με εικόνες σαν και αυτές που βίωσε πρόσφατα το αθηναϊκό κέντρο αμαυρώνεται κάθε έννοια «κανονικότητας»;

Με τους εμπόρους στο απόσπασμα, είτε τις Κυριακές, είτε όταν μειονότητες «γνωστών-αγνώστων» το επιθυμούν, γιατί θα έπρεπε η χώρα μας έστω και να διεκδικεί δάφνες «κανονικότητας»;