Η χαμηλή πτήση της ανάπτυξης

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στην αέναη αναζήτηση των αιτίων για το σημερινό μας τέλμα, συχνά παραβλέπουμε τα… οφθαλμοφανή και αυταπόδεικτα της εξίσωσης.

Κατά πόσον, δηλαδή, εμείς οι ίδιοι δίνουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας, ως κράτος, ως κοινωνία, ως οικονομία, να «αλλάξει», ώστε να ανακάμψει.

Υπό αυτό το πρίσμα θα έπρεπε, ενδεχομένως, να ιδωθεί και η διαχρονική απουσία βούλησης για την ανάπτυξη αν όχι καινοτόμων, τουλάχιστον, νέων δραστηριοτήτων στην Ελλάδα.

Για παράδειγμα, πώς εξηγείται το γεγονός ότι μία χώρα η οποία έχει αναγάγει σε κύρια οικονομική της δραστηριότητα τον τουρισμό -με διψήφια συμμετοχή στο ΑΕΠ της- και συνάμα διαθέτει ένα ευρύτατο νησιωτικό πλέγμα, που όμως συχνά υποφέρει από συγκοινωνιακά προβλήματα, δεν κάνει ό,τι μπορεί ώστε να αντιμετωπίσει αυτό της το έλλειμμα;

Ο λόγος για την πολυσυζητημένη υπόθεση των υδατοδρομίων στην Ελλάδα και της ανάπτυξης αεροπορικών υπηρεσιών μέσω υδροπλάνων, η οποία, αν και θα όφειλε να θεωρείται λυμένη στη χώρα μας εδώ και δεκαετίες, δεδομένης της γεωγραφικής της διαμόρφωσης και του χαμηλού κόστους ανάπτυξης των σχετικών εγκαταστάσεων, εξακολουθεί να παραμένει… στα χαρτιά.

Ίσως το γεγονός θα όφειλε να μην προκαλεί έκπληξη, υπό το φως της Οδύσσειας που διήλθε -και εξακολουθεί να υφίσταται- η «συγγενής» υπόθεση της ανάπτυξης μαρινών ανά την Ελλάδα, είναι όμως χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίο αφήνουμε τον χρόνο να κυλά, διατηρώντας αναξιοποίητες δυνατότητες οι οποίες θα μπορούσαν να μας προσθέτουν πλούτο, εάν -απλά- αφήνονταν να λειτουργήσουν.  

Όπως πολύ εύστοχα σημειώνει ο φίλτατος συνάδελφος Η. Μπέλλος της «Καθημερινής», το ζήτημα αυτό αποτελεί ένα «θλιβερό κεφάλαιο για τις ελληνικές αεροπορικές μεταφορές».

Ενώ το πρόβλημα των αεροπορικών κρατήσεων προς σειρά τουριστικών νησιωτικών προορισμών στη διάρκεια της θερινής περιόδου είναι γνωστό και δεδομένο και ενώ το θεσμικό πλαίσιο για τη δημιουργία υδατοδρομίων χρονολογείται από τετραετίας και πλέον, ο τομέας των υδροπλάνων αδυνατεί να…απογειωθεί εξαιτίας είτε γραφειοκρατικών προβλημάτων, είτε της αβύσσου που παρατηρείται σε ζητήματα συνεννόησης μεταξύ… υπουργείων.

Εταιρίες υδροπλάνων ήρθαν στη χώρα μας ήδη από το 2004 -και μάλιστα ορισμένες εξ αυτών ελληνικών συμφερόντων- και υδατοδρόμια αδειοδοτήθηκαν στην Κέρκυρα, στους Παξούς και στην Πάτρα, όμως η συγκεκριμένη δραστηριότητα ουδέποτε καρποφόρησε, όντας αντιμέτωπη με αυτή την άβυσσο των προβλημάτων.

Πρόκειται περί ανικανότητας ή αναποτελεσματικότητας; Αφορά η υπόθεση αυτή ακτοπλοϊκά ή άλλα αεροπορικά συμφέροντα; Πρόκειται, ενδεχομένως, για ένα άθροισμα όλων αυτών;

Θα ήταν πολύ πτωχό να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα αυτό.

Ενδεχομένως, η υπόθεση αυτή -οφείλουμε να εικάσουμε- να αφορά στην απουσία βούλησης για εκσυγχρονισμό και ανάπτυξη μίας δραστηριότητας εκ μέρους του ιδιωτικού τομέα,  η οποία απαιτεί υψηλά επίπεδα εποπτείας και συντονισμού από κρατικές υπηρεσίες που δεν έχουν «μάθει» να συνεννοούνται και να «συντονίζονται», όσο επιτυχημένα και εάν ασκεί η καθεμία εξ αυτών τις αρμοδιότητές της, στην θάλασσα ή στον αέρα…

Διότι είναι βέβαιον ότι… «έδαφος» ανάπτυξης της συγκεκριμένης δραστηριότητας υπάρχει σε μία χώρα στην οποία είναι τόσο συχνή η αδυναμία εξεύρεσης θέσεων σε πτήσεις που εκτελούνται προς νησιωτικούς προορισμούς το καλοκαίρι και συνάμα είναι δεκάδες τα νησιά που στερούνται παντελώς αεροπορικών υπηρεσιών εξαιτίας της απουσίας αεροδρομίων.

Πλέον, όπως αντιλαμβανόμεθα, η όλη υπόθεση θα λάβει μία «δεύτερη ευκαιρία», καθώς εξετάζεται το ενδεχόμενο να υπαχθεί η συγκεκριμένη δραστηριότητα στο πλαίσιο περί στρατηγικών επενδύσεων αλλά και συμπράξεων μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, μέσω της κατάθεσης νομοσχεδίου προς ψήφιση στη Βουλή.

Θα πρόκειται για την πολλοστή φορά που επιχειρείται νομοθετική παρέμβαση στον τομέα, στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών…

Ενδεχομένως να καρποφορήσει…