Επτά χρόνια είναι πολλά

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Με το τέλος της β' αξιολόγησης του τρίτου μνημονίου, το φάσμα της αβεβαιότητας μπορεί να παραμερίστηκε για ακόμη μια φορά, τουλάχιστον πρόσκαιρα, αλλά οι πολίτες και οι επιχειρήσεις αυτής της χώρας ακόμη δεν μπορούν να πάρουν ανάσα.

Για τους περισσότερους από ένα εκατομμύριο συμπολίτες μας που είναι στην ανεργία, υπάρχει μόνον απόγνωση, ενώ ελάχιστες είναι και οι ελπίδες άμεσης βελτίωσης βιοτικού επιπέδου για όσους βρίσκονται σε απασχόληση.

Συνολικά, με περίπου έναν στους δύο φορολογουμένους να έχουν ήδη ανοικτές παρτίδες με την εφορία, τα καινούργια εκκαθαριστικά -σαφώς αυξημένα έναντι προηγούμενων ετών για εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθερους επαγγελματίες και επιτηδευματίες- φαντάζουν ήδη ως εφιάλτης.

Θα ακολουθήσουν ο ΕΝΦΙΑ, τα τέλη κυκλοφορίας των ΙΧ και βεβαίως το συνεχές πλέον βάρος των ασφαλιστικών εισφορών, συνθέτοντας ένα δυσβάσταχτο κράμα υπέρμετρων επιβαρύνσεων, που για ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνά ως ποσοστό ακόμη και το 70% του εισοδήματος, καθιστώντας αμφίβολη έως και την αξία της απασχόλησης.

Πρόκειται για μια μελανή εικόνα, την οποία θα αμαυρώσει ακόμη περισσότερο η επικείμενη απελευθέρωση των πλειστηριασμών, η οποία -αν και αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της αντιμετώπισης των κόκκινων δανείων και των στρατηγικών κακοπληρωτών- αναμένεται να οδηγήσει σε ακόμη χαμηλότερα επίπεδα τις ήδη καταβαραθρωμένες τιμές στην ελληνική κτηματική αγορά.

Θα οδηγήσει, δηλαδή, σε περαιτέρω απαξία τόσο τα χαρτοφυλάκια των τραπεζών όσο και την περιουσία των κατοίκων αυτής της χώρας.

Όλα αυτά, δε, ενώ τα σημάδια ανάκαμψης που εμφανίζει η οικονομία παραμένουν -βάσει των έως τώρα στοιχείων- ιδιαίτερα ισχνά.

Υπό άλλες συνθήκες, μια οικονομία η οποία έχει συμπιεστεί τόσο ασφυκτικά επί σχεδόν μία δεκαετία, από την εσωτερική υποτίμηση και την ύφεση, χάνοντας ποσοστό της τάξης του 27% του ΑΕΠ της, όφειλε να παρουσιάσει έστω μια τεχνικού χαρακτήρα ανοδική αντίδραση.

Η δική μας, σε μεγάλο βαθμό, ακόμη αρνείται.

Αρνείται κυρίως ως αποτέλεσμα της δικής μας άρνησης να κάνουμε αυτά που πρέπει, ώστε διορθώσουμε τα κακώς κείμενα σε αυτόν τον τόπο.

Η δημοσιονομική προσαρμογή μπορεί να ολοκληρώθηκε, όπως μας είπε χθες ο φίλτατος Κλ. Ρέγκλινγκ, ο οποίος είναι επικεφαλής του μεγαλύτερου θεσμικού δανειστή μας, του ESM, και ασχέτως εάν έγινε με έμφαση στην υπερφορολόγηση αντί της περικοπής δαπανών, όπως δηλώνει η επίσης φιλτάτη Μ. Ξαφά, ουδέποτε όμως συνοδεύτηκε επαρκώς από τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που θα έδιναν ώθηση στην οικονομία.

Στο απλό ερώτημα «γιατί;» εμείς ακόμη αδυνατούμε να βγούμε από τα δεινά μας ενώ άλλες χώρες τα κατάφεραν, ο Ρέγκλινγκ δεν αναφέρθηκε στη διαφορετικότητα των προβλημάτων που αντιμετώπιζε μία έκαστη των χωρών αυτών, αλλά σε τρεις λόγους που όλοι γνωρίζουμε σε αυτόν τον τόπο.

Στο γεγονός ότι ξεκινήσαμε από χαμηλότερη αφετηρία, εμφανίζοντας ένα μεγαλύτερο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας, στη συνεχή αμφισβήτηση της «ιδιοκτησίας» του προγράμματος από το σύνολο των «μνημονιακών» κυβερνήσεων, αλλά και στη ρήξη των αρχών του 2015, η οποία έφερε, όπως είπε, «πισωγύρισμα».

Μετά από επτά χρόνια, εδώ στην Ελλάδα τα γνωρίζουμε καλά τα ζητήματα αυτά.

Όπως αντίστοιχα καλά γνωρίζουμε -πλέον- ότι η έξοδος από τα προβλήματά μας δεν είναι εφικτή εάν δεν θελήσουμε εμείς οι ίδιοι -και βεβαίως το πολιτικό προσωπικό αυτού του τόπου- να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα.

Το σύνολο της συζήτησης περί υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων και περί των επιπτώσεων που αυτά έχουν στην ανάκαμψη της οικονομίας καθίσταται φιλολογικού χαρακτήρα, εάν παραγνωριστεί η βαθιά ανάγκη μεταρρύθμισης που έχει αυτός ο τόπος.

Μπορούμε, επιτέλους, να αντιληφθούμε το γεγονός αυτό, ή θα αφήνουμε για πάντα ακόμη και τους ομολογημένα επίορκους υπαλλήλους του ΙΚΑ να επιστρέφουν στη δουλειά τους, όπως έγινε πρόσφατα στον ΕΦΚΑ;

Διότι ακραία περιστατικά όπως αυτά μάς δείχνουν συνολικά πόσο λάθος βαδίζουμε όλα αυτά τα χρόνια, αρνούμενοι να «αλλάξουμε» έστω και για τα αυτονόητα…