Η ώρα του καλού νοικοκύρη

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στο μέγα ερώτημα της ελληνικής κρίσης, που δεν είναι άλλο από τον χρόνο επιστροφής της χώρας στις αγορές, η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη παρά μία: όταν μας πιστέψουν.

Όταν, δηλαδή, η χώρα κατορθώσει να καλύψει το έλλειμμα αξιοπιστίας, εξαιτίας του οποίου έχασε την πρόσβασή της σε αυτές τις αγορές προ επταετίας.

Κάτι το οποίο μπορεί να γίνει μόνο με πράξεις, ακριβώς αντίστοιχες αυτής με την οποία θα βρεθούμε σύντομα αντιμέτωποι, κατά την κάλυψη των υποχρεώσεων του Ιουλίου.

Όπως επισημαίνει η συνάδελφος Έλενα Λάσκαρη σε σχετικό δημοσίευμά της, εκ της δόσης των 8,5 δισ. ευρώ που ενέκρινε πρόσφατα το Eurogroup, τμήμα 6,9 δισ. ευρώ αναμένεται να εκταμιευτεί στο διάστημα 6-7 Ιουλίου.

Εκ του ποσού αυτού, τμήμα ύψους 6,1 δισ. ευρώ -από κοινού με κονδύλια εκ του πρωτογενούς πλεονάσματος που θα διαθέσει το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους-, θα χρησιμοποιηθεί για την κάλυψη συνολικών υποχρεώσεων ομολόγων και τόκων αθροιστικού ύψους 7,4 δισ. ευρώ στο διάστημα 17-20 Ιουλίου.

Μολονότι, η συνεισφορά του ΓΛΚ είναι σημαντικά υποδεέστερη των κονδυλίων που οι ίδιοι οι δανειστές θα μας διαθέσουν ώστε να αποπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας προς αυτούς, ο συμβολισμός που εμπεριέχει η αμιγώς ελληνική συμμετοχή στη διαδικασία αποπληρωμής αποτελεί το στοιχείο εκείνο το οποίο αναζητά το διεθνές επενδυτικό κοινό κατά τη διαδικασία επαναξιολόγησης της στάσης του έναντι της Ελλάδας.

Αν και -ευλόγως- το μείζον στην ελληνική υπόθεση αφορά στους τρόπους με τους οποίους θα υπάρξει ελάφρυνση του δημόσιου χρέους εκ μέρους των δανειστών μας, μια συστηματική αξιοποίηση των κονδυλίων των πρωτογενών πλεονασμάτων για την κάλυψη των υποχρεώσεων της χώρας κατά το επόμενο διάστημα -μέσω ιδίων πόρων- συνεισφέρει σημαντικά στην ανάκτηση της αξιοπιστίας μας.

Ούτως ή άλλως, αυτό είναι και το μέγα ζητούμενο στην υπόθεση της βιωσιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους. Κατά πόσον μπορούμε με «ίδιες δυνάμεις» -στις οποίες βεβαίως συμπεριλαμβάνεται και η πρόσβασή μας στις αγορές βάσει του «προσήκοντος» κόστους, να εξυπηρετούμε το χρέος μας.

Όταν το πολιτικό προσωπικό της χώρας έχει δώσει κορυφαία δείγματα αναξιοπιστίας, από τα διαβόητα Greek statistics έως τα περίφημα έκτακτα επιδόματα της διακυβέρνησης Σαμαρά ή την «13η σύνταξη» της παρούσας κυβέρνησης, ή ακόμη και την πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την «εκ των υστέρων» διανομή αντίστοιχων πόρων, μία επίδειξη συνετής διαχείρισης και αποπληρωμής υποχρεώσεων με ίδιους πόρους σαφώς συνδράμει στην αποκατάσταση της αξιοπιστίας μας.

Πρόκειται, όμως, μόνο για τη «μία πλευρά του φεγγαριού».

Η άλλη αφορά ευθέως τη δυνατότητα της χώρας μας να παράγει πλούτο και να αναπτύσσεται.

Αφορά, δηλαδή, στη συστηματική καλλιέργεια εδάφους επί του οποίου θα μπορέσει να ανθίσει, εκ νέου, η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα.

Εδάφους το οποίο παραμένει χέρσο σήμερα, όχι μόνον εξαιτίας της εξοντωτικής φορολόγησης και των υψηλών ασφαλιστικών εισφορών με τις οποίες είναι αντιμέτωπος ο επιχειρηματικός κόσμος, αλλά κυριότερα, επειδή ουδέποτε μπορέσαμε να θεραπεύσουμε -μέσω μεταρρυθμίσεων- τα πραγματικά κωλύματα  στο επιχειρείν.

Με άλλα λόγια και εδώ καλούμεθα να επιδείξουμε δυνατότητες «νοικοκυρέματος» ενός «μαγαζιού», το οποίο διώχνει τους κάθε λογής «πελάτες» του εξαιτίας της ανοργανωσιάς του και των διαχρονικών προβλημάτων αποτελεσματικότητας που εμφανίζει.

Όλα αυτά, δε, δεν γίνονται με λόγια, αλλά με έργα, όπως λέγει και μία άλλη ψυχή…