Στον αστερισμό της λαμογιάς

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το πρόβλημα δεν είναι μόνον ότι πολλοί επιλέγουν αθέμιτα μέσα για να επιτύχουν τον σκοπό τους.

Κυριότερα, το πρόβλημα -εδώ και πολλά χρόνια- έγκειται στην κοινωνική απαξία που περιβάλλει όσους επιλέγουν τη θεμιτή οδό και στην όξυνση η οποία χαρακτηρίζει το φαινόμενο αυτό, το τελευταίο διάστημα.

Σύμφωνα με έρευνα που έδωσε στη δημοσιότητα χθες η ΕΥ, ποσοστό 81% των στελεχών επιχειρήσεων στην Ελλάδα θεωρούν ότι η διαφθορά είναι διαδεδομένη στη χώρα μας, έναντι 71% σε αντίστοιχη έρευνα του 2014, 69% του 2015 και μόλις 62% πέρυσι.

Πρόκειται για το τρίτο υψηλότερο ποσοστό (81%) -μεταξύ 41 κρατών- στην κατάταξη της ΕΥ, πάνω από χώρες όπως η Κένυα (79%), η Ινδία (78%), η Αίγυπτος (75%) ή ακόμη και η Νιγηρία (73%), ενώ σε επίπεδο ΕΕ βρίσκεται στην κορυφή, την οποία μοιράζεται μόνο με τη Σλοβακία (81%).

Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, δε, ποσοστό 63% των ερωτηθέντων στην Ελλάδα εκτιμούν ότι η μεγαλύτερη απειλή για την ανάπτυξη ή την επιτυχία της επιχείρησής τους είναι οι χαμηλότεροι του αναμενόμενου ρυθμοί ανάπτυξης της χώρας τους.

Με άλλα λόγια, αν και πιστεύουν ότι η διαφθορά κυριαρχεί, εκτιμούν ότι οι επιχειρήσεις τους στερούνται ανάπτυξης, επειδή δεν αναπτύσσεται η χώρα τους.

Κάτι σαν «το αυγό με την κότα», δηλαδή, γεγονός που καταδεικνύει το εύρος της «νομιμοποίησης» που έχει λάβει στη συνείδηση στελεχών επιχειρήσεων το φαινόμενο της διαφθοράς.

Εάν, όμως, έχουν όντως έτσι τα πράγματα, τότε, δεν πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία του κακού μόνο μεταξύ των συνήθως υπόπτων, ήτοι, την απουσία ελέγχων ή την αναποτελεσματική διαδικασία απονομής δικαιοσύνης εξαιτίας των χρονικών καθυστερήσεων που τη χαρακτηρίζουν.

Τα αίτια, βασίμως, οφείλουν να αναζητηθούν στην καλλιέργεια μιας κουλτούρας παρανομίας ή εντέλει «γκρίζας» οικονομικής δραστηριότητας, η οποία εκλαμβάνει ως δεδομένη την ανάγκη της δωροδοκίας, της δωροληψίας ή άλλων αθέμιτων μέσων, για την επιτυχία της κάθε επιχείρησης.

Αντίληψη η οποία συνδέεται άμεσα με το κρατικοδίαιτο περιβάλλον εντός του οποίου κινούνταν και συνεχίζουν -έως έναν βαθμό- να κινούνται οι επιχειρήσεις στη χώρα μας.

Είναι ανάγκη, άραγε, να ανατρέξουμε στους διαβόητους «πρωταθλητές της διαφθοράς» που αναδείκνυαν οι ετήσιες εκθέσεις του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, δηλαδή, τους ίδιους τους φορείς του Δημοσίου, τις πολεοδομίες, τους ΟΤΑ ή άλλες κρατικές υπηρεσίες;

Είναι ανάγκη να αναφερθούμε στους επίορκους υπαλλήλους, που εντοπίστηκαν κατά το παρελθόν σε σειρά κρατικών υπηρεσιών, όπως το ΙΚΑ, το ΥΠΕΧΩΔΕ, την εφορία κ.α.;

Είναι ανάγκη, ακόμη,  να υπενθυμίσουμε την καλλιέργεια «συνείδησης φοροφυγά» για τους επαγγελματίες, τους επιχειρηματίες ή ακόμη και τους πολίτες, από το ίδιο το κράτος, μέσω των περίφημων «περαιώσεων» και λοιπών «φορολογικών αμνηστιών» που χορηγούσαν κατά καιρούς οι φορολογικές διοικήσεις της χώρας;

Κυριότερα, όμως, δεν είναι απαραίτητο καν να αναφερθούμε στη μνημειώδη αντίσταση που διαχρονικά έχει επιδείξει ο δημόσιος τομέας στην όποια αλλαγή ή εκσυγχρονισμό του.

Είναι ίσως παράδοξο να αποδίδονται στο κράτος τα αίτια ενός φαινομένου το οποίο εντοπίζεται στην επιχειρηματική δραστηριότητα. Όμως, αυτό συμβαίνει όταν η οικονομία είναι κυρίως κρατικοδίαιτη.

Αυτό συμβαίνει, όταν η συγκεκριμένη οικονομία, παρά τη δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει, δεν επικεντρώνεται στη βελτίωση των όρων βάσει των οποίων λειτουργεί, προωθώντας μεταρρυθμίσεις και μέτρα εκσυγχρονισμού, αλλά αντίθετα απομυζά όσο περισσότερο μπορεί τον ιδιωτικό τομέα, μέσω της υπερφορολόγησης και των αυξημένων ασφαλιστικών εισφορών.

Έτσι, όμως, μόνο ένα κατορθώνει: να δώσει ακόμη μεγαλύτερα κίνητρα για την επικράτηση της διαφθοράς.