Λύστε τα χέρια των τραπεζών

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σε μια οικονομία όπως η ελληνική, η οποία παραμένει σε κατάσταση ύφεσης και εσωτερικής υποτίμησης επί σειρά ετών και συνάμα ασφυκτιά από απουσία ρευστότητας, κύρια προτεραιότητα οποιασδήποτε κυβέρνησης θα όφειλε να είναι η αποκατάσταση των όρων χρηματοδότησης νοικοκυριών και επιχειρήσεων.

Με άλλα λόγια, η αποκατάσταση της ομαλής λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος και η επάνοδός του στον «φυσικό» του ρόλο. 

Δίχως αυτήν, ας μην περιμένουμε ούτε ανάκαμψη της οικονομίας, ούτε βεβαίως ταχεία έξοδο από την κρίση.

Όσο κομβική όμως είναι η άρση των κεφαλαιακών περιορισμών για την επίτευξη του στόχου αυτού, άλλο τόσο είναι και η εξυγίανση του χαρτοφυλακίου των τραπεζών από τα λεγόμενα «κόκκινα» και λοιπά προβληματικά δάνεια.

Το κυριότερο, δε, εμπόδιο που προβάλλει σήμερα για την αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος, μετά τη θέσπιση του εξωδικαστικού συμβιβασμού και του λοιπού πλαισίου διευθέτησης οφειλών για τις επιχειρήσεις, είναι η απουσία του λεγόμενου «ακαταδίωκτου» των τραπεζικών στελεχών, που, ούτως ή άλλως, αποτελεί μνημονιακή υποχρέωση την οποία έχει αναλάβει να διεκπεραιώσει το υπουργείο Δικαιοσύνης.

Με άλλα λόγια, η άρση του ενδεχόμενου ποινικών ευθυνών για όσα στελέχη τραπεζών τολμούν να εφαρμόσουν ακόμη και τις προβλέψεις ρύθμισης δανείων που η ίδια η Τράπεζα της Ελλάδος έχει θεσπίσει με τον Κώδικα Δεοντολογίας των Τραπεζών ή ακόμη και «γενναιότερες» λύσεις.

Έτσι, λοιπόν, εάν η έναρξη των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών από τον Σεπτέμβριο υπόσχεται να συμβάλει στη διαδικασία διαχωρισμού της ήρας από το στάρι, μεταξύ των λεγόμενων «στρατηγικών κακοπληρωτών» και όσων είναι συνεργάσιμοι με το τραπεζικό σύστημα για τη διευθέτηση των οφειλών τους, τότε η θέσπιση του ακαταδίωκτου των τραπεζικών στελεχών είναι εκείνη που θα λύσει τα χέρια των τραπεζών, ώστε να εφαρμόσουν πραγματικά βιώσιμες λύσεις για τα προβληματικά δάνεια.

Όχι μόνο για όσα δάνεια χαρακτηρίζονται ως «κόκκινα», αλλά κυριότερα ακόμη και για τα «ενήμερα» -στη βάση λύσεων «τοκοπληρωμής»- δάνεια, οι οποίες όμως δεν αντέχουν στον χρόνο και δεν μπορούν, κατά συνέπεια, να θεωρηθούν  ως βιώσιμες ή μακροπρόθεσμες.

Οι λύσεις υπάρχουν. Είτε περιέχονται στον κώδικα δεοντολογίας των τραπεζών, είτε προτείνονται από τις ίδιες τις τράπεζες, είναι όλες στο τραπέζι του διαλόγου.

Αρκεί, πρώτον, οι τράπεζες να είναι σε θέση να τις εφαρμόσουν δίχως τον φόβο ποινικών ευθυνών και δεύτερον, να είναι αρκετά ελκυστικές -να εμπεριέχουν δηλαδή και την παράμετρο του κινήτρου- για τον δανειολήπτη και να τον ανταμείβουν για τη συνέπειά του στην τήρηση των «συμπεφωνημένων» με την τράπεζα.

Καλώς ή κακώς, η ελληνική οικονομία και κυριότερα η κοινωνία δεν «αντέχουν» κάτι διαφορετικό.

Ούτε τα εισοδήματα που υπήρχαν προ κρίσης υπάρχουν, ούτε συμφέρει τις εμπλεκόμενες πλευρές - τράπεζες και δανειολήπτες- η διενέργεια μαζικών εκποιήσεων και βεβαίως δεν είναι δυνατόν να «κλείσουμε τα μάτια» στο «βουνό» των λοιπών υποχρεώσεων, φορολογικών, ασφαλιστικών κ.α., με το οποίο είναι αντιμέτωποι σήμερα οι πολίτες αυτής της χώρας, ως αποτέλεσμα μιας κρίσης που ξεκίνησε από το κράτος.

Έτσι, λοιπόν, εάν ο φίλτατος κ. Γ. Δραγασάκης όντως εκτιμά ότι «δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για αναβλητικότητα, δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για χάσιμο, ούτε για τις τράπεζες ούτε για τη δημόσια διοίκηση, ούτε για τους δανειολήπτες», όπως επεσήμανε χθες από το βήμα συνεδρίου, αναφορικά με τα κόκκινα δάνεια, τότε η «μπάλα» βρίσκεται σαφώς στη δική του πλευρά του γηπέδου.

Πέραν του «εξωδικαστικού» συμβιβασμού για τις επιχειρήσεις, υπάρχει και η υπόθεση του «ακαταδίωκτου» των τραπεζικών στελεχών, ώστε αυτά να είναι σε θέση να προσφέρουν πραγματικά βιώσιμες λύσεις στα νοικοκυριά αυτού του τόπου.

Τελειώστε και με το ζήτημα αυτό, μπας και πάρουμε ανάσα…