Επιτέλους «ΑΝΟΙΚΤΟΝ»

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σαφώς ενδεικτικό της απροθυμίας μας να αλλάξουμε οτιδήποτε σε αυτόν τον τόπο -ή τουλάχιστον τα κακώς κείμενα- είναι το γεγονός ότι μετά από επτά χρόνια μνημονίου, ακόμη συζητάμε για τη λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές.

Ωσάν να μη βλέπουμε τις στρατιές των ανέργων, τα χιλιάδες λουκέτα και τη βαθιά ύφεση που ταλάνισε αυτόν τον τόπο, αρνούμαστε να δώσουμε ακόμη και την ευκαιρία -σε όποιον το επιθυμεί- να δουλέψει, μήπως και κερδίσει δύο δεκάρες παραπάνω.

Αν και τα πλήρη στοιχεία του συμβιβασμού στον οποίον -μετά πολλών κόπων και βασάνων- κατέληξε η κυβέρνηση με τους εταίρους και δανειστές της δεν είναι ακόμη γνωστά, η ρύθμιση που θα προωθηθεί προς ψήφιση στη Βουλή αναμένεται ότι θα προβλέπει την κυριακάτικη λειτουργία των καταστημάτων, τον μισό χρόνο και στη μισή χώρα, με την «κόκκινη γραμμή» να μπαίνει μεταξύ τουριστικών ή μη περιοχών αλλά και μεταξύ τουριστικής ή μη περιόδου.

Με άλλα λόγια, όποιος έχει την τύχη να κατοικεί σε τουριστική περιοχή ή να λειτουργεί την επιχείρησή του εκεί, θα μπορεί να κάνει τα ψώνια του την Κυριακή ή να εργάζεται κατά τις παραπάνω περιόδους, ενώ οι υπόλοιποι απλά δεν θα μπορούν.

Το γεγονός αυτό και μόνο δεν συνιστά αθέμιτο ανταγωνισμό ή εντέλει πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών έναντι όσων έχουν την «ατυχία» να διαμένουν ή να διατηρούν επιχείρηση σε περιοχές που δεν θα χαρακτηριστούν ως τουριστικές;

Τελικά, σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, όπου ο τουρισμός έχει αναχθεί σε «βαριά βιομηχανία» και συνεισφέρει με διψήφια ποσοστά στη διαμόρφωση του ΑΕΠ, πώς ακριβώς διαχωρίζουμε τις περιοχές σε τουριστικές ή μη;

«Υπάρχει συμφωνία να λειτουργούν τα εμπορικά καταστήματα μερικές Κυριακές επιπλέον. Θα ανοίγουν σε τουριστικά μέρη, κυρίως στον Δήμο Αθηναίων, στην παραλία από τον Πειραιά έως το Σούνιο, σε ορισμένες περιοχές του Πειραιά και στον Δήμο Θεσσαλονίκης και σε περιοχές γύρω από το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος», μας είπε χθες ο κ. Δ. Παπαδημητρίου, υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης, θέτοντας ως κριτήριο τις 2.000 κλίνες.

Πόλεις όπως η Πάτρα, η Αλεξανδρούπολη ή τα Ιωάννινα είναι «τουριστικές περιοχές», ή δεν είναι και αν όντως είναι, τότε γιατί να μην είναι η Θήβα (Αράχωβα), η Βέροια ή η Πρέβεζα, εφόσον πληρούν το κριτήριο των 2.000 κλινών που θέτει ο φίλτατος υπουργός;

Είναι προφανές ότι η όλη συλλογιστική του διαχωρισμού της χώρας σε τουριστική ή μη, με βάση μόνο αυτό το κριτήριο, δεν αντέχει σε ιδιαίτερη κριτική, υπό το φως της ιδιαιτερότητας που έχουν ορισμένοι προορισμοί της, αρχαιολογικού, μουσειακού ή φερειπείν καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος, όπως η Επίδαυρος, οι οποίοι αν και έλκουν κοινό, δεν προσφέρουν καταλύματα αυτής της τάξης μεγέθους.

Όπως αντίστοιχα προφανές είναι ότι αυτός ο διαχωρισμός θεσπίστηκε, κυρίως, ώστε να διασωθούν τα προσχήματα έναντι όσων αντιδρούν στην κυριακάτικη λειτουργία των καταστημάτων, ορμώμενοι είτε από συνδικαλιστικές, είτε από συντεχνιακές σκοπιμότητες, εξαγγέλλοντας απεργιακές κινητοποιήσεις από αυτή κιόλας την Κυριακή.

Ας μη γελιόμαστε, φίλτατοι. Η αγορά, στον βαθμό που αφήνεται ελεύθερη, είναι ικανή να ρυθμίσει τη λειτουργία της.

Εάν υπάρχει κίνητρο και προοπτική κέρδους, ο μαγαζάτορας πρέπει να είναι ελεύθερος να δουλέψει, υπό τη ρητή προϋπόθεση, βεβαίως, ότι τηρεί τις νόμιμες εργοδοτικές υποχρεώσεις του, ασφαλιστικές, μισθολογικές ή άλλες.

Δουλειά του κράτους, από εκεί και μετά, είναι η ορθή εποπτεία και επίβλεψη της τήρησης αυτών των υποχρεώσεων και τίποτε άλλο.

Έχουμε αναγάγει την υπόθεση της κυριακάτικης λειτουργίας των καταστημάτων σε μείζον θέμα, ενώ σε άλλες χώρες της Ευρώπης ή στην Αμερική αυτά τα πράγματα είναι λυμένα εδώ και δεκαετίες, όπως παραδέχθηκε χθες και ο φίλτατος Παπαδημητρίου.

Γιατί, λοιπόν, αντί να δώσουμε την ευκαιρία σε όποιον θέλει να ανοίξει το μαγαζί του, αλλά και σε όποιον μπορεί να κάνει τα ψώνια του, καθόμαστε και διυλίζουμε τον κώνωπα σε αυτή τη χώρα;

Δεν κοιτάμε καλύτερα την κατάντια μας;    

Δεν κοιτάμε τους χιλιάδες καταστηματάρχες ή μικρομεσαίους που αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις κάθε λογής μισθολογικές, φορολογικές, ασφαλιστικές ή άλλες υποχρεώσεις τους, υπό το φως της ραγδαίας μείωσης της ζήτησης αλλά και της υπερφορολόγησης;

Το αν θα -μπορούν να- δουλέψουν την Κυριακή είναι το θέμα;