Το... τενεκεδάκι της ελληνικής κρίσης

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η λύση του τύπου «η πίτα ολάκερη κι ο σκύλος χορτάτος», την οποία φέρεται, σύμφωνα με την Die Welt, έτοιμη να προτείνει η Γερμανία προς το ΔΝΤ αναφορικά με το ελληνικό χρέος, συνιστά την πλέον κυνική ομολογία, έως σήμερα, της τακτικής «αποφυγής και ετεροχρονισμού» του ελληνικού προβλήματος, που εφαρμόζει το Βερολίνο επί τόσα χρόνια, χάριν των εκάστοτε πολιτικών σκοπιμοτήτων του.

Κοντολογίς, σύμφωνα με το σχετικό δημοσίευμα της Die Welt, το Βερολίνο εμφανίζεται μεν προετοιμασμένο να περιγράψει έναν «οδικό χάρτη» για την ελάφρυνση του δημόσιου χρέους της χώρας μας, ούτως ώστε να εξασφαλίσει τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, αλλά δηλώνει ότι το «ακριβές εύρος», δηλαδή τα «νούμερα» αυτής της ελάφρυνσης, θα κριθεί μετά το 2018, οπότε λήγει το ελληνικό πρόγραμμα αλλά και έχει... ξεπεραστεί ο σκόπελος των φετινών γερμανικών εκλογών.

Με άλλα λόγια και στον βαθμό που, πρώτον, όντως προταθεί αυτή η «λύση» από τη Γερμανία και δεύτερον, γίνει αποδεκτή από το ΔΝΤ, καταδεικνύεται με τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο ότι το κυριότερο, αν όχι το μόνο, εμπόδιο για την ουσιαστική αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης είναι οι εκάστοτε πολιτικοί σχεδιασμοί της γερμανικής κυβέρνησης.

Ταυτόχρονα, καταδεικνύεται -έστω με αυτόν τον τρόπο- ότι οι δημόσιες δεσμεύσεις της γερμανικής κυβέρνησης αναφορικά με την παραμονή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα κατέστησαν αυτόν τον διεθνή οργανισμό τον πολυτιμότερο σύμμαχο της Αθήνας στις προσπάθειές της για την ελάφρυνση του δημόσιου χρέους της χώρας.

Δίχως την αταλάντευτη εμμονή του ΔΝΤ να έχει προηγηθεί της συμμετοχής του στο ελληνικό πρόγραμμα η εξασφάλιση της βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους, θα είχαμε οδηγηθεί έστω και σε αυτόν τον «οδικό χάρτη» που φέρεται να προτείνει τώρα το Βερολίνο;

Απάντηση σε αυτό το ερώτημα δίνει ίσως το γεγονός ότι ουδέποτε υλοποιήθηκε η απόφαση του Eurogroup του Νοεμβρίου 2012, βάσει της οποίας εάν κρινόταν «απαραίτητο»... θα λαμβάνονταν μέτρα περαιτέρω ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους.

Πρόκειται για ακριβώς αυτά τα μέτρα που μετ' επιτάσεως ζητά την τελευταία διετία το ΔΝΤ και αρνούνται να λάβουν οι εταίροι και δανειστές μας, επικαλούμενοι είτε τον «ηθικό» κίνδυνο που προβάλλει η Αθήνα, υπό το φως της άρνησής της να προωθήσει μεταρρυθμίσεις, είτε την «εκτίμησή» τους ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο, υπό το φως των μέτρων που έχουν έως τώρα ληφθεί.

Πλέον -και βεβαίως υπό την αίρεση ότι η Die Welt αποτυπώνει ορθώς τις προθέσεις του Βερολίνου- ποιο είναι το κώλυμα στην υλοποίηση αυτών των μέτρων ελάφρυνσης, αν όχι οι επικείμενες γερμανικές εκλογές και η αποφυγή του πολιτικού κόστους που θα συνεπάγετο αυτό το γεγονός για τον κυβερνητικό συνασπισμό της φιλτάτης κας Μέρκελ;

Υπό αυτό το πρίσμα, όμως, ποια η ανάγκη διατήρησης, έστω και για έναν χρόνο μετά την ολοκλήρωση του ελληνικού προγράμματος το καλοκαίρι του 2018, της υποχρέωσης για πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5% «μεσοπρόθεσμα» (όπως προβλέπει το τρίτο μνημόνιο), τα οποία οδηγούν την ελληνική οικονομία σε ασφυξία και στέκουν εμπόδιο στην ταχύτερη ανάκαμψή της;

Ποιος ο λόγος παράτασης τόσο της ελληνικής κρίσης, όσο και του δράματος της χώρας;

Υπό το φως πρακτικών όπως αυτή, που επί τόσα χρόνια τηρεί το Βερολίνο έναντι του ελληνικού ζητήματος, ας μην απορούμε με την άνοδο που γνωρίζει ο ευρωσκεπτικισμός αλλά και οι ακραίες φωνές στην Ευρώπη.

Το 2010 μπορεί να αποφύγαμε την άτακτη χρεοκοπία με τη βοήθεια των εταίρων μας, όμως, έτσι αποφεύχθηκε και ο κίνδυνος διάχυσης της κρίσης στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.

Τώρα, ποιο είναι το μείζον; Η επανεκλογή της κας Μέρκελ;