Κάλλιο αργά παρά… ποτέ!

Μετά από έναν Γολγοθά επτά ετών, η ελληνική κοινωνία ελπίζει στη δική της Ανάσταση. Ο πρωθυπουργός εμφανίζεται να το έχει αντιληφθεί. Μέλλει να αποδειχθεί κατά πόσον το έχουν καταλάβει και οι υπουργοί του.

Δημοσιεύθηκε: 18 Απριλίου 2017 - 07:44

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ο Α. Τσίπρας καλεί τους υπουργούς του να «τρέξουν» τις επενδύσεις και ο Δ. Παπαδημούλης ζητεί αποτελεσματικότερη διακυβέρνηση.

Αμφότεροι, όμως, εντοπίζουν το ίδιο έλλειμμα και εκφράζουν ακριβώς το ίδιο ζητούμενο: «Η μηχανή πρέπει, επιτέλους, να πάρει μπρος, μήπως και βγούμε από την κρίση».

Αν και η υπόθεση της Β’ αξιολόγησης δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, η συμφωνία στην οποία κατέληξε πρόσφατα η ελληνική κυβέρνηση με τους εταίρους και δανειστές της εμφανίζεται να ανοίγει τον δρόμο προς αυτή την κατεύθυνση και αίρει έτσι σημαντικό τμήμα της αβεβαιότητας που ταλανίζει τη χώρα.

Το διαφαινόμενο τέλος αυτής της μακράς περιόδου διαπραγμάτευσης, η οποία επί της ουσίας ανάλωσε την έως τώρα διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, οφείλει να αποτελέσει την απαρχή μιας αποτελεσματικότερης πολιτικής τόσο στη δημόσια διοίκηση, όσο και για την αναθέρμανση της οικονομίας μέσω των επενδύσεων.

Το ζητούμενο αυτό, ωστόσο, καλεί για δουλειά εκ μέρους της κυβέρνησης και δη κατά τρόπο αποτελεσματικό. Κυριότερα, δε, καλεί για σχέδιο και αυτό -επί του παρόντος- εμφανίζεται να απουσιάζει.

Είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική της απουσίας αυτής η πρόσφατη έκκληση Τσίπρα προς το υπουργικό του συμβούλιο για την καταπολέμηση κωλυσιεργιών και την υπέρβαση γραφειοκρατικών εμποδίων, ώστε να επιταχυνθούν τα μεγάλα επενδυτικά σχέδια που βρίσκονται σε εξέλιξη.

Ακόμη χαρακτηριστικότερη είναι, δε, η προτροπή του να υπάρξει κατάλογος έργων που οφείλουν να προωθηθούν, ώστε να έχουμε άμεσα αναπτυξιακά αποτελέσματα (στην ενέργεια, στις μεταφορές, στις υποδομές, στα δίκτυα, στον τουρισμό, στην αγροτική παραγωγή).

Με άλλα λόγια, αν και η διαπίστωση ότι χρειάζεται σχέδιο εμφανίζεται να άργησε κατά περίπου μία διετία, η παρούσα κυβέρνηση πλέον δηλώνει ότι είναι σε επίγνωση της ανάγκης εκπόνησης ενός τέτοιου σχεδίου -πέρα και πάνω από το μνημόνιο- που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να ανακτήσει την ελκυστικότητά της ως επενδυτικός προορισμός.

Το κατά πόσον θα συμμεριστούν οι υπουργοί της κυβέρνησης Τσίπρα τις ανησυχίες του πρωθυπουργού τους είναι άγνωστο, όπως επίσης άγνωστη είναι και η δυνατότητά τους να τις φέρουν σε αίσιο πέρας.

Αυτό που δεν είναι άγνωστο, ωστόσο, είναι το πού θα οδηγηθεί ο τόπος εάν δεν υπάρξουν άμεσα πρωτοβουλίες για την αναθέρμανση της οικονομικής δραστηριότητας.

Με την αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών να έχει -επί της ουσίας- εξαϋλωθεί, οι παρεμβάσεις που απαιτούνται δεν αφορούν μόνον στην υλοποίηση των τομών που ούτως ή άλλως έχει ανάγκη η χώρα μας, τόσο στο πεδίο της δημόσιας διοίκησης όσο και στην απελευθέρωση της οικονομίας της.

Πολύ σημαντικότερα, αφορούν στην αποκατάσταση των όρων ρευστότητας στην ελληνική οικονομία, μέσω της μείωσης της υπερφορολόγησης αλλά και της «αναβίωσης» της δυνατότητας των τραπεζών να χρηματοδοτούν νοικοκυριά και επιχειρήσεις.

Η ύπαρξη κινήτρων για την ενθάρρυνση της επενδυτικής δραστηριότητας προφανώς χρειάζεται, όμως, αντίστοιχα σημαντική είναι και η εξασφάλιση βελτιωμένων όρων ρευστότητας στην οικονομία.

Το μονοπάτι, δε, αυτό περνά -κυρίως- μέσα από τα «κόκκινα δάνεια» και τον τρόπο αντιμετώπισής τους.

Εάν το χρήμα δεν μπορέσει και πάλι να κυλήσει, ας μην περιμένουμε ταχεία αναθέρμανση της ελληνικής οικονομίας, με… κοινωφελή εργασία και προγράμματα καταπολέμησης της διαρθρωτικής ανεργίας, που λέγει ο φίλτατος κ. Τσίπρας.

Για να γίνει αυτό δεν χρειάζεται μόνο σχέδιο αλλά και αποφασιστικότητα στην υλοποίηση όσων προτείνουν σήμερα οι τραπεζίτες, αλλά αδυνατούν να… εφαρμόσουν, φοβούμενοι τις ποινικές ευθύνες.

Αυτό, όμως, είναι μια άλλη συζήτηση.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.