Φταίμε και μεις, φταίνε κι οι άλλοι!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στον ρυθμό μίας ιδιαιτέρως δυσοίωνης, πλην επαληθευόμενης, προφητείας κινείται η Ελλάδα.

Από τον Μάιο του 2016 και τις αποφάσεις που τότε έλαβε το Eurogroup αναφορικά με το ελληνικό δημόσιο χρέος, ήταν απολύτως σαφής η πρόθεση των Ευρωπαίων εταίρων να μην «αγγίξουν» το ζήτημα των μεσοπρόθεσμων μέτρων για την ελάφρυνση του χρέους, πριν τη λήξη του τρέχοντος προγράμματος το καλοκαίρι του 2018.  

Είτε οι αποφάσεις τους εδράζονταν σε «ηθικοπλαστικούς» λόγους, που σχετίζονταν με την ανάγκη τήρησης των συμπεφωνημένων από την Αθήνα πριν προχωρήσουν στις όποιες -αναγκαίες- παραχωρήσεις στο ζήτημα του χρέους, είτε αφορούσαν στην προεκλογική περίοδο με την οποία είναι αντιμέτωπες εφέτος η Γαλλία και η Γερμανία, ήταν απολύτως σαφής η διάθεσή τους να μην ασχοληθούν με το χρέος, πέραν των βραχυπρόθεσμων μέτρων τα οποία εξετάστηκαν τον Μάιο και οριστικοποιήθηκαν τον Δεκέμβριο του 2016.

Υπό αυτό το πρίσμα, η -ομολογημένη διά στόματος Ευκλ. Τσακαλώτου- τακτική των καθυστερήσεων που ακολούθησε η Αθήνα σε ό,τι αφορά στην ολοκλήρωση της β' αξιολόγησης του τρέχοντος προγράμματος αποδείχθηκε, έως τώρα, όχι μόνον ατελέσφορη ως προς τη διαπραγμάτευση -πλην ψιχίων- αλλά και ιδιαιτέρως επιβαρυντική για την πορεία της οικονομίας.

Σύμφωνα, δε, με τον εκ των Βρυξελλών ορμώμενο «κοινοτικό αξιωματούχο», ο οποίος «παρακολουθεί στενά» τις διαπραγματεύσεις και «ενημέρωσε» χθες τους εκπροσώπους του Τύπου, κινδυνεύει να αποδειχθεί και καταστροφική, οδηγώντας για ακόμη μία φορά τη χώρα στο σημείο «μηδέν».

 «… είτε λόγω εκλογών εδώ και εκεί, είτε επειδή υπάρχουν αρκετά μετρητά» για να καλύψουν τις δανειακές υποχρεώσεις της Ελλάδας τον ερχόμενο Ιούλιο, «η λογιστική αντιμετώπιση των πραγμάτων δεν βοηθάει σε τίποτα. Κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό για την οικονομική κατάσταση της χώρας, καθώς θα έπληττε τη φορολογική, καταναλωτική και επιχειρηματική εμπιστοσύνη», είπε χθες ο φίλτατος εκ Βρυξελλών, δείχνοντας προς αμφότερες τις πλευρές της διαπραγμάτευσης.

Όμως, η καταστροφή στην οποία αναφέρθηκε δεν θα αφορά τους «άλλους»… αλλά εμάς.

Όχι μόνον η Ελλάδα παραμένει σε αβεβαιότητα -και κατά πάσα πιθανότητα σε ύφεση-, όχι μόνο στερείται της όποιας χρηματοδοτικής στήριξης εκ μέρους των εταίρων της, αλλά υπόκειται και σε επιπρόσθετο «άρμεγμα», ώστε να είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις χρηματοοικονομικές της υποχρεώσεις του Ιουλίου, ακόμη κι αν δεν έχει λάβει έως τότε την επόμενη «δόση» της.

Το τι ακριβώς θα επακολουθήσει μας το περιέγραψε, δε, ο ίδιος κοινοτικός αξιωματούχος: θα αλλάξουν τα οικονομικά δεδομένα δραματικά και θα πρέπει να επαναπροσδιοριστούν όλα από την αρχή.

Με άλλα λόγια, μας θύμισε ότι εάν η παράταση της διαπραγμάτευσης και το κόστος που αυτή έχει για την οικονομία οδηγήσουν στη μη επίτευξη των στόχων περί ανάπτυξης, τότε ολόκληρο το πρόγραμμα πρέπει να αλλάξει, ή ακόμη και να οδηγηθούμε σε ένα νέο μνημόνιο, εάν κατορθώσουμε να το… εξασφαλίσουμε.

Εάν ο «λογαριασμός» που συζητά σήμερα η κυβέρνηση με τους Ευρωπαίους εταίρους αγγίζει τα 3,6 δισ. ευρώ ή και τα 4 δισ. ευρώ, σε περίπτωση που το πρόγραμμα «αστοχήσει», πού θα οδηγηθεί;

Ο «τοίχος» που έχει βρει η Ελλάδα, αρνούμενη να λάβει «πολιτικά ευαίσθητες αποφάσεις» σε φορολογικά και ασφαλιστικά ζητήματα, μπορεί να «χτίστηκε» στην άρνηση των Ευρωπαίων να κάνουν περαιτέρω παραχωρήσεις, όμως εμάς θα επηρεάσει.

Η όποια τυχόν «πρόσκρουση» εμάς θα αφορά και εμείς θα τη «νιώσουμε».

Ας την αποφύγουμε, έστω αυτή την ύστατη ώρα.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς «προφήτης» για να δει το… τέλος.