Πού πάμε;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ούτε η αξιολόγηση «κλείνει», ούτε η εγχώρια κατάσταση ομαλοποιείται, ούτε, όμως, εμφανίζεται και «κάποιος» με το σχέδιο της «επόμενης μέρας».

Απλά, βουλιάζουμε.

Βουλιάζουμε στην άβυσσο προβλημάτων, που ουδείς εκ του πολιτικού προσωπικού της χώρας, με πρώτη την κυβέρνηση, εμφανίζεται ικανός να αντιμετωπίσει με σχέδιο, επάρκεια και αποφασιστικότητα.

Άπαντες είναι πλήρεις διαπιστώσεων, του φίλτατου Αλέκου Παπαδόπουλου συμπεριλαμβανομένου, όπως είδαμε στο πρόσφατο ιδρυτικό συνέδριο της «Δημοκρατικής Ευθύνης», αλλά από «σχέδιο»…

Εάν λάβουμε ως δεδομένο ότι οι μεταβιβάσεις από τον προϋπολογισμό προς το ασφαλιστικό σύστημα αποτελούν ίσως τον σημαντικότερο δημοσιονομικό «γρίφο» που αντιμετωπίζει σήμερα αυτή η χώρα, ποια εκ των πολιτικών δυνάμεών της είναι σε θέση να προτείνει μια βιώσιμη λύση για αυτόν;

Εάν τα «κόκκινα δάνεια» στερούν από το τραπεζικό σύστημα τη δυνατότητα να επιτελέσει τον πλέον σημαντικό εκ των ρόλων του, ήτοι τη χορήγηση πιστώσεων σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά, ποια πολιτική δύναμη τολμά να καταθέσει μια ολοκληρωμένη πρόταση για την αντιμετώπισή τους;

Το ίδιο ισχύει για τα μυριάδες άλλα «εάν» που κρατούν την Ελλάδα όμηρο της κατάντιας της και συνάμα την πόρτα ανοικτή για τη συνέχιση του brain-drain και της εξόδου επιχειρήσεων σε όμορες χώρες με ευνοϊκότερες συνθήκες επιχειρείν.

Άπαντες ελπίζουν -κατά τρόπο προφανώς ουτοπικό- ότι η έλευση της ανάπτυξης θα λύσει ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα, αλλά ουδείς καταθέτει στον δημόσιο διάλογο το δικό του ολοκληρωμένο σχέδιο για το πώς θα έρθει αυτή η πολυπόθητη ανάπτυξη.

Προφανώς όλα είναι πιο εύκολα, όταν μια οικονομία αναπτύσσεται και δη με ταχείς ρυθμούς…

Όμως, εμείς δεν είμαστε εκεί. Ούτε καν κοντά και ουδείς αναλαμβάνει την ευθύνη να παρουσιάσει στους κατοίκους αυτής της χώρας τον δρόμο προς αυτή την κατεύθυνση.

Δεν ξέρουν, δεν μπορούν ή δεν θέλουν; Διότι όποια κι αν είναι η απάντηση στα ερωτήματα αυτά, πολύ απλά, δεν αρκεί!

Το μνημόνιο, εάν εφαρμοζόταν -ως έχει και δίχως ούτε μία παραπάνω ημέρα «διαπραγμάτευσης»- μπορεί να μας πάει μόνο ένα τμήμα του δρόμου.

Από εκεί και μετά; Ποιο είναι το σχέδιο και ποιος ο οδικός χάρτης;

Το περίφημο σχέδιο για την ανάπτυξη, το οποίο τόσες φορές έχει προαναγγελθεί αλλά και εξαγγελθεί από την κυβέρνηση, παραμένει ως ένα γενικό «σχέδιο επί χάρτου» που ακόμη να οριστικοποιηθεί και -πολύ περισσότερο- να υλοποιηθεί…

Περιμένει και αυτό με τη σειρά του να γίνει πραγματικότητα όταν και όποτε ολοκληρωθεί η αέναη διαπραγμάτευση.

Αντίστοιχα, από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας, η οποία προηγείται των κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε κάθε δημοσκόπηση που έχει δει το φως της δημοσιότητας εδώ και ενάμιση χρόνο, ποιο είναι το ολοκληρωμένο σχέδιο που μπορούν να προτάξουν;

Ποια είναι η «εναλλακτική πρόταση» που προσφέρουν σε αυτόν τον τόπο, ως απάντηση στα πεπραγμένα της νυν κυβέρνησης;

Είναι η εφαρμογή του μνημονίου; Αφού υποστηρίζουν ότι δεν θα το ψηφίσουν και ότι θέλουν να το επαναδιαπραγματευτούν…

Ακόμη, όμως, κι αν είναι «λόγια του αέρα» και αυτά, τι έχουν κατά νου για τα μεγάλα και σημαντικά ζητήματα, όπως το ασφαλιστικό, και «εάν δεν έχουν κάτι κατά νου», γιατί δεν φροντίζουν να αποκτήσουν;

Φίλτατοι, ας μην το κουράζουμε το ζήτημα.

Όπως είπε ο φίλτατος Αλέκος Παπαδόπουλος, κάποιος πρέπει να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό, αλλά συνάμα να του πει και τι πρέπει να γίνει, ώστε να αντιμετωπιστεί αυτή η «αλήθεια».

Ούτε άλλα «Ζάππεια», ούτε άλλους «χορούς και πεντοζάλια» χρειαζόμαστε.

Την αλήθεια και σχέδιο. Τίποτε άλλο.