Η επικίνδυνη εμμονή με το 3,5%!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η άρνηση των κυριοτέρων εκ των δανειστών μας να προχωρήσουν σε σημαντική ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους ενόσω διανύουν εθνικές προεκλογικές περιόδους, είναι, αν μη τι άλλο, κατανοητή.

Όπως, αντίστοιχα, κατανοητοί είναι και οι ενδοιασμοί τους να προχωρήσουν στην υλοποίηση ή ακόμη και στην εξαγγελία μέτρων αυτού του είδους, υπό το βάρος των ανησυχιών που ακόμη τρέφουν, σε ό,τι αφορά στη βούληση της Ελλάδας να ανταποκριθεί στα «συμπεφωνημένα».

Το να υποστηρίζουν, όμως, τόσο ανερυθρίαστα, ότι «το κρέας είναι ψάρι», όποτε αυτό τους βολεύει, υπερβαίνει κάθε μέτρο κοινής λογικής, ακόμη κι αν αυτή έχει τεθεί υπό το πρίσμα των όποιων πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Κάποιος οφείλει να εξηγήσει στον φίλτατο επίτροπο επί των Οικονομικών Υποθέσεων της ΕΕ, Πιερ Μοσκοβισί, ότι κάθε ευρώ που οδεύει για τη μεγέθυνση του πρωτογενούς πλεονάσματος του προϋπολογισμού είναι ένα ευρώ λιγότερο για τη ρευστότητα της ελληνικής οικονομίας.

Ένα ευρώ λιγότερο για επενδύσεις, ένα ευρώ λιγότερο για την ανάπτυξη, ένα ευρώ λιγότερο για τη διατήρηση των υφιστάμενων -και τη δημιουργία νέων- θέσεων εργασίας.

Εάν ο φίλτατος κ. Μοσκοβισί είχε εμπεδώσει -σε όλη την απλότητά της- αυτή την οικονομική σχέση, ίσως εμφανιζόταν περισσότερο επιφυλακτικός πριν διατυπώσει εκτιμήσεις πως η Ελλάδα, μία χώρα που βρίσκεται σε ύφεση επί μία επταετία τώρα, μπορεί να παράγει πρωτογενή πλεονάσματα αυτού του είδους, «επί σειρά ετών», μετά το 2018.

«…η Επιτροπή και άλλα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα που παρακολουθούν την εφαρμογή του προγράμματος στήριξης της σταθερότητας, θεωρούν ότι η Ελλάδα μπορεί να επιτύχει πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 3,5% του ΑΕΠ το 2018 και να το διατηρήσει επί σειρά ετών στη συνέχεια, χωρίς να υπονομευθεί η οικονομική ανάκαμψη», απάντησε πρόσφατα ο κ. Μοσκοβισί, σε ερώτηση του ευρωβουλευτή της Λαϊκής Ενότητας Ν. Χουντή.

Εδράζει, δε, αυτή την εκτίμηση ο φίλτατος Μοσκοβισί στη δημοσιονομική υπεραπόδοση που σημείωσε η Ελλάδα τη διετία 2015-2016, λέγοντας ότι παρά αυτή την εξέλιξη, η ανάπτυξη για το 2016 θα διαμορφωνόταν στο +0,3%... σύμφωνα με τις χειμερινές εκτιμήσεις της Κομισιόν.

Βέβαια, ούτε η ανάπτυξη διαμορφώθηκε εκεί που προέβλεπε η Κομισιόν (αντίθετα καταγράφηκε ύφεση 0,05% σε ετήσια βάση για το 2016, σύμφωνα με τα προσωρινά στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ), ούτε και οι νηφάλιοι τεχνοκράτες του ΔΝΤ, τους οποίους διακαώς επιθυμούν να διατηρήσουν «εντός προγράμματος» οι Ευρωπαίοι δανειστές μας, συμφωνούν στην εκτίμηση περί της δυνατότητας εξασφάλισης πρωτογενών πλεονασμάτων αυτής της τάξης μεγέθους επί μακρό χρονικό διάστημα.

Αντίθετα, πιστεύουν και έχουν επανειλημμένως τονίσει -πλέον πρόσφατα με την έκθεσή τους για τη βιωσιμότητα του χρέους, τον Μάιο του 2016- ότι «ακόμη και αν με ηρωικές προσπάθειες μπορούσε η Ελλάδα να εξασφαλίσει πρόσκαιρα πλεόνασμα πλησίον του 3,5%...», δεν θα μπορούσε «να το διατηρήσει επί μία δεκαετία ή και περισσότερο», καθώς ελάχιστες χώρες έχουν κατορθώσει κάτι τέτοιο, ενώ θέτουν σαφώς και την παράμετρο του κοινωνικού κόστους.

Δίχως αμφιβολία, η Ελλάδα οφείλει να τιμήσει τα χρέη της και την υπογραφή της.

Με αντίστοιχη βεβαιότητα, όμως, οι Ευρωπαίοι δανειστές της οφείλουν να τη διευκολύνουν ως προς αυτό, ενδεχομένως, στην οδό που μόλις πρόσφατα υπέδειξε ο φίλτατος Σόιμπλε, εμφανιζόμενος ανοικτός να συζητήσει χαμηλότερους στόχους πρωτογενών πλεονασμάτων.

 «…το αν θα είναι 3,5% ή 2,7% ή κάτι άλλο είναι αντικείμενο της διαπραγμάτευσης με την τρόικα», μας είπε πρόσφατα, για πρώτη φορά, ο κ. Σόιμπλε, βάζοντας «νερό στο κρασί» που τόσο επίμονα προσπάθησε να κρατήσει «ανέρωτο» ο κ. Μοσκοβισί με την απάντησή του στον κ. Χουντή, υπενθυμίζοντας ότι την ακριβή διάρκεια του «3,5% μεσοπρόθεσμα μετά το 2018» που προβλέπει το πρόγραμμα για το ύψος των πλεονασμάτων θα την καθορίσουν οι δανειοδότες.

Βέβαια, αυτή είναι και η διαφορά μεταξύ του πραγματικού «αφεντικού» και του «εντολοδόχου γραφειοκράτη» των Βρυξελλών. Αλλιώς μπορεί να τα βλέπει τα πράγματα ο ένας, αλλιώς ο άλλος…