Πάσα Μάριο για νίκη στο… χρέος!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όταν η πολιτική σκοπιμότητα απουσιάζει και δίνεται έδαφος στην επικράτηση της… κοινής λογικής, η αλήθεια δεν μπορεί παρά να λάμψει.

Στην ελληνική υπόθεση, δε, η αλήθεια είναι -κυρίως- μία: εάν δεν αντιμετωπιστεί το ζήτημα του χρέους, η κρίση δεν τελειώνει.

Αυτή την απλή αλήθεια λέει -τόσο καιρό τώρα- το ΔΝΤ και αυτήν επανέλαβε χθες ο φίλτατος Μάριο Ντράγκι, ενώπιον επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, απευθύνοντας σαφή μηνύματα τόσο προς την πλευρά της Γερμανίας, όσο και της Ελλάδας, με «τυρί» την ποσοτική χαλάρωση.

Εάν η β' αξιολόγηση δεν ολοκληρωθεί (διάβαζε, εάν η Ελλάδα δεν βρει τρόπο ώστε να ολοκληρωθεί αυτή η αξιολόγηση) και εάν το χρέος δεν είναι βιώσιμο (διάβαζε η Γερμανία να συναινέσει στην προώθηση των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος), τα ελληνικά ομόλογα δεν μπορούν να συμπεριληφθούν στην ποσοτική χαλάρωση.

Δεν πρόκειται για ένα καινούργιο μήνυμα, καθώς αντίστοιχά του έχουν διατυπωθεί και κατά το παρελθόν, αλλά πρόκειται για ένα σαφές μήνυμα προς όλες τις πλευρές να ακούσουν τη φωνή της λογικής.

Ειδάλλως οδηγούμεθα στην περίφημη ατραπό Βαρουφάκη, περί «extend and pretend», βάσει της οποίας παρέχεται χρηματοδότηση, ώστε να μετατεθεί η κρίση για το μέλλον και να αποσοβηθούν τα όποια προβλήματα του σήμερα.

Πρόκειται για μια κρυστάλλινη άποψη, η οποία βασίζεται στην -περίπου κοινή παραδοχή- όλων των αναλύσεων βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους που έχουν εκπονήσει εμπλεκόμενες πλευρές, ότι υπό τις παρούσες συνθήκες, η σχέση χρέους προς ΑΕΠ θα ανέλθει σε μη βιώσιμα επίπεδα κατά τα επόμενα χρόνια.

Είναι μια αλήθεια, αντίστοιχα,  την οποία οι Ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές μας, με πρώτη τη Γερμανία, αρνούνται να δουν, κυρίως για δύο λόγους.

Πρώτον, εξαιτίας πολιτικής σκοπιμότητας ενόψει της εκλογικής αναμέτρησης  του Σεπτεμβρίου και του πολιτικού κόστους που συνεπάγεται ότι θα έχει η παροχή νέων ελαφρύνσεων χρέους προς την Ελλάδα και δεύτερον, της συστηματικής απουσίας βούλησης εκ μέρους της ελληνικής πλευράς να προωθήσει σειρά μεταρρυθμίσεων για τις οποίες έχει δεσμευτεί, αλλά και να αναλάβει τη λεγομένη «ιδιοκτησία» του «προγράμματος».

Έως τώρα, δε, αυτήν τη αλήθεια τη διετύπωνε ξεκάθαρα μόνον το ΔΝΤ, ασκώντας έτσι πίεση προς το Βερολίνο να συμφωνήσει στη σημαντική ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Πώς, όμως, να υπάρξει αποδοχή του αιτήματος αυτού, όταν -παρά τις σαφείς δεσμεύσεις που έχει αναλάβει- η Αθήνα συνεχίζει να παρουσιάζει ένα τόσο φτωχό μεταρρυθμιστικό έργο;

Όσο φαύλος, όμως, κι αν εμφανίζεται αυτός ο κύκλος απουσίας αξιοπιστίας εκ μέρους της Ελλάδας και πολιτικών σκοπιμοτήτων εκ μέρους του Βερολίνου, σήμερα, κατά τρόπο ιδιαιτέρως ιδιάζοντα, δύο εκ των κυριότερων θεσμών που συμμετέχουν στο ελληνικό πρόγραμμα, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ,  εμφανίζουν ταύτιση απόψεων επί της ανάγκης άμεσης ελάφρυνσης του χρέους.

Εάν το γεγονός αυτό δεν συνιστά ένα πραγματικό «παράθυρο ευκαιρίας» για την Αθήνα, τότε τι συνιστά;

Στον βαθμό που η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα επιδείξει πνεύμα ευελιξίας και  κατορθώσει να οδηγήσει σε ταχεία ολοκλήρωση τη β’ αξιολόγηση, το όφελος δεν θα αφορά μόνον στην άρση της παρούσης αβεβαιότητος περί την ελληνική οικονομία ή την -εξ ορισμού περιορισμένη- συμμετοχή των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης.

Κυριότερα, θα αφορά στην άμεση περιγραφή ή τη νωρίτερα του συμπεφωνημένου ενεργοποίηση των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος (η οποία προβλέπεται για το τέλος του προγράμματος, το 2018), αποκαθιστώντας έτσι σε μεγάλο βαθμό την αξιοπιστία των ελληνικών ομολόγων και ανοίγοντας την πόρτα για την έκδοση νέων στις διεθνείς αγορές.

Θα αφορά, δηλαδή, την αρχή του τέλους στην ελληνική κρίση.