Ο μονόδρομος του ΔΝΤ

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ήταν από την αρχή στο ελληνικό πρόγραμμα, η παρουσία του κυριάρχησε καθ’ όλη τη διάρκεια  και των τριών «παραλλαγών» αυτού του προγράμματος και από την παραμονή του ή μη εξαρτάται -κατά πάσα βεβαιότητα- και η ολοκλήρωσή του.

Όσο κομβικός, όμως, κι αν είναι ο ρόλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) στο ελληνικό πρόγραμμα, άλλο τόσο θεαματικός είναι ο τρόπος με τον οποίο «παραμερίζεται» η εκπεφρασμένη γνώμη του, εκ μέρους του συνόλου των υπόλοιπων εμπλεκομένων πλευρών (Ευρωπαίων και Ελλήνων) κατά το δοκούν και όπου αυτό «συμφέρει» την κάθε πλευρά.

Οι Ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές μας (διάβαζε, κυρίως οι Γερμανοί) απαντούν μονότονα «nein» στο αίτημά του για ριζική ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους και η ελληνική πλευρά απαντά επίσης «όχι» στο αίτημα για «προληπτικά μέτρα» και «κόφτη» που της ζητείται, επικαλούμενη «κόκκινες γραμμές», το κοινοτικό και εγχώριο Δίκαιο, αλλά και τις καλύτερες του αναμενόμενου δημοσιονομικές επιδόσεις της.

Υπάρχουν και άλλα «παρεμπίπτοντα» ζητήματα, στα οποία συχνά «σκοντάφτει» η ελληνική πλευρά, όπως οι «ακραίες νεοφιλελεύθερες» μεταρρυθμίσεις που προτείνει το ΔΝΤ, αλλά επί του παρόντος ας επικεντρωθούμε στο χρέος.

Το ίδιο το ΔΝΤ, καιρό τώρα, είναι της λογικής ότι «τα νούμερα πρέπει να βγαίνουν» και ευλόγως, δεν έχει άδικο. Ποια είναι, όμως, αυτά τα «νούμερα» και ποιοι οι τρόποι ώστε να «βγουν»;

Σήμερα, ενώπιον της διοικούσας επιτροπής του αναμένεται να τεθεί έκθεση σύμφωνα με την οποία -όπως διέρρευσε αρμοδίως- το ελληνικό δημόσιο χρέος θα διαμορφωθεί ως ποσοστό επί του ΑΕΠ στο 170% το 2020 και στο 164% το 2022, «αλλά θα καταστεί εκρηκτικό στη συνέχεια», διαμορφούμενο σε 275% του ΑΕΠ έως το 2060, καθιστάμενο έτσι «εξαιρετικά μη βιώσιμο».  

Αν και η απόφαση στην οποία θα καταλήξει το Ταμείο αναφορικά με την περαιτέρω στάση του στο ελληνικό ζήτημα δεν μπορεί να προεξοφληθεί, η ένταση με την οποία, τόσο ο επικεφαλής του ESM Κλ. Ρέγκλινγκ, όσο και ο φίλτατος Β. Σόιμπλε, θέτουν την ανάγκη παραμονής του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, καθιστούν σαφή τη σημασία που έχει αυτό το ζήτημα για την ευρωπαϊκή πλευρά (και πάλι διάβαζε Γερμανία).

Δίχως ΔΝΤ δεν θα υπάρξουν περαιτέρω εκταμιεύσεις, δήλωσε πρόσφατα ο Ρέγκλινγκ.

«Αυτό είναι το σενάριο εργασίας που έχω, δεδομένου ότι αυτό επιθυμούν τα κράτη-μέλη. Είναι ο θεσμικός διακανονισμός που συμφωνήσαμε…», συμπλήρωσε, στον απόηχο σειράς συναφών τοποθετήσεων του φίλτατου Σόιμπλε σχετικά με το ελληνικό πρόγραμμα αλλά και το δημόσιο χρέος της χώρας μας, το οποίο κατά τον ίδιο, δεν έχει επί του παρόντος πρόβλημα.

Υπό αυτό το πρίσμα, όμως, η παραμονή του ΔΝΤ εμφανίζεται ως «μονόδρομος».

Στον «αντίποδα», το Ταμείο θα μπορούσε να «τα μαζέψει και να φύγει», αφού όμως πρώτα διαγράψει την οφειλή που έχει απέναντί του η Ελλάδα, όπως αιρετικά πρότεινε, με άρθρο του στο Bloomberg, ο Ashoka Mody, τέως υποδιευθυντής του ΔΝΤ στην Ευρώπη και γνωστός πολέμιος των πολιτικών δημοσιονομικής λιτότητας.  

Τι ακριβώς θα πράξει το ΔΝΤ δεν είναι γνωστό.

Πρόκειται για μία απόφαση με πολυποίκιλες παραμέτρους, οι οποίες συμπεριλαμβάνουν όχι μόνο την παραπάνω συζήτηση για το χρέος και τη στάση Ελλάδας και Ευρωπαίων, αλλά και τις -εν πολλοίς- άγνωστες προθέσεις της αμερικανικής πλευράς, που τελεί, ως γνωστόν, «υπό νέα διεύθυνση».

Αυτό που είναι γνωστό, ωστόσο, είναι ότι το ΔΝΤ σήμερα εμφανίζεται ως ο κυριότερος υπέρμαχος της ανάγκης άμεσης ελάφρυνσης του ελληνικού δημόσιου χρέους και -υπό αυτό  το πρίσμα- ο κυριότερος σύμμαχος της ελληνικής πλευράς σε αυτό το ζήτημα.

Όσο κι αν οι αποφάσεις που θα κληθεί να λάβει η Ελλάδα, αναφορικά με τα μέτρα που της ζητούνται, εμφανίζονται πολιτικά επώδυνες και οικονομικά δυσβάσταχτες -ή ίσως και αχρείαστες-, αποτελούν, ωστόσο, το καλύτερο «διαβατήριό» της για την ταχύτερη αντιμετώπιση του ζητήματος του χρέους.

Ούτως ή άλλως, όταν στόχος της χώρας είναι να οδεύσει για ακόμη μία φορά προς τις διεθνείς αγορές, πόσο θετικό είναι να έχει καταγραφεί με τον πλέον σαφή τρόπο ότι το χρέος της είναι «εξαιρετικά μη βιώσιμο»;