Στο πόκερ «μιλούν» το χαρτί και οι… μάρκες

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σε παιχνίδια τέχνης και τύχης, όπως το πόκερ, τον τελευταίο λόγο συνήθως έχουν… τα λεφτά.

Με τις μπλόφες μπορείς να φτάσεις μέχρι ενός σημείου, αλλά από εκεί και μετά είναι χρήσιμο να έχεις «χαρτί» και ακόμη χρησιμότερο λεφτά, για να ανεβάσεις το ποντάρισμα σε σημείο που ο αντίπαλος δεν αντέχει να ακολουθήσει.

Έτσι, λοιπόν, σε μία διαπραγμάτευση, η οποία έχει πολλά στοιχεία χαρτοπαικτικού χαρακτήρα, όπως η τρέχουσα περί τη β’ αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος, το μόνο σαφές έως τώρα είναι ποιος έχει τα λεφτά…

Όπως, επίσης, δεδομένο είναι και ποιος αναλαμβάνει τα μεγαλύτερα… ρίσκα. Το ΔΝΤ, καιρό τώρα, επιθυμεί να μειώσει τα δικά του ρίσκα και γι’ αυτόν τον λόγο παίζει σχεδόν με… ανοιχτά χαρτιά, αν και κρατά πισινή περιμένοντας τον... Τραμπ.

Μας λέει ότι τα «νούμερα πρέπει να βγαίνουν» και γι’ αυτόν τον λόγο ζητά είτε γενναία ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους εκ μέρους των Ευρωπαίων δανειστών μας, είτε πρωτογενή πλεονάσματα ικανά να εξυπηρετήσουν το χρέος στα παρόντα επίπεδά του.

Όπως έχουν τα πράγματα, δε, -σύμφωνα με το ΔΝΤ- τα μέτρα που βρίσκονται πάνω στο τραπέζι δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες εξυπηρέτησης του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Επίσης, μας λέει -και αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό- ότι εξαιτίας της έως τώρα απουσίας προώθησης μεταρρυθμίσεων αλλά και της ύπαρξης βούλησης ως προς αυτό, η οικονομία μας όχι μόνο δεν επιδέχεται βελτιώσεως (beyond repair) αλλά -ακόμη χειρότερα- εάν ληφθούν περαιτέρω μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής, το κοινωνικό κόστος θα είναι δυσβάσταχτο.

Δηλώνει, ωστόσο, ότι εάν η Ελλάδα επιλέξει την οδό των πρωτογενών πλεονασμάτων της τάξης του 3,5% και λάβει ικανά μέτρα για την εξασφάλισή τους, το ίδιο είναι σύμφωνο να παραμείνει, και μάλιστα ενεργά, στο ελληνικό πρόγραμμα.

Από την άλλη πλευρά, τόσο οι Ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές μας, όσο και εμείς, τηρούμε -εν πολλοίς- πολιτική «κλειστών χαρτιών».

Για παράδειγμα, ο φίλτατος Β. Σόμπλε εμφανίζεται να θέλει «την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο», διεκδικώντας την παραμονή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα -χάρη στην ανομολόγητη πεποίθησή του ότι η Κομισιόν είναι ένα πολιτικό ον, άρα ανοικτό σε πιέσεις και συμβιβασμούς-, ενώ ταυτόχρονα αρνείται να συζητήσει για περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους, πέραν των βραχυπρόθεσμων μέτρων, μεταθέτοντας τη συζήτηση για μετά το τέλος του προγράμματος.

Η κυβέρνηση Τσίπρα, δε, εμφανίζεται να παίζει -παρά την υψηλή ρητορική της- αφενός με «μειονέκτημα», ελλείψει χρημάτων και αφετέρου, με συχνές αλλαγές φύλλου και πάντως, δίχως πολλούς άσους.

Για παράδειγμα, ακόμη και ο φίλτατος Τσακαλώτος, ο οποίος κατά κανόνα κρατά κλειστά τα χαρτιά του, πρόσφατα μας αποκάλυψε την περίφημη εξίσωση «30 - περίπου 30 - και ακόμη 30», η οποία κατά τον ίδιο επιμερίζεται στις δεσμεύσεις που έχουμε εκπληρώσει, εκείνες που εκπληρώνουμε σταδιακά και, τέλος, εκείνες που τώρα διαπραγματευόμαστε και οι οποίες αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία.

Τι ακριβώς περιέχουν αυτά τα «συγκοινωνούντα δοχεία» και πού οδηγούν, βεβαίως, είναι ακόμη… άγνωστο.

Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι πρέπει να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις και να γίνουν οι δεσμεύσεις που αναλάβαμε το καλοκαίρι του 2015.

Και αυτό είναι κρίσιμο, γιατί η κυβέρνηση δεν πρέπει να θέλει να μείνει με τη... «χασούρα». Το βαρύ τίμημα νέας αβεβαιότητας και τα «διαφυγόντα κέρδη», όπως η ποσοτική χαλάρωση.

Γιατί στο τέλος της ημέρας το τίμημα θα το πληρώσουμε εμείς!