Επιχειρηματικότητα του… φραπέ!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Είτε συνιστούν την ωρίμαση μίας αυτοεκπληρούμενης προφητείας σχετικά με τον ρόλο της Ελλάδας ως το «γκαρσόνι» της Ευρώπης, είτε απεικονίζουν την ένδεια στην οποία έχει περιπέσει η επιχειρηματικότητα στη χώρα μας, τα στοιχεία που παρουσίασε χθες η Endeavor Greece οφείλουν να μας αφυπνίσουν ως προς την πορεία της οικονομίας και του τόπου.

Με τη συντριπτική πλειονότητα της επιχειρηματικότητας να κατευθύνεται, κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, προς τον κλάδο της εστίασης και το λιανεμπόριο -και πάντως σε μη παραγωγικούς και εσωστρεφείς τομείς-, απεμπολούμε μία εκ των σημαντικότερων οδών εξόδου από την κρίση: τις εξαγωγές.

Όταν ποσοστό 84% των νέων επιχειρήσεων επικεντρώνονται σε κλάδους με κυρίως εγχώριο προσανατολισμό (π.χ. εστίαση, μπαρ, καφετέριες, λιανεμπόριο, λογιστικές/συμβουλευτικές υπηρεσίες), γιατί θα έπρεπε να κάνουμε λόγο για θετικό και εξωστρεφή μετασχηματισμό της ελληνικής οικονομίας και για δημιουργία νέων και βιώσιμων θέσεων εργασίας;

Δίχως αμφιβολία, υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις στον κανόνα, με τη μορφή των δεκάδων νεοφυών επιχειρήσεων που έχουν ως αντικείμενο την πληροφορική (λογισμικό), ή άλλους κλάδους χαμηλής εντάσεως κεφαλαίου, με εξαγωγικό προσανατολισμό. Όμως, δεν συνιστούν παρά ακριβώς αυτό: την επιβεβαίωση του κανόνα.

Ο κύριος όγκος της επιχειρηματικότητας -πέραν του πρωτογενούς τομέα- είναι εσωστρεφής και δεν αφορά διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά, τα οποία θα μπορούσαν να είναι το εισιτήριό μας προς την ευημερία, υπό… οποιοδήποτε νομισματικό καθεστώς.

Αντικατοπτρίζει, δε, αυτή η εικόνα τρία τινά:

Πρώτον, την απαξίωση της εγχώριας αγοράς και την απουσία αγοραστικής ικανότητας που τη χαρακτηρίζει, την οποία το νεόκοπο επιχειρηματικό κοινό μεταγλωττίζει σε προσφορά προϊόντων χαμηλού κόστους αλλά και εντάσεως εργασίας παρά κεφαλαίου,

δεύτερον, την απουσία πιστωτικής επέκτασης εκ μέρους του παραδοσιακού χρηματοδότη της οικονομίας, του τραπεζικού συστήματος, και

τρίτον, την απουσία των συνθηκών υγιούς ανταγωνισμού και ενός απελευθερωμένου περιβάλλοντος, που θα συνέβαλλαν στην αύξηση της επιχειρηματικότητας σε σημαντικούς τομείς της οικονομίας, όπως ο κλάδος της μεταποίησης, της ενέργειας, κ.ά.

Με άλλα λόγια, οι δυνητικοί επιχειρηματίες του σήμερα, μετά το τέλος του κρατικοδίαιτου μοντέλου που συντήρησε τη χώρα μας επί δεκαετίες αλλά και τον θάνατο της κτηματικής αγοράς, εμφανίζονται εγκλωβισμένοι μεταξύ μίας παραπαίουσας αγοράς από πλευράς αγοραστικής ικανότητας, ως αποτέλεσμα της εσωτερικής υποτίμησης που βίωσε ο τόπος, ενός παραπαίοντος τραπεζικού συστήματος το οποίο αδυνατεί υπό το βάρος των «κόκκινων δανείων» να εκπληρώσει τον φυσικό ρόλο του και, βεβαίως, ενός παραπαίοντος και στρεβλού επιχειρηματικού περιβάλλοντος, εξαιτίας της απροθυμίας σειράς κυβερνήσεων -της παρούσης συμπεριλαμβανομένης- να προωθήσουν τις «διαβόητες» μεταρρυθμίσεις σε αγορές και επαγγέλματα.

Όταν σε όλα αυτά  προσμετρήσουμε και την παράμετρο της νομισματικής ανασφάλειας, η οποία αποθαρρύνει την ύπαρξη σημαντικών επενδύσεων στον τόπο, είναι, ίσως, περισσότερο αντιληπτοί οι λόγοι για τους οποίους ανοίγουν πλέο μόνο καφετέριες και μπαρ…

Όσο, δε, για το περίφημο «σχέδιο για την ανάπτυξη» που μας είχε τάξει προ διετίας ο φίλτατος κ. Γ. Σταθάκης από τη θέση του υπουργού Οικονομίας… ακόμη περιμένουμε!

Έτσι, όμως, φίλτατοι, γιατί να περιμένουμε να δούμε χαΐρι σε αυτόν τον τόπο;

Όταν μία κύρια οικονομική δραστηριότητα, όπως ο κλάδος της ηλεκτρικής ενέργειας, η λειτουργία του οποίου αφορά το σύνολο των υπολοίπων, παλεύει ακόμη για την απελευθέρωσή του μέσω των δημοπρασιών… ΝΟΜΕ, ευελπιστώντας ότι έτσι θα περιοριστεί το μερίδιο αγοράς της ΔΕΗ από 90% που είναι σήμερα σε 49% εντός μίας τριετίας, γιατί θα πρέπει να τρέφουμε και άλλες… ψευδαισθήσεις;

Όσο απελευθερωμένη θα είναι η αγορά ενέργειας το 2020, άλλο τόσο θα έχουμε βγει και εμείς από την κρίση…