Ο Τραμπ, ο αυταρχισμός και η απάντηση της Δημοκρατίας!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όσα διαδραματίστηκαν κατά το τελευταίο διάστημα στις ΗΠΑ, με επίκεντρο την αιφνιδιαστική απόφαση Τραμπ να απαγορεύσει την είσοδο των κατοίκων επτά μουσουλμανικών κρατών στην αμερικανική επικράτεια, στέκουν ως τρανή υπόμνηση του τρόπου με τον οποίο οφείλει να λειτουργεί μια συντεταγμένη Πολιτεία και εν πολλοίς, μια δυτική Δημοκρατία.

Εντός μίας και μόνης ημέρας -και μάλιστα Σάββατο-, η American Civil Liberties Union (Αμερικανική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου - πολιτικές ελευθερίες) προσέφυγε σε Ομοσπονδιακό Δικαστήριο, στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης, και κατόρθωσε να εξασφαλίσει δικαστική απόφαση με την οποία «μπλοκάρεται», τουλάχιστον εν μέρει, το διάταγμα Τραμπ.

Για την ακρίβεια, βάσει αυτής της δικαστικής απόφασης, απαγορεύεται η απέλαση όσων προσφύγων κατέχουν νόμιμη «βίζα» και βρίσκονται ήδη σε αμερικανικό έδαφος.

Ταυτόχρονα, με άλλη δικαστική εντολή, από δικαστήριο της Βιρτζίνια αυτή τη φορά, απαγορεύεται στην κυβέρνηση να αφαιρέσει τις άδειες εργασίας (Green cards) από περίπου 60 ανθρώπους που κρατήθηκαν στο αεροδρόμιο Ντάλες.

Με άλλα λόγια, με ταχύτατες διαδικασίες, το αμερικανικό δικαστικό σύστημα κατέδειξε, πρώτον, ότι στις ΗΠΑ υφίσταται η διάκριση των εξουσιών και δεύτερον, ότι διαθέτει τις απαραίτητες δομές και την ευελιξία ώστε να δράσει άμεσα, εκδίδοντας αυθημερόν αποφάσεις, ακόμη και σε ημέρες αργιών, έναντι ενδεχόμενων αυθαιρεσιών της εκεί κεντρικής διοίκησης.

Υπενθύμισε, έτσι, προς όλους, ότι στις ΗΠΑ το «σύστημα» λειτουργεί.

Ότι ο πολίτης μπορεί βασίμως να υπολογίζει στην εφαρμογή του νόμου και στην ταχεία απονομή δικαιοσύνης και ότι τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματά του τυγχάνουν προστασίας.

Μολονότι, η συζήτηση επί του προκειμένου ζητήματος ευλόγως δεν εξαντλείται εδώ, καθώς συνδέεται με τις ευρύτερες εξελίξεις στις ΗΠΑ αλλά και με τον ρόλο που διαδραματίζει ο εκεί Τύπος και τις βολές που αυτός δέχεται από τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο Τραμπ, στη δική μας χώρα, πόσο ισχύουν όλα αυτά;

Πόση εμπιστοσύνη μπορεί να έχει ο κοινός πολίτης ότι θα τύχει αντίστοιχης μεταχείρισης και προστασίας, όταν οι καθυστερήσεις στη διαδικασία απονομής της δικαιοσύνης τείνουν να φθάσουν έως του βαθμού της αρνησιδικίας, όπως η ίδια η πρόεδρος του Αρείου Πάγου, κ. Β. Θάνου, είχε υποστηρίξει παλαιότερα, ενώπιον της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων; 

Εάν, όμως, κλονιστεί αυτή η εμπιστοσύνη, δεν αποδομείται έτσι και η πεποίθησή του ότι ζει σε μια ευνομούμενη πολιτεία και σε ένα κράτος Δικαίου;

Σε ένα κράτος όπου η μια εξουσία στέκει ανεξάρτητη από την άλλη και δύναται να την ελέγξει ή και να ακυρώσει τις αποφάσεις της, εντός ευλόγου -και πάντως του προσήκοντος- χρονικού διαστήματος;

Η κρίση θεσμών που διέρχεται η χώρα μας, που ευλόγως δεν αφορά μόνον τη δικαστική εξουσία αλλά επεκτείνεται και στη νομοθετική, με πλειάδα παραδειγμάτων νομοθέτησης χαμηλής ποιότητας και βεβαίως και στην εκτελεστική, η αναποτελεσματικότητα της οποίας είναι πλέον συνυφασμένη με την καθημερινότητα των πολιτών οδηγεί στον εκφυλισμό των πλέον θεμελιωδών αξιών επί των οποίων εδράζεται η Δημοκρατία μας.

Οδηγεί, τελικά, στη χρεοκοπία του πολιτεύματος εντός του οποίου καλούμεθα να ζήσουμε.

Πρόκειται δε -όπως όλοι καλά γνωρίζουμε- για απότοκο όχι μόνον της τρέχουσας οικονομικής κρίσης, αλλά της ευρύτερης, η οποία σταδιακά τρώγει τα σωθικά αυτού του τόπου τις τελευταίες δεκαετίες.

Αυτός ο εκφυλισμός είναι που οδήγησε στη σημερινή μας κατάντια και αυτόν οφείλουμε να αναστρέψουμε, συνειδητοποιώντας, τόσο σε επίπεδο πολιτικού προσωπικού όσο και εκλογικού σώματος, τη βαθιά ανάγκη αλλαγής που έχει αυτός ο τόπος.

Πρόκειται για ακριβώς εκείνες τις αλλαγές που επί τόσα χρόνια αρνούμεθα να κάνουμε, βάζοντας τις περίφημες «μεταρρυθμίσεις» σε δεύτερη μοίρα!