Ούτε δίκαιη, ούτε ανάπτυξη!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να εξέλθει η χώρα από την κρίση που τη μαστίζει, αυτή εναπόκειται αποκλειστικά -και μόνον- στην ικανότητά της να αλλάξει.

Όσο αρνείται αυτή την αλλαγή, στην καλύτερη περίπτωση, θα παραμένει στάσιμη και στη χειρότερη, θα κατρακυλήσει ακόμη χαμηλότερα, συμπαρασύροντας μαζί της τις ζωές της συντριπτικής πλειονότητας όσων κατοικούν σε αυτήν.

Όπως ορθά επεσήμανε ο συνάδελφος Φώτης Κόλλιας, σε δημοσίευμά του χθες, υπό τον τίτλο Πιάνει πάτο στη «Δίκαιη ανάπτυξη» η Ελλάδα’’, η «είδηση» σε έκθεση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF) που είδε το φως της δημοσιότητας δεν αφορούσε στο ότι η Ελλάδα κατέχει την τελευταία θέση μεταξύ των ανεπτυγμένων χωρών, από πλευράς «δίκαιης ανάπτυξης».

Δεν ήταν καν ότι υπάρχει ανάγκη περιορισμού των ανισοτήτων, ώστε να αναχαιτιστεί η στροφή προς τον απομονωτισμό και τον λαϊκισμό, που παρατηρείται εσχάτως στη χώρα μας.

Κυριότερα, η «είδηση» αφορούσε το γεγονός ότι η χώρα μας αρνείται λυσσαλέα να αλλάξει, παρά τα σχεδόν οκτώ χρόνια του μνημονίου και των μεταρρυθμίσεων που αυτά προέβλεπαν, με αποτέλεσμα να υστερεί στους περισσότερους από τους 15 πυλώνες «δίκαιης ανάπτυξης», που εξετάζει η έκθεση του WEF.

Έτσι, λοιπόν, όχι μόνο δεν υλοποιήσαμε θεμελιώδεις μεταρρυθμίσεις για την εφαρμογή των οποίων είχαμε δεσμευτεί έναντι εταίρων και δανειστών, αλλά κυριότερα, υπονομεύσαμε το ίδιο μας το μέλλον.

Χρειαζόταν, άραγε, να υπαχθεί η χώρα σε καθεστώς μνημονίου, ώστε να αντιληφθεί πως οδηγείται στον πάτο, διαιωνίζοντας ανισότητες μεταξύ πλούσιων και φτωχότερων νοικοκυριών, εξαιτίας ενός απαρχαιωμένου συστήματος εκπαίδευσης και κατάρτισης;

Χρειαζόταν, άραγε, να φθάσει στη σημερινή της κατάντια, ώστε να καταλάβει ότι η διαφθορά, η γραφειοκρατία, η φοροδιαφυγή και το «βουνό από νομοθετικές ρυθμίσεις» που τη συνοδεύουν, την οδηγούν σε τέλμα και σε αδιέξοδο;

Τίποτε από όλα αυτά ήταν απαραίτητο.

Τα μνημόνια και οι μεταρρυθμίσεις που αυτά προβλέπουν δεν ήταν ο «εχθρός», στον οποίο τα ανήγαγε η συντριπτική πλειονότητα του πολιτικού κόσμου της χώρας, αρνούμενη να αναλάβει τη λεγομένη «ιδιοκτησία» τους. Η λύση ήταν.

Μια λύση που θα έμενε σίγουρα μισή, εάν δεν την εμπλουτίζαμε και εμείς με το δικό μας σχέδιο εθνικής ανάταξης, στη βάση όσων αρνητικών -εμείς οι ίδιοι- διαπιστώναμε τόσες φορές με τα ίδια μας τα μάτια, στην ελληνική καθημερινότητα. Εις μάτην, όμως…

Υπάρχει κάποιος σε αυτή τη χώρα που δεν έχει βιώσει, έστω και μια φορά στη ζωή του, φαινόμενα όπως η γραφειοκρατία, η διαφθορά (λέγε με και φακελάκι) ή η φοροδιαφυγή;

Υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει μια χώρα στη θέση της δικής μας, ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει την τρομακτικών διαστάσεων νεανική ανεργία που υφίσταται, αφορά στην αναμόρφωση του πλαισίου κατάρτισης και εκπαίδευσης που παρέχει στους νέους, ώστε αυτό να διασυνδέεται άμεσα με την αγορά εργασίας;

Τι κάναμε εμείς από όλα αυτά και πόσο πραγματικά θέλουμε να αλλάξουμε;

Όχι μόνον εφαρμόσαμε τα μνημόνια με τον δικό μας ιδιότυπο και εσφαλμένο τρόπο, κάνοντας πράξη μόνον τη δημοσιονομική προσαρμογή, μέσω υπερφορολόγησης και οριζόντιων μαχαιριών, αλλά αγνοήσαμε εντελώς την παράμετρο των μεταρρυθμίσεων ή, στην καλύτερη περίπτωση, «κοροϊδέψαμε» εταίρους και δανειστές με… ψευτο-μεταρρυθμίσεις.

Έτσι, όμως, πρώτον, βουτήξαμε βαθύτερα στην ύφεση, καθώς απεμπολήσαμε το «αντίβαρο» στη δημοσιονομική προσαρμογή που προσέφεραν οι μεταρρυθμίσεις και δεύτερον, αφήσαμε ανεπίλυτα ορισμένα από τα κυριότερα αίτια της κρίσης.

Πλέον… ούτε ανάπτυξη, ούτε δίκαιη, παρά τα όσα υπόσχονται ορισμένες ψυχές.