Δεν είναι μόνον το μνημόνιο… σύντροφοι!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η έκδοση της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας, χθες, επί της συνταγματικότητας ή μη υπουργικής απόφασης για τη λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές, σε τρεις περιοχές της χώρας, συνιστά μια ευθεία επιβεβαίωση των δυσλειτουργιών που εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν το σύστημα απονομής δικαιοσύνης στη χώρα μας.

Χρειάστηκαν συνολικά 2,5 χρόνια, ώστε να καταλήξει η Ολομέλεια του ανωτάτου Διοικητικού Δικαστηρίου της χώρας επί του ζητήματος, κρίνοντας τελικώς ως αντισυνταγματική απόφαση του υπουργού Ανάπτυξης από 7.7.2014, με σκεπτικό που αναπτύσσει στην υπ’ αριθμ. 100/2017 απόφασή της.

Μολονότι το ζήτημα προφανώς δεν εκρίθη ως επείγον, δεδομένου ότι η σχετική υπουργική απόφαση είχε «παγώσει» από το Τμήμα Αναστολών του ΣτΕ ήδη από τον Σεπτέμβριο του 2014, ποιος εχέφρων επενδυτής θα εμπιστευόταν τα χρήματά του σε μια χώρα στην οποία οι αποφάσεις της «διοίκησης» μπορούν να παραμείνουν κυριολεκτικά «στον αέρα» επί ένα τόσο μακρύ χρονικό διάστημα;

Ανεξαρτήτως της ουσίας της συγκεκριμένης υπόθεσης, το γεγονός και μόνον ότι χρειάστηκαν συνολικά 30 μήνες μέχρις ότου υπάρξει οριστική απόφαση επ’ αυτής είναι σαφώς ενδεικτικό των δυσχερειών επιβίωσης που μπορεί να συναντήσει οποιοδήποτε επενδυτικό πλάνο στη χώρα μας, σε περίπτωση που αμφισβητηθεί νομικά, όπως συμβαίνει στην πλειονότητα των περιπτώσεων.

Σε πολλές περιπτώσεις κατά το παρελθόν, δε, έχουν απαιτηθεί σημαντικά μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα για την έκδοση αντίστοιχων κρίσεων επί αποφάσεων ή ενεργειών της εκάστοτε κυβέρνησης, όπως αναφέρουν έγκυροι νομικοί κύκλοι.

Υπό το πρίσμα αυτό δικαιώνονται όσοι υποστηρίζουν ότι η χώρα μας δεν χρήζει μόνον των μεταρρυθμίσεων που προβλέπονται στα μνημόνια, αλλά συνολικής ανάταξης, ώστε να μπορέσει να ξεπεράσει τόσο τις χρόνιες δυσλειτουργίες της, όσο και εκείνες που της επισώρευσε η τρέχουσα κρίση.

Η γενικευμένη ένδεια, η παντελής απουσία επενδύσεων, η αποβιομηχάνιση, η διάλυση της επιχειρηματικής βάσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των ελεύθερων επαγγελματιών, αλλά και ο υψηλός βαθμός αναποτελεσματικότητας που εμφανίζει σήμερα ο δημόσιος τομέας, μπορούν να ξεπεραστούν μόνο διαμέσου πολιτικών που υπόσχονται τη συνολική ανάταξη της χώρας.

Με άλλα λόγια, τα τόσο επικριθέντα μνημόνια, την «ιδιοκτησία» των οποίων ουδεμία ελληνική κυβέρνηση ανέλαβε στη διάρκεια των τελευτών 7 μνημονιακών ετών, ίσως αποτελούν τη λύση για ορισμένα από τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η χώρα μας… προ κρίσης.

Πλέον, η κατάσταση είναι πολύ περισσότερο ζοφερή και η υπέρβασή της απαιτεί λύσεις άλλης τάξης μεγέθους.

Λύσεις οι οποίες θα εμπεριέχουν όραμα και προοπτική και θα μπορέσουν να εμπνεύσουν τόσο την ελληνική κοινωνία, ως προς την ανάγκη εφαρμογής τους, όσο και τον πολιτικό κόσμο της χώρας.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, δε, μόνον ως ουτοπικό χαρακτηρίζεται αυτό το ενδεχόμενο.

Όταν τα μνημόνια έχουν κατά καιρούς γίνει «κόκκινο πανί» από το σύνολο των πολιτικών εκφραστών του ελληνικού εκλογικού σώματος, πώς είναι δυνατόν να υπεραμυνθεί κανείς της ανάγκης ενός συνολικού σχεδίου ανάταξης του τόπου;

Αυτό ακριβώς, όμως, είναι που χρειαζόμαστε σήμερα.

Ούτε αναποφασιστικότητα ως προς την ολοκλήρωση της τρέχουσας ή της όποιας αξιολόγησης του παρόντος μνημονίου, ούτε αμφισβήτηση ως προς τη χρησιμότητά τους.

Αντίθετα, όσοι κρατούν τα ηνία αυτής της χώρας θα όφειλαν να επιδιώκουν την επιτυχή ολοκλήρωση των δεσμεύσεων τις οποίες έχει αναλάβει η Ελλάδα το ταχύτερο δυνατόν, ώστε να μπορέσει να γυρίσει σελίδα και να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο πραγματικής ανάταξής της.

Είναι αντιληπτό αυτό;