Ο βωμός, η θυσία και το ΔΝΤ

Αν και άλλες χώρες μπήκαν στα μνημόνια μετά από εμάς και βγήκαν πριν από εμάς, εμείς συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη που μας κρατούν σε αυτά. Τυχόν έξοδος του ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα θα ήταν ένα τέτοιο λάθος.

Δημοσιεύθηκε: 16 Ιανουαρίου 2017 - 07:51

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ενδεχόμενη αποχώρηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου από το «πρόγραμμα» θα συνιστούσε μια ιδιαίτερα αρνητική εξέλιξη στο ελληνικό ζήτημα.

Εάν κάτι τέτοιο όντως συμβεί, η Ελλάδα θα έχει χάσει όχι μόνον τον ισχυρότερο σύμμαχό της στην προσπάθεια περαιτέρω ελάφρυνσης του δημόσιου χρέους της, αλλά και τον κυριότερο υποστηρικτή της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας, η οποία θα μπορούσε να την οδηγήσει στην ανάκτηση της οικονομικής της ανταγωνιστικότητας.

Ταυτόχρονα, όπως διαφάνηκε και από τις πρόσφατες τοποθετήσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, Β. Σόιμπλε, επί του θέματος, ενδεχόμενη αποχώρηση του ΔΝΤ θα οδηγούσε στην ανάγκη σύναψης μιας νέας συμφωνίας με τους λοιπούς εταίρους και δανειστές μας, δηλαδή σε ακόμη ένα μνημόνιο.

Υπό το φως όλων αυτών, δε, ενδεχομένως θα άνοιγε η πόρτα και σε εξελίξεις πολιτικού χαρακτήρα στη χώρα μας, καθώς η παρούσα κυβέρνηση -βασίμως- θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι δεν διαθέτει την πολιτική εξουσιοδότηση να οδηγήσει τη χώρα σε ένα ακόμη μνημόνιο και να θέσει το ζήτημα υπόψη της κρίσης του εκλογικού σώματος.

Μολονότι το ΔΝΤ εκλήθη να συμμετάσχει στην «ελληνική διάσωση», αφενός, για να προσφέρει την εξειδικευμένη τεχνογνωσία που διαθέτει για την ανάταξη χρεοκοπημένων κρατών και αφετέρου, επειδή κρίθηκε ότι κρατά τη σφραγίδα του ανεξάρτητου και άρα αμερόληπτου διεθνούς φορέα, ο οποίος θα μπορούσε να αποτελέσει ανάχωμα σε τυχόν πολιτικές πιέσεις, ο ρόλος του έπεσε θύμα ακριβώς αυτών των πολιτικών σκοπιμοτήτων από την πρώτη στιγμή του ελληνικού προγράμματος, το 2010.

Σκοπιμοτήτων ακριβώς αντιστοίχων εκείνων για τις οποίες, σχεδόν επτά χρόνια και τρία μνημόνια μετά, ενδεχομένως θα αποχωρήσει από αυτό.

Αν και μόνιμη θέση του ΔΝΤ είναι ότι η υπόθεση του ελληνικού χρέους όφειλε να έχει διευθετηθεί κατά τρόπο βιώσιμο ήδη από το 2010, μέσω μιας γενναίας απομείωσής του, τούτο δεν έγινε ούτε τότε -με την επίκληση του ενδεχόμενου κατάρρευσης ντόμινο των ευρωπαϊκών τραπεζών- και δεν γίνεται ούτε και τώρα, που πλέον δεν συντρέχει αυτός ο κίνδυνος, εξαιτίας του πολιτικού κόστους που αυτό συνεπάγεται, κυρίως για τη Γερμανία, εν μέσω μιας εκλογικής χρονιάς.

Αντίθετα, επιλέγεται η συνέχιση της διαβόητης πολιτικής που ο φίλτατος Γιάνης (με ένα ν) Βαρουφάκης χαρακτήρισε ως «extend & pretend», ήτοι της παροχής πιστώσεων προς την Ελλάδα, ώστε να αποφευχθεί η αντιμετώπιση της ουσίας του ζητήματος, που είναι η βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους της.

Πρόκειται για μια πολιτική η οποία «βολεύει» τόσο τη γερμανική κυβέρνηση, για τους παραπάνω λόγους, όσο και το Μέγαρο Μαξίμου, καθώς αφαιρεί από την ελληνική «εξίσωση» τον κυριότερο υπέρμαχο της ανάγκης απελευθέρωσης της οικονομίας από τις σημερινές της αγκυλώσεις αλλά και της ανάγκης να «βγαίνουν τα νούμερα».

Για να καταστεί τούτο εφικτό απαιτείται, εν πολλοίς, είτε η άμεση ελάφρυνση του ελληνικού χρέους - που αρνείται εμμονικά η Γερμανία-, είτε η λήψη επιπρόσθετων μέτρων της τάξης των 4,5 δισ. ευρώ, που απορρίπτει με αντίστοιχη εμμονή το Μαξίμου.

Υπό το πρίσμα όλων αυτών και του αδιεξόδου που έχει δημιουργηθεί στην ολοκλήρωση της Β’ αξιολόγησης του μνημονίου, τυχόν έξοδος του ΔΝΤ από αυτό ή συνέχιση της παραμονής του ως απλού «παρατηρητή», ευλόγως δεν μπορεί να αποκλειστεί.

Η εξέλιξη, όμως, αυτή δεν θα συνιστά τίποτε άλλο παρά μια θυσία στον βωμό πολιτικών σκοπιμοτήτων, ένθεν και ένθεν, η οποία ενδέχεται να οδηγήσει τη χώρα μας ακόμη και σε νέες περιπέτειες.

Σκοπιμοτήτων αντίστοιχων ακριβώς εκείνων που ευθύνονται για την παραμονή της χώρας επί τόσα χρόνια σε καθεστώς μνημονίου και τη συνέχιση του μαρασμού της.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.