Κοινή γραμμή η μόνη λύση

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η ενημέρωση των πολιτικών αρχηγών επί των εξελίξεων στο Κυπριακό, στην οποία προχώρησε χθες ο πρωθυπουργός Α.Τσίπρας στην διάρκεια διαδοχικών κατ’ιδίαν συναντήσεων, συνιστά τη μόνη δόκιμη λύση που οφείλει να ακολουθεί το πολιτικό προσωπικό της χώρας σε περίπτωση εθνικών ζητημάτων.

Όπως διαφάνηκε από τις δηλώσεις των επικεφαλής της μείζονος και της ελάσσονος αντιπολίτευσης, υπάρχει –σε μεγάλο βαθμό- κλίμα συναίνεσης  αναφορικά τόσο με την γραμμή όσο και με τους χειρισμούς που πρέπει να ακολουθηθούν στις διαπραγματεύσεις επί του Κυπριακού, στη βάση του ευρωπαϊκού κεκτημένου και των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Είναι χαρακτηριστική, δε, επ’ αυτού, η τοποθέτηση της προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Φ.Γεννηματά, ότι «για το Κυπριακό υπάρχει εθνική γραμμή» ενώ ακόμη και στην επιφυλακτικότερη τοποθέτηση του προέδρου της ΝΔ, Κ. Μητσοτάκη, διαφαίνεται η ύπαρξη συναινετικού κλίματος, αν όχι ταύτισης απόψεων, σχετικά με την πορεία που πρέπει να ακολουθηθεί.

Υπό το φως των θέσεων αυτών, όπως και εκείνων που εξέφρασαν οι κ.κ. Κουτσούμπας, Θεοδωράκης και Λεβέντης, οι οποίες δεν ήσαν σε διαμετρικά αντίθετες κατευθύνσεις, καθίσταται σαφές το όφελος προσπαθειών εξεύρεσης κοινού τόπου μεταξύ των βασικών εκπροσώπων του πολιτικού προσωπικού της χώρας, ώστε να σχηματιστεί μια πραγματικά εθνική γραμμή, επί ζητημάτων καίριας σημασίας.

Κατά πόσον θα υπάρξει απτό όφελος στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων με τη γείτονα ως αποτέλεσμα αυτής της «εθνικής θέσης» είναι άγνωστο. Αποτελεί, όμως, τον σκόπελο που θα πρέπει να υπερβεί η Τουρκία, εάν επιθυμεί να διατηρήσει ψιχία ευρωπαϊκού προσανατολισμού.

Εάν καταβάλλονταν, δε, αντίστοιχες προσπάθειες διαμόρφωσης «εθνικής γραμμής» και σε ό,τι αφορά στο «ελληνικό ζήτημα», ίσως να μην είχαμε οδηγηθεί στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα.

Από τον Μάιο του 2010, οπότε η χώρα εισήλθε σε καθεστώς μνημονίου, έως τώρα, το μόνο αποτέλεσμα της συνεχούς και οξείας αντιπαράθεσης μεταξύ των κυριοτέρων εκφραστών του ελληνικού εκλογικού σώματος είναι η διαιώνιση της κρίσης και η αδυναμία της χώρας να εξέλθει από αυτήν.

Από την σφόδρα αντιμνημονιακή ρητορική των «Ζαππείων» Σαμαρά προς την κυβέρνηση Παπανδρέου, έως το «σχίσιμο με ένα άρθρο και ένα νόμο» των αντιπολιτευτικών ημερών Τσίπρα, και όλων όσων μεσολάβησαν στο μεταξύ διάστημα, το πολιτικό προσωπικό της χώρας ουδέποτε έκανε κτήμα του την ανάγκη συνεννόησης με στόχο την έξοδο της χώρας από την κρίση.

Ουδέποτε, δηλαδή, αντιμετώπισε το –εκάστοτε- μνημόνιο που συνήπτε η χώρα με τους εταίρους και δανειστές της, ως μια πλατφόρμα μεταρρυθμίσεων, η «ιδιοκτησία» των οποίων θα μπορούσε να την οδηγήσει στην επόμενη ημέρα.

Αντίθετα, άκρατος λαϊκισμός και καλλιέργεια φρούδων ελπίδων έσυραν τη χώρα από το ένα μνημόνιο στο άλλο και ανήγαγαν την υπόθεση των μεταρρυθμίσεων σε άδικη κατάρα που περιφερόταν από το ένα μνημόνιο στο άλλο.

Ακόμη και σήμερα, σχεδόν επτά χρόνια μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου και με τη χώρα προ του κινδύνου να οδηγηθεί σε νέες περιπέτειες, ελάχιστες είναι οι ελπίδες συνεννόησης του πολιτικού προσωπικού, με στόχο την υπέρβαση των εμποδίων που υπάρχουν στην ολοκλήρωση της τρέχουσας αξιολόγησης του «προγράμματος».

Ως αποτέλεσμα, παραμένει κυρίαρχη η αβεβαιότητα για την πορεία του τόπου και αναβιώνουν μνήμες του πρώτου εξαμήνου της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και των επιπτώσεων που υπήρξαν από αυτήν για την οικονομία και τη χώρα.

Για την Κύπρο καταφέραμε να έχουμε «εθνική γραμμή». Για την Ελλάδα, μπορούμε;