Δεν μπορούσαμε και μόνοι μας;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα και ευτυχές το νέον έτος!

Στην καλύτερη εκδοχή της, η χθεσινή κίνηση του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών Γ. Χουλιαράκη να ζητήσει την έγγραφη δέσμευση του συνόλου των υπουργών της κυβέρνησης στους κανόνες «χρηστής δημοσιονομικής διαχείρισης», μέσω ενός «μνημονίου», αντικατοπτρίζει την ωρίμαση της παρούσας κυβέρνησης στην ανάγκη τήρησης των κανόνων δημοσιονομικής ευταξίας.

Στη χειρότερη, αφορά μια έμπρακτη έκφραση απουσίας εμπιστοσύνης ότι οι συνάδελφοί του στην κυβέρνηση θα απόσχουν από ενδεχόμενες αθρόες προσλήψεις ή άλλες αλόγιστες δαπάνες, οι οποίες δυνητικά μπορούν να ανατρέψουν την ομαλή εκτέλεση του προϋπολογισμού.

Σε οποιαδήποτε των περιπτώσεων, ωστόσο, η εκδήλωση της πρωτοβουλίας αυτής, δυο χρόνια μετά την ανάληψη των ηνίων της χώρας από κυβέρνηση «με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ» και ενώ η χώρα ήδη πασχίζει να διέλθει της στενωπού της β’ αξιολόγησης του τρέχοντος μνημονίου, προκαλεί εύλογα την απορία: γιατί τώρα και γιατί τόσο αργά;

Εικάζει -ενδεχομένως βάσιμα- ο φίλτατος κ. Χουλιαράκης, ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος σημαντικής χρονικής καθυστέρησης στην ολοκλήρωση αυτής της αξιολόγησης και «φυλά δυνάμεις» για καιρούς περιορισμένης ρευστότητας;

Έχουν υποπέσει στην αντίληψή του, ενδεχομένως, τυχόν κρούσματα απουσίας σεβασμού του χρήματος του φορολογούμενου πολίτη εκ μέρους συναδέλφων του στην κυβέρνηση και επιχειρεί έτσι να προλάβει τα χειρότερα, ή απλώς αντιμετωπίζει ως «βουνό» την υποχρεωτική αύξηση των πρωτογενών πλεονασμάτων στο επίπεδο του 3,5%, το 2018 και «λαμβάνει τα μέτρα του»;

Όποια ερμηνεία κι αν επιλέξει κανείς αναφορικά με την τελευταία -σαφώς θεάρεστη, κατά τα λοιπά- πρωτοβουλία του φίλτατου κ. Χουλιαράκη, ένα σαφές ερώτημα εξακολουθεί να πλανάται: Αυτόν τον δρόμο -του περιορισμού των δαπανών- δεν θα μπορούσε να τον είχε ακολουθήσει η χώρα από την πρώτη στιγμή που εκδηλώθηκε η παρούσα κρίση, ή ακόμη και πριν αυτή εκδηλωθεί, ώστε να την αποφύγει;

Η οδός της δημοσιονομικής ευταξίας αφορά, πρωτίστως, την κοινή λογική.

Η απουσία της οδήγησε τη χώρα μας το 2009 σε έλλειμμα της τάξης του 15% του ΑΕΠ και στη δίνη μιας κρίσης στην οποία ακόμη βρίσκεται, ακριβώς επειδή ουδέποτε πραγματικά ενστερνίστηκε την αξία της συνετής διαχείρισης του χρήματος του κάθε φορολογούμενου πολίτη. Αντίθετα, όπως καταδείχθηκε, λάτρεψε την υπερφορολόγησή του…

Πολύ περισσότερο δε, εκείνων των χρημάτων που δανείζεται το κράτος για λογαριασμό αυτού του πολίτη.

Έπρεπε να οδηγηθεί η χώρα μας σε χρεοκοπία και σε μνημόνιο, για να μάθουμε, το 2010, ακριβώς πόσους υπαλλήλους απασχολεί ο δημόσιος τομέας, στη «στενή» ή την «ευρύτερη» εκδοχή του;

Έπρεπε να οδηγηθούμε στη σημερινή μας κατάντια, ώστε να σταματήσουμε να χορηγούμε συντάξεις σε… νεκρούς και επιδόματα αναπηρίας σε καθ' όλα υγιείς ανθρώπους;

Ακόμη και σήμερα, μετά από τις τόσες αναμορφώσεις του ασφαλιστικού συστήματος, δεν υπάρχουν ακόμη… συνταξιούχοι ετών 50 και κάτι… ή «άγαμες θυγατέρες» που λαμβάνουν συντάξεις; 

Οι στόχοι πρωτογενών πλεονασμάτων της τάξης του 3,5% του ΑΕΠ στους οποίους είναι δεσμευμένη η χώρα μας για την περίοδο από το 2018 και μετά -μεσοπρόθεσμα… πάντα- είναι ούτως ή άλλως δυσβάσταχτοι και αντιαναπτυξιακοί.

Κάθε ευρώ που οδεύει για την κάλυψή τους αποτελεί ένα ευρώ λιγότερο για την τόνωση της ελληνικής οικονομίας.

Η εξασφάλισή τους, όμως, είναι υποχρεωτική για την αποκατάσταση της αξιοπιστίας της χώρας μας και της ικανότητάς της να τηρεί τα συμπεφωνημένα.

Ας μην ξεχνάμε ότι κυβέρνηση υπό τον κ. Τσίπρα δεσμεύτηκε σε αυτούς (αντί του 4,5% που προέβλεπε το προηγούμενο μνημόνιο) και επ’ αυτής της ατζέντας εξελέγη και η παρούσα κυβέρνηση.

Κατά πόσον θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει αυτά τα «συμπεφωνημένα», εάν εφαρμόζαμε εδώ και χρόνια όσα ζητά σήμερα ο κ. Χουλιαράκης, είναι ένα ερώτημα στο οποίο -οι περισσότεροι από εμάς- γνωρίζουμε την απάντηση…