Μαθήματα… δι’ αλληλογραφίας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όσο κι αν η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα επιχειρεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, η επίγευση της υπόθεσης του έκτακτου βοηθήματος προς χαμηλοσυνταξιούχους παραμένει η ίδια.

Η Αθήνα υποχρεώθηκε -επί της ουσίας- σε μια δήλωση η οποία ακροβατεί μεταξύ επίδειξης μεταμέλειας και παροχής εγγυήσεων ότι τακτικές του είδους αυτού δεν θα επαναληφθούν.

Μια υπόθεση η οποία θα μπορούσε να είχε περάσει από την κρησάρα των θεσμών περίπου απνευστί, εάν είχαν προηγηθεί οι κατάλληλοι χειρισμοί, τελικώς διογκώθηκε σε μία «μίνι-κρίση» με εταίρους και δανειστές, από την οποία μπορέσαμε να απεμπλακούμε μόνον διαμέσου της επιστολής Τσακαλώτου, που ήρθε χθες στο φως της δημοσιότητας από το «Βήμα» και εν συνεχεία δόθηκε στους εκπροσώπους του Τύπου από το υπουργείο Οικονομικών.

Ο δρόμος για το «ξεπάγωμα» των βραχυπρόθεσμων μέτρων για το χρέος φαίνεται να έχει ανοίξει και η ένταση εμφανίζεται να έχει αποκλιμακωθεί.

Ποιο είναι, όμως, το «μάθημα» όλης αυτής της ιστορίας, η οποία κατά τη γέννησή της αφορούσε -κυρίως- την ενίσχυση ορισμένων αδύναμων στρωμάτων της κοινωνίας μας και δευτερευόντως μια προσπάθεια διάσωσης του δημοσκοπικά κατακρημνιζόμενου ΣΥΡΙΖΑ;

Πρώτον, ότι η αξιοπιστία της χώρας και όσων κρατούν τα ηνία της παραμένει σε χαμηλά επίπεδα έναντι των εταίρων και δανειστών της. Όχι ότι υπήρχε αμφισβήτηση επ’ αυτού, αλλά εν πάση περιπτώσει υπήρξε η επιβεβαίωση του γεγονότος.

Δεύτερον, ότι καλώς ή κακώς, παραμένουμε -ορισμένοι θα σπεύσουν να πουν σε καθεστώς επιτροπείας και πάντως- σε θέση αδυναμίας έναντι των εταίρων και δανειστών μας, ενόσω εκκρεμούν θεμελιώδη ζητήματα όπως η ενδεχόμενη περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους και βεβαίως η ομαλή χρηματοδότηση της χώρας.

Τρίτον -και πάλι δεν ήταν απαραίτητο να το θυμηθούμε δια της μεθόδου αυτής- ότι υπάρχουν εξακολουθητικά ορισμένοι κύκλοι μεταξύ των Ευρωπαίων εταίρων μας οι οποίοι τρέφουν -και εκδηλώνουν σε πρώτη ευκαιρία- την αμφισβήτησή τους έναντι του μέλλοντος της χώρας στην ευρωζώνη αλλά και της πρόθεσής της να υλοποιήσει κατά τον προσήκοντα τρόπο τις μνημονιακές της υποχρεώσεις.

Ενδεχομένως, αυτό το τελευταίο σημείο συμπυκνώνει και όλα τα προηγούμενα.

Ενόσω η χώρα μας αδυνατεί να ανακτήσει την αξιοπιστία της και άρα να αναβιώσει την πορεία της διαμέσου της διεθνούς αγοράς κεφαλαίων, θα παραμένει ευθέως εξαρτημένη από τους «εταίρους και δανειστές» της και των όποιων προτεραιοτήτων αυτοί έχουν έναντι της χώρας μας ή έναντι της εγχώριας πολιτικής σκηνής τους.

Όπως μάθαμε -όσοι από εμάς δεν το γνωρίζαμε- ούτε με «έναν νόμο και ένα άρθρο» σκίζονται τα μνημόνια, ούτε βεβαίως και με τα όποια «Ζάππεια».

Μπορούν, όμως, να ξεπεραστούν, όπως τόσες άλλες χώρες κατόρθωσαν να επιτύχουν, μόνον εάν οδηγηθούν σε αίσιο τέλος, επαναβεβαιώνοντας την ικανότητα και της δικής μας χώρας να δανειστεί από την ελεύθερη αγορά.

Αυτό, δε, επιτυγχάνεται μόνο σε κλίμα σταθερότητας και μόνον εφόσον αρθούν τα αίτια που οδήγησαν τη χώρα στην κρίση.

Μπορεί σήμερα ο κρατικός προϋπολογισμός να εμφανίζει πρωτογενές πλεόνασμα, αίροντας έτσι την πολύχρονη ελλειμματική του πορεία, όμως λίγα έχουν γίνει -επί της ουσίας- για την προώθηση των μεταρρυθμίσεων και την ανάκτηση της ικανότητας της χώρας να παράγει πλούτο.

Με άλλα λόγια, έχουμε κάνει μόνον τη μισή δουλειά και αυτή με λάθος τρόπο, υπό το φως της ραγδαίας υπερφορολόγησης που μαστίζει τον τόπο.

Όταν και όποτε κάνουμε ολόκληρη τη «δουλειά» και μπορέσουμε να σταθούμε αυτόνομα στα πόδια μας, θα μπορούμε να κάνουμε και «κουμάντο» στα του οίκου μας, κατά πώς επιθυμούμε…

Τουλάχιστον ας το… μάθουμε αυτό.