Ποτέ μην λες ποτέ την Κυριακή

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η προαιρετική λειτουργία των καταστημάτων, που φέρεται να ζητά αιφνιδίως από την κυβέρνηση το ΔΝΤ, δεν συνιστά ούτε την «μεγάλη» μεταρρυθμιστική τομή που έχει ανάγκη η χώρα, ούτε θα αποτελέσει ελληνική καινοτομία, στον ευρωπαϊκό ή τον λοιπό διεθνή χώρο.

Αφορά, όμως, την κοινή λογική.

Αφορά την ανάγκη συνειδητοποίησης του γεγονότος ότι βρισκόμαστε σε τέλμα και ότι πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, μπας και βγούμε από την κρίση μια ώρα αρχύτερα.

Ούτε η αγοραστική δύναμη των κατοίκων αυτού του τόπου καλεί για ένα τέτοιο μέτρο, αλλά ούτε και πολλές περιοχές της χώρας το έχουν ανάγκη.

Θα όφειλε, ωστόσο, να είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε επιχειρηματία, του κάθε καταστηματάρχη, να μπορεί να λειτουργεί νομίμως το κατάστημά του, όταν εκτιμά ότι οι συνθήκες είναι πρόσφορες ως προς αυτό, συμπεριλαμβανομένης βεβαίως και της Κυριακής.

Μόνη του υποχρέωση είναι η συνεπής τήρηση της φορολογικής και εργατικής νομοθεσίας, καταβάλλοντας όσες εισφορές ή υπερωρίες προβλέπει ο νόμος και «κόβοντας» τις προβλεπόμενες αποδείξεις.

Δουλειά του κράτους είναι να επιβλέπει και να εποπτεύει εάν τηρείται η νομοθεσία από όλους και όχι να ορίζει πότε μπορεί ο καθένας να ανοίγει το μαγαζί του.

Έτσι, λοιπόν, ανεξάρτητα από τις όποιες απαιτήσεις φέρεται να έχει το ΔΝΤ από την Ελλάδα, όσοι κρατούν τα ηνία αυτής της χώρας θα όφειλαν να είναι οι πρώτοι οι οποίοι θα ενδιαφέρονταν για την τόνωση της οικονομικής δραστηριότητας, την αύξηση της απασχόλησης και τη δημιουργία των συνθηκών εκείνων που θα επιτρέψουν την επιστροφή του τόπου σε κάποιας μορφής κανονικότητα.

Το υφιστάμενο καθεστώς λειτουργίας των καταστημάτων, συνολικά 8 Κυριακές το χρόνο, είναι το αποτέλεσμα πιέσεων συντεχνιών και συνδικάτων που έχουν ως στόχο την προστασία και τη διατήρηση των «κεκτημένων» τους.

Πρόκειται περί ενός λάθους και μάλιστα καταστροφικού όχι μόνον για τους φορείς αυτούς, αλλά για το σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας.

Όσο μένουμε στις πρακτικές που οδήγησαν στην κρίση –και οι παραπάνω συμπεριλαμβάνονται σε αυτές- τόσο θα συνεχίζεται ο μαρασμός της αγοράς και τόσο θα αυξάνονται τα λουκέτα και η ανεργία.

Υπερφορολόγηση, υψηλές ασφαλιστικές εισφορές, παραεμπόριο και παραοικονομία, μειωμένη αγοραστική δύναμη εξαιτίας των οριζόντιων μαχαιριών σε μισθούς και συντάξεις, έχουν οδηγήσει σε χιλιάδες λουκέτα και στον «θάνατο του εμποράκου».

Εάν ο άνθρωπος αυτός θέλει να δουλέψει το μαγαζί του και την Κυριακή, πιστεύοντας ότι έτσι μπορεί «να τα βγάλει πέρα» , γιατί θα έπρεπε ο Περιφερειάρχης, ή το συνδικάτο ή και ακόμη ο ίδιος ο συλλογικός του φορέας -οι κατά τόπους εμπορικοί σύλλογοι-  να σταθούν εμπόδιο στο δρόμο του;

Γιατί πρέπει ακόμη και τις Κυριακές που επιτρέπεται η λειτουργία των καταστημάτων, συνολικά 8 το χρόνο, η Αστυνομία να παρακολουθεί αμέριμνη -ή να είναι και εντελώς απούσα-όταν «διαδηλωτές» εμποδίζουν με κάθε τρόπο τη λειτουργία των καταστημάτων;

Ο νόμος δεν ισχύει για αυτούς ;

Αφήστε τα, φίλτατοι.

Ούτε τα λεφτά περισσεύουν στον κόσμο για να βγει και να αγοράσει «τα πάντα» τις Κυριακές, ούτε και θα «απελευθερωθεί» ή θα εξυγιανθεί ο ανταγωνισμός στην ελληνική αγορά εάν επιτραπεί η –προαιρετική- λειτουργία των καταστημάτων και τις 52 Κυριακές του έτους.

Θα έχει γίνει, όμως, ένα βήμα στη σωστή κατεύθυνση.

Στην κατεύθυνση της στήριξης της επιχειρηματικότητας και της παροχής της αίσθησης ότι «εάν θέλουμε, μπορούμε».

Πού ξέρετε; Μπορεί έτσι, κάποιοι να τα καταφέρουν…