Ο Τσακαλώτος έχει δίκιο!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ηχεί, ενδεχομένως, κατά τρόπο αντίστοιχο του ρητού περί πίτας ολάκερης και σκύλου χορτάτου.

Πρόκειται, όμως, για μια πρόταση απολύτως ορθή, καθώς -εφόσον υιοθετηθεί- μπορεί όχι μόνο να άρει τον βασικότερο παράγοντα επί του οποίου προσκρούει η δυνατότητα της χώρας να εξέλθει μια ώρα αρχύτερα από την ύφεση, δηλαδή τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, αλλά κυριότερα διότι μπορεί να κερδίσει το «στοίχημα» ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας.

Ένα στοίχημα το οποίο αφορά σε μεγάλο βαθμό τόσο την εξασφάλιση χαμηλότερων φορολογικών συντελεστών και ασφαλιστικών εισφορών για την επιχειρηματική κοινότητα όσο και την πάταξη της φοροδιαφυγής.

Ταυτόχρονα, δε, η πρόταση που διατύπωσε χθες από το βήμα του συνεδρίου «η ώρα της Ελληνικής Οικονομίας», ο υπουργός των Οικονομικών Ευκλ. Τσακαλώτος, στην ουσία κόβει τον «γόρδιο δεσμό» στον οποίο έχουν εμπλακεί, εδώ και περίπου ένα έτος, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και το ΔΝΤ, αναφορικά με τη συμμετοχή του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα.

Η μείωση των στόχων για τα πρωτογενή πλεονάσματα κατά μία ποσοστιαία μονάδα το 2019 και μετά, στο επίπεδο του 2,5% του ΑΕΠ (όφελος περίπου 1,8 δισ. ευρώ ετησίως), που προτείνει ο φίλτατος Τσακαλώτος, μπορεί να ωφελήσει τις ΜμΕ, δηλαδή το 80% των ελληνικών επιχειρήσεων, καθώς θα αντικατοπτριστεί σε μείωση της φορολογίας και των ασφαλιστικών εισφορών που θα έπρεπε να καταβάλλουν, αυξάνοντας έτσι την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων και υπηρεσιών που παράγουν και άρα να επιταχύνει συνολικά την αναπτυξιακή δυνατότητα της οικονομίας.

Ταυτόχρονα, πόροι οι οποίοι μπορούν να εξασφαλιστούν από την πάταξη της φοροδιαφυγής και του λαθρεμπορίου μπορούν να οδεύσουν για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών, παρέχοντας έτσι ένα επιπρόσθετο «κίνητρο» στην Πολιτεία, -πολιτικού πλέον χαρακτήρα, κατά την πλέον κυνική εκδοχή- ,ώστε να απαλλαγεί η οικονομία από την κυριότερη πηγή κοινωνικής αδικίας, δηλαδή τη φοροδιαφυγή.

Όλα αυτά, δε, δίχως σημαντική υπαναχώρηση από τους όρους του προγράμματος, το οποίο προβλέπει στόχο για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ για το 2018 και για το επόμενο «μεσοπρόθεσμο» διάστημα, αφού τουλάχιστον έως το καταληκτικό έτος του προγράμματος, ο στόχος αυτός παραμένει αμετάβλητος…

Εν προκειμένω, προς κάθε καλοπροαίρετο παρατηρητή, η πρόταση Τσακαλώτου συνιστά ένα «ποιοτικό άλμα» στη μέχρι τούδε συζήτηση σχετικά με την εμπλοκή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, καθώς ικανοποιεί, τουλάχιστον έως έναν βαθμό, την παράμετρο της βιωσιμότητας του χρέους και συνάμα απαλλάσσει την ελληνική οικονομία από έναν ενδεχόμενο βραχνά νέων μέτρων δημοσιονομικού χαρακτήρα.

Αυτό που δεν εξασφαλίζει, βεβαίως, είναι η προώθηση όλων των υπόλοιπων μεταρρυθμίσεων, οι οποίες απαιτούνται για τη βελτίωση των όρων ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, όπως η λειτουργία της κρατικής μηχανής, η επιτάχυνση της διαδικασίας απονομής δικαιοσύνης και τόσων άλλων….

Όμως, ο στόχος της συγκεκριμένης πρότασης, προφανώς, δεν ήταν αυτός.

Στόχος της ήταν η άρση του αδιεξόδου περί το ελληνικό πρόγραμμα και η εξασφάλιση της συμμετοχής του ΔΝΤ σε αυτό -στην οποία τόσο διακαώς εμμένει η γερμανική πλευρά- και μάλιστα με έναν τρόπο ο οποίος να είναι προς το συμφέρον της ελληνικής οικονομίας.

Κατά τον κ. Τσακαλώτο, στον τομέα των μεταρρυθμίσεων έχουν γίνει πολλά και πάντως όσα προέβλεπε το «πρόγραμμα». Κατά άλλους, έχουν γίνει ελάχιστα από όσα πραγματικά χρειάζεται η οικονομία και ο τόπος, ώστε να υπάρξει -κάποια στιγμή- μια θετική προοπτική.

Αυτή, όμως, είναι μια άλλη συζήτηση…