Αρχίστε από τα στοιχειώδη!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στην από πολλού χρόνου κατεστραμμένη τούτη χώρα, η συζήτηση οφείλει, επιτέλους, να επιστρέψει στα βασικά. Στα στοιχειώδη.

Στις ελάχιστες εκείνες παραμέτρους, δίχως την εκπλήρωση των οποίων η έννοια της συντεταγμένης πολιτείας παραμένει κενή περιεχομένου.

Έτσι, λοιπόν, θεάρεστη είναι, ίσως, η μάχη που δίνει η φιλτάτη κα Αχτσιόγλου στις αίθουσες του Χίλτον για τα εργασιακά και καλά κάνει και τη δίνει, αλλά μήπως οφείλουμε, άπαντες σε αυτόν τον τόπο, να δώσουμε, επιτέλους, τις μάχες που ουδέποτε δόθηκαν και πολύ λιγότερο κερδήθηκαν;

Όπως, για παράδειγμα, η αξιοπρεπής σίτιση και στέγαση όσων αδυνατούν να εξασφαλίσουν τα αγαθά αυτά, ή το πώς να βρεις το δίκιο σου, σε μια χώρα όπου οι καθυστερήσεις εκδίκασης φθάνουν στον βαθμό της αρνησιδικίας, ή πώς να στήσεις μια δουλειά και να την κάνεις να επιβιώσει παρά τα εμπόδια που βάζει καθημερινά στο διάβα της η ελληνική γραφειοκρατία;

Ο κατάλογος είναι μακρύς και συμπεριλαμβάνει ακόμη και σημαντικότερα ζητήματα, όπως το να μπορείς να περιδιαβείς τους δρόμους της πόλης ελεύθερα και να μη θεωρείς άβατο το τάδε ή το δείνα τμήμα της, ή ακόμη και να μπορείς να νιώθεις στοιχειωδώς ασφαλής στο σπίτι σου, δίχως τον φόβο των... ληστών!

Είναι τόσο μακρύς, δε, αυτός ο κατάλογος των «στοιχειωδών» και «βασικών» που απουσιάζουν από αυτόν τον τόπο -και ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τη σημερινή του κατάντια-, ώστε είναι πράγματι απορίας άξιον πώς έχουμε σχεδόν εξοικειωθεί με την ύπαρξή τους και μας... ξενίζει όταν και όποτε ασχοληθεί κανείς με αυτά και ιδίως η... εκάστοτε κυβέρνηση!

Ο φίλτατος κ. Στ. Κοντονής για παράδειγμα, νυν υπουργός Δικαιοσύνης και έως πρόσφατα ενασχολούμενος με τον αθλητισμό, ανακίνησε χθες ένα θέμα, η ύπαρξη του οποίου, αν και πανθομολογούμενη, ελάχιστα έχει συγκινήσει όσους κράτησαν κατά το παρελθόν τα ηνία του συγκεκριμένου υπουργείου: τις τραγικές καθυστερήσεις στη διαδικασία απονομής δικαιοσύνης.

Ενός φαινομένου το οποίο, κατά τον κ. Κοντονή, τείνει να λάβει διαστάσεις οιονεί αρνησιδικίας και στερεί τον πολίτη από την αίσθηση ότι μπορεί να βρει το... δίκιο του.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που το συγκεκριμένο ζήτημα αποτέλεσε τμήμα του πολιτικού διαλόγου; Πότε έγινε «παντιέρα» το θέμα αυτό για κάποιο κόμμα;

Αντίστοιχα, μετά από τόσες «κατακτήσεις» στον τομέα των μεταρρυθμίσεων και τις τόσες εξαγγελίες για τα «one stop shops», γιατί είναι ακόμη τόσο δύσκολο να ανοίξει κανείς μια δουλειά σε αυτόν τον τόπο και φιγουράρει ακόμη η χώρα μας ως ένας από τους λιγότερο ελκυστικούς επενδυτικούς προορισμούς, παγκοσμίως;

Τα αίτια αυτής της κατάντιας, που έχουν οδηγήσει στη γενικευμένη δυσπραγία που βιώνει σήμερα η χώρα μας, αφορούν, προφανώς, εμάς τους ίδιους και όσους εμπιστευόμαστε για τη διακυβέρνηση αυτού του τόπου.

Όταν είναι αδύνατον να λειτουργήσεις το μαγαζί σου, ό,τι ώρα και μέρα κρίνεις εσύ σκόπιμο, επειδή οι συντεχνίες σού το απαγορεύουν -αν και έχουν κλείσει δεκάδες χιλιάδες καταστήματα τα τελευταία χρόνια-, ας μην ψάχνουμε μάταια για τα αίτια της συμφοράς...

Κυριότερα, ας μη δίνουμε τζάμπα μάχες με υποτιθέμενο αριστερό πρόσημο, όταν είναι βέβαιον ότι οι όποιοι αγώνες μπορούμε να δώσουμε, θα έπιαναν πολύ περισσότερο τόπο, εάν εστίαζαν στα προφανή και εύλογα και σε εκείνα που πραγματικά λείπουν από τη χώρα μας.

Εκείνα που αφορούν την κοινή λογική και τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια...