Ώρα για καθαρές λύσεις!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Οι τράπεζες διστάζουν να προχωρήσουν σε ξεκαθάρισμα των βιβλίων τους από τα «κόκκινα δάνεια», ή να εφαρμόσουν τις λύσεις που οι ίδιες προτείνουν, υπό τον φόβο ποινικών ευθυνών, και η Πολιτεία εξακολουθεί να κωφεύει «διερευνώντας» λύσεις από κοινού με την τρόικα.

Ως αποτέλεσμα, οι «μπαταχτσήδες» κάνουν πάρτι, οι «συνεπείς» αγκομαχούν να τα βγάλουν πέρα με τις ρυθμίσεις και το τραπεζικό σύστημα παραμένει ανήμπορο να εκπληρώσει τον φυσικό του ρόλο, δηλαδή εκείνον του τροφοδότη της οικονομίας με χρήμα.

Ο κώδωνας κινδύνου που έκρουσε χθες ο ΣΕΒ σχετικά με την ανάγκη άμεσης επίλυσης του ζητήματος των «κόκκινων δανείων» στη βάση «καθαρών λύσεων» δεν ήρθε ούτε μία ημέρα νωρίτερα του αναγκαίου.

Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα, αν όχι το πλέον κρίσιμο, που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική οικονομία, οι επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται σε αυτήν αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά, αφορά την απουσία πιστωτικής επέκτασης και της δυνατότητας χρηματοδότησης οποιασδήποτε επενδυτικής δραστηριότητας, μέσω «παραδοσιακών» τραπεζικών οδών.

Πρόκειται για μια κατάσταση η οποία αναχαιτίζει οποιαδήποτε προοπτική ανάκαμψης διαθέτει αυτός ο τόπος και δύναται, εφόσον δεν αντιμετωπιστεί με τον προσήκοντα τρόπο, να οδηγήσει τη χώρα και το τραπεζικό της σύστημα σε πολύ χειρότερες καταστάσεις και στο ενδεχόμενο εφαρμογής, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, του διαβόητου «bail in».

Ταυτόχρονα, όπως επισημαίνει και ο ΣΕΒ, η απουσία αντιμετώπισης του ζητήματος των «κόκκινων δανείων» και συνολικά των μη εξυπηρετούμενων «ανοιγμάτων» υπονομεύει κάθε έννοια δικαιοσύνης καθώς ενθαρρύνονται έτσι οι «στρατηγικοί κακοπληρωτές» και οδηγούνται στα όρια των αντοχών τους εκείνοι οι οποίοι εξυπηρετούν κανονικά τις «ρυθμισμένες» ή μη υποχρεώσεις τους.

Το ελληνικό χαλί -πλέον- είναι πολύ μικρό για να κρύψει το πρόβλημα.

Τα νομοθετικά κενά, τόσο σε ό,τι αφορά στην προπτωχευτική όσο και στην πτωχευτική διαδικασία είναι πολλά, το πλαίσιο υπό το οποίο θα εγκρίνονται οι προτεινόμενοι τρόποι βιώσιμης ρύθμισης υποχρεώσεων ατελές και ο κίνδυνος διακριτικής μεταχείρισης σε ό,τι αφορά στον διαχωρισμό των «μεν» από τους «δε», σαφέστατος.

Αν και γνώμονας της όλης διαδικασίας οφείλει να παραμείνει η ισονομία και η ύπαρξη ενιαίου πλαισίου κανόνων για φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις, η λύση δεν μπορεί να αργήσει άλλο.

Υγιείς επιχειρήσεις οι οποίες εξυπηρετούν κατά τρόπο ομαλό τις δανειακές τους υποχρεώσεις καταβάλλουν υψηλότερα επιτόκια έναντι των ανταγωνιστών τους που βρίσκονται σε κατάσταση υπερχρέωσης και «συντηρούνται» εν ζωή βάσει χαριστικών ρυθμίσεων και τούτο θεωρείται πλέον φυσιολογικό, μολονότι καταλύει κάθε έννοια ή πλαίσιο υγιούς ανταγωνισμού.

Όπως αντίστοιχα φυσιολογική θεωρείται η ύπαρξη δυο μέτρων και δυο σταθμών στην αντιμετώπιση δανειοληπτών, φυσικών προσώπων, ανεξαρτήτως των μεθόδων που έχουν μετέλθει ορισμένοι εξ αυτών, ώστε να βρεθούν στο απυρόβλητο, τουλάχιστον για ένα μακρύ χρονικό διάστημα.

Το τι συμβαίνει, δε, στους κόλπους της Δικαιοσύνης, αναφορικά με τις καθυστερήσεις εκδίκασης χιλιάδων υποθέσεων, όλοι γνωρίζουμε…

Η υπόθεση δεν πάει άλλο, φίλτατοι.

Ο «γόρδιος δεσμός» των κόκκινων δανείων πρέπει να κοπεί, ώστε το νερό να αρχίσει να ρέει και πάλι στα κανάλια του τραπεζικού συστήματος και κατά προέκταση της ελληνικής οικονομίας.

Ήδη τα αποτελέσματα τόσο της Πειραιώς όσο και της Eurobank, που είδαν το φως της δημοσιότητας πρόσφατα, είναι ενθαρρυντικά και ενδεικτικά της θετικής επίδρασης που μπορεί να έχει η σταδιακή αντιμετώπιση και διαχείριση του συγκεκριμένου προβλήματος.

Κορυφαίοι Έλληνες τραπεζίτες, που έχουν κρατήσει τα ηνία αυτών των τραπεζών, έχουν προτείνει κατά το πρόσφατο παρελθόν λύσεις για τη συνολική αντιμετώπιση του ζητήματος των «κόκκινων δανείων», οι οποίες θα μπορούσαν να αποτελέσουν την αφετηρία για την επίλυση του θέματος.

Όμως, όποια οδός κι αν επιλεγεί τελικά, αυτή οφείλει να είναι ξεκάθαρη και ίδια για όλους.

Οτιδήποτε λιγότερο, πολύ απλά, δεν αρκεί.