Να φύγετε, να πάτε… αλλού!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Τι, πέραν του λογικού και εύλογου, είπε χθες ο άνθρωπος και έπεσε το σύμπαν, άπαν, να τον «φάει»;

Ακόμη κι αν η γλώττα του φιλτάτου προέδρου του ΟΑΕΕ, κ. Δ.Τσακίρη, ήταν όντως λανθάνουσα, δεν έλεγε την αλήθεια;

Δεν είναι σαφές ότι από την 1.1.2017, όταν το άθροισμα ασφαλιστικών εισφορών και φορολογικών βαρών μπορεί να φθάνει έως και το 80% των εισοδημάτων ενός ελεύθερου επαγγελματία, η ζωή του στην Ελλάδα θα είναι αδύνατη;

Δεν είναι σαφές ότι χιλιάδες ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις έχουν ήδη «μετακομίσει» στη γειτονική Βουλγαρία -και άλλες συνεχίζουν να το πράττουν-, ώστε να ξεφύγουν από την υπερφορολόγηση, τις υψηλές ασφαλιστικές εισφορές και τους λοιπούς δαίμονες της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα;

Αντίστοιχα, τι ακριβώς δεν είναι αντιληπτό, όταν μεγάλοι βιομηχανικοί όμιλοι, με ιστορία δεκαετιών στην Ελλάδα, μεταφέρουν την έδρα τους στο Λουξεμβούργο ή άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου οι συνθήκες του επιχειρείν είναι ομαλότερες και η χρηματοδότηση εφικτή, έναντι λογικού επιτοκιακού κόστους;

Μπορεί όσα είπε ή εντέλει όσα αποδίδονται στον κ. Τσακίρη  να μη συνάδουν με τη ρητορική που οφείλει να αναπτύσσει κάποιος ο οποίος κατέχει δημόσια θέση και μάλιστα ως επικεφαλής ενός μεγάλου ασφαλιστικού οργανισμού, αλλά, ας μην γελιόμαστε, είναι η αλήθεια.

Η Ελλάδα αιμορραγεί βαριά τα τελευταία χρόνια, ως αποτέλεσμα της κρίσης αλλά και των μεθόδων που εφαρμόζονται για την υπέρβασή της, τόσο από πλευράς ανθρώπινου δυναμικού, όσο και επιχειρήσεων.

Το «brain drain» το έχουν υπόψη τους στην κυβέρνηση;

Την απόγνωση που αντιμετωπίζει ένας νέος απόφοιτος πανεπιστημίου ή άλλης ανώτερης σχολής, στην προσπάθειά του να βρει δουλειά στην πατρίδα του και η οποία τελικά τον οδηγεί στο εξωτερικό, μπορούν να την αντιληφθούν;

Ας μην έχουμε απολύτως καμία αμφιβολία, φίλτατοι. Όσα περνά σήμερα η χώρα μας θα κάνει ίσως και δεκαετίες να τα ξεπεράσει.

Όχι επειδή η ανάπτυξη κάποια στιγμή θα κάνει ένα «πέρασμα» και από εδώ, είτε εξαιτίας «του συμπιεσμένου ελατηρίου» που επικαλείται η κυβέρνηση, είτε για άλλους λόγους, αλλά κυριότερα, επειδή θα έχει χάσει ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτει: το καλύτερο έμψυχο υλικό της.

Αυτούς οι οποίοι πήραν τον δρόμο του εξωτερικού, για την Ευρώπη ή αλλού, επειδή είχαν τα εφόδια να το πράξουν και πλέον χτίζουν το μέλλον τους εκεί, με ελάχιστες ή και μηδαμινές πιθανότητες να επιστρέψουν. 

Αυτούς οι οποίοι αποφάσισαν να ξεφύγουν από τις πελατειακές σχέσεις και τις ιδεοληψίες, που εξακολουθούν να κατατρέχουν αυτόν τον τόπο και δημιουργούν συνθήκες αφόρητες για την ομαλή ανάπτυξη μιας κοινωνίας.

Τι ακριβώς θα γίνει με τον κ. Τσακίρη είναι άγνωστο και -ίσως- αδιάφορο. Ούτως ή άλλως, η λέξη «παραίτηση» στην Ελλάδα είναι άγνωστη.

Αυτό, όμως, που έχει σημασία, είναι να γίνει κατανοητό από όσους κρατούν τα ηνία της εξουσίας σε αυτόν τον τόπο ότι δεν πάει άλλο.

Το επίπεδο της υπερφορολόγησης και των ασφαλιστικών εισφορών -ιδίως υπό το φως της «ανταποδοτικότητάς» τους- είναι αβάσταχτο, τόσο για τους εργαζόμενους, όσο και για τους επιχειρηματίες.

Το «παιχνίδι» που καλούνται να παίξουν είναι σικέ και οδηγεί σε αδιέξοδο.

Οι συνθήκες ανταγωνισμού είναι από τις χειρότερες παγκοσμίως, η πιστωτική συρρίκνωση κυριαρχεί και η αφαίμαξη πόρων προς τον δημόσιο τομέα διαρκής και ανηλεής.

Είναι, με λίγα λόγια, ωσάν να τους λέει το κράτος: «να φύγετε, να πάτε αλλού»…