Κάνε... κράτος να δεις καλό!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ο απεγκλωβισμός της ελληνικής οικονομίας από την ύφεση και η επανεκκίνησή της, ευλόγως, εδράζεται στη δομική μεταρρύθμισή της και στην εμπέδωση κλίματος σταθερότητας και εμπιστοσύνης ως προς την πορεία της.

Όπως ορθότατα επισημαίνουν οι φίλτατοι Στ. Κοτζαμάνης και Γ. Σαββάκης, «τα τέσσερα κλειδιά για... restart της οικονομίας» σαφώς αφορούν στην ταχεία ολοκλήρωση των εκκρεμών αξιολογήσεων του προγράμματος προσαρμογής, στο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, στις ξένες ή εγχώριες επενδύσεις, αλλά και στην επιτάχυνση της αξιοποίησης των πόρων του ΕΣΠΑ.

Βασικό απότοκο της υλοποίησης των δεσμεύσεων που έχει ήδη αναλάβει η χώρα έναντι των εταίρων και δανειστών της δεν μπορεί παρά να είναι η τόνωση αυτού του κλίματος εμπιστοσύνης ως προς την πορεία της, καθώς θα έχουν αντιμετωπιστεί θεμελιώδη ζητήματα χρηματοδότησής της.

Κυριότερα, όμως, η διαδικασία εξόδου από την ύφεση και η επιστροφή στην ανάπτυξη αφορούν στην... κοινή λογική και την υπέρβαση ιδεοληψιών σε σχέση με το τι είναι χρήσιμο και καλό για τον τόπο και τους κατοίκους του.

Για παράδειγμα, σε μια χώρα στην οποία οι καθυστερήσεις στην απονομή της Δικαιοσύνης μπορούν να οδηγήσουν μέχρι του βαθμού της αρνησιδικίας, όπως ακόμη και οι λειτουργοί της παραδέχονται, γιατί να επενδύσεις;

Γιατί να βάλεις τα λεφτά σου σε έναν τόπο όπου, κοντολογίς, δεν μπορείς να βρεις το δίκιο σου;

Αντίστοιχα, σε μια χώρα στην οποία το φορολογικό περιβάλλον μεταβάλλεται διαρκώς και έχει επιλεγεί η οδός της υπερφορολόγησης νοικοκυριών και επιχειρήσεων για τη συντήρηση του δημόσιου τομέα και συνάμα την εμφάνιση πρωτογενών πλεονασμάτων της τάξης του 3,5% από το 2018 και μετά, γιατί θα έπρεπε να περιμένει κανείς είτε... θεαματική αύξηση της εγχώριας ζήτησης, είτε κύμα επενδύσεων;

Τέλος, σε μια χώρα στην οποία η φοροδιαφυγή ήταν και παραμένει -κατά τρόπο μάλιστα εμφαντικό- το «εθνικό σπορ», με κυριότερη αιτιολογική επίκληση την απουσία ανταποδοτικότητας μεταξύ των καταβαλλόμενων φόρων και των ευρύτερων υπηρεσιών που παρέχει το κράτος (Παιδεία, Υγεία κ.λπ.), γιατί θα έπρεπε να περιμένουμε ύφεση αυτού του παραβατικού φαινομένου;

Όταν το κράτος, δε, εντείνει αυτόν τον φαύλο κύκλο, βεβαιώνοντας φόρους κατά τρόπο υπέρμετρο, όπως ο ΕΝΦΙΑ, στη βάση λογικών περί «εισπραξιμότητας» -προεξοφλώντας δηλαδή την αδυναμία ή απροθυμία ορισμένων να τον καταβάλουν-, γιατί θα έπρεπε να προσδοκούμε έξοδο από την κρίση;

Δίχως καμία αμφιβολία, παρά τα σοβαρά διαρθρωτικά της προβλήματα που αφορούν κατά κύριο λόγο στην απουσία συνθηκών υγιούς οικονομικού ανταγωνισμού και ανοίγματος των αγορών (βλέπε π.χ. τον τομέα της ενέργειας), η Ελλάδα οδηγήθηκε στη σημερινή της κατάντια εξαιτίας του μεγάλου της ασθενούς, δηλαδή, του ίδιου του κράτους και της ελλειμματικής λειτουργίας που το χαρακτηρίζει.

Κορυφαίος Ελληνας επιχειρηματίας, αυτοδημιούργητος και δίχως την «ταμπέλα» του κρατικοδίαιτου, περιέγραφε σχετικά πρόσφατα ενώπιον δημοσιογραφικού κοινού το πρόβλημα του ελληνικού κράτους, ως πρόβλημα αποτελεσματικότητας.

Ούτε το απόλυτο μέγεθος της κρατικής μηχανής και των παραφυάδων της, ούτε και τα χρήματα που αντλεί από την τσέπη του κάθε συνεπούς φορολογούμενου πολίτη βάρυναν στην εξαγωγή αυτού του συμπεράσματος, όσο το ίδιο το αποτέλεσμα. Το λεγόμενο... «bottom line».

«Μπορεί να κάνει τη  ''δουλειά'' καλά και γρήγορα, έναντι ενός -αν όχι χαμηλού- τουλάχιστον λογικού κόστους;», αναρωτιόταν, αφήνοντας την απάντηση να συναχθεί αφ' εαυτής...

Εάν δεν μπορεί, όμως, και εάν όντως σήμερα βρισκόμαστε στην κατάντια στην οποία βρισκόμαστε εξαιτίας της ελλειμματικής λειτουργίας αυτού του κράτους, μήπως -επιτέλους- έφτασε ο καιρός να το αλλάξουμε;