Εχει δίκιο ο Κουτσούμπας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το καλό με το ΚΚΕ -όπως όλοι, διαχρονικά, συμφωνούν- είναι η σταθερότητα των απόψεών του.

Εδώ και περίπου έναν αιώνα, λίγο-πολύ, μας λέει τα ίδια πράγματα.

Μπορεί ανά εικοσαετία-εικοσιπενταετία να υπάρχει -ενίοτε- μια «εξειδίκευση» των απόψεών του, ώστε να μην αποστασιοποιείται εντελώς από τον ρου της Ιστορίας, αλλά κατά βάση μάς λέει τα ίδια πράγματα.

Έτσι, ουδεμία έκπληξη προκάλεσε χθες η επανάληψη της πάγιας θέσης του κόμματος, από τα χείλη του συντρόφου ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, για απλή αναλογική, ανόθευτη και άδολη, χωρίς μπόνους και χωρίς πλαφόν, μετά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό Α. Τσίπρα σχετικά με το ενδεχόμενο αλλαγής του εκλογικού νόμου και αναθεώρησης του Συντάγματος.

Με την «απλή και ανόθευτη» τουλάχιστον αποτυπώνεται η πραγματική βούληση του εκλογικού σώματος. Μπορεί η πολιτική ζωή του τόπου να «ιταλοποιηθεί» και η συγκρότηση κυβέρνησης να καταστεί άθλος, αλλά τουλάχιστον η κάλπη θα ανταποκρίνεται στις προτιμήσεις των εκλογέων.

Υπό το πρίσμα αυτό, ο σύντροφος Κουτσούμπας έχει απόλυτο δίκιο, ασχέτως των επιπτώσεων που θα είχε η τυχόν υιοθέτηση αυτού του εκλογικού συστήματος στη χώρα μας.

Όπως απόλυτο δίκιο έχει -επί της ουσίας αυτήν τη φορά-, όταν λέει ότι δεν είναι αυτό το ζήτημα που θα όφειλε να μας απασχολεί σήμερα, υπό το φως των δεινών στα οποία βρίσκεται η κοινωνία μας.

Δεν αναστενάζει, πράγματι, ο κόσμος στα γκισέ της εφορίας;

Δεν επιφέρει άγχος στον κάθε νοικοκύρη, στην κάθε οικογένεια, στον κάθε πολίτη αυτής της χώρας το καθημερινό «βουνό» των κάθε λογής υποχρεώσεων, όταν κυριολεκτικά «πλακώνεται» από την υπερφορολόγηση; 

Μπορεί ο εκλογικός μας νόμος να χωλαίνει και το «μπόνους» των 50 εδρών να είναι από τεράστιο έως υπερβολικό, όμως, η αλλαγή του είναι αυτή που θα οδηγήσει στη βελτίωση της καθημερινότητας του πολίτη;

Μπορεί ο νόμος περί ευθύνης υπουργών να εξακολουθεί να ισχύει, οδηγώντας στο απυρόβλητο ένα μεγάλο τμήμα του πολιτικού προσωπικού, ή μπορεί να υπάρχει μια μακρά λίστα αλλαγών, συμπεριλαμβανομένης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, ή της ανάγκης καθιέρωσης των «ιδιωτικών» ΑΕΙ, όμως, τώρα πρέπει να τα δούμε όλα αυτά;

Μετά από οκτώ χρόνια ύφεση και με την ανεργία να παραμένει ακόμη σε εντελώς απαράδεκτα επίπεδα, η ψήφος στα 17, ο νέος εκλογικός νόμος και η αναθεώρηση του Συντάγματος θα προσφέρουν τη λύση;

Αν υπάρχει ένα πράγμα που χρειάζεται σήμερα η Ελλάδα, αυτό είναι δουλειές.

Δουλειές και επενδύσεις, ώστε να σταθεί και πάλι στα πόδια της και να αρχίσει να παράγει πλούτο για ακόμη μια φορά.

Το πώς θα διανεμηθεί αυτός ο πλούτος και εάν θα οδηγήσει στη «δίκαιη ανάπτυξη», που λέει μια ψυχή, είναι ένα ζητούμενο.

Όμως, το δίκαιο μοίρασμα προϋποθέτει ότι έχεις κάτι να μοιράσεις και εμείς -σήμερα στην Ελλάδα- τείνουμε στο να έχουμε ολοένα και λιγότερα, κυρίως εξαιτίας της υπερφορολόγησης και των επιπτώσεών της στην οικονομία.

Έτσι, λοιπόν, το «βολικό», υπό το φως των δημοσκοπήσεων, ζήτημα αλλαγής του εκλογικού νόμου που άνοιξε η κυβέρνηση -σε έναν καθ' όλα ύποπτο χρόνο- πολύ απλά δεν απαντά στα μεγάλα προβλήματα με τα οποία είναι αντιμέτωπη η κοινωνία.

Αυτά τα προβλήματα μπορούν να λυθούν μόνον εφόσον το «μαγαζί» μπει σε μια τάξη και ανακτήσει σταδιακά την χαμένη «κανονικότητά» του.

Για να γίνει αυτό, όμως, πρέπει κάποιος να βρει τον χρόνο να ασχοληθεί και με τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος. Είναι αντιληπτό αυτό;