Μία νέα αρχή!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Μετά από οκτώ χρόνια ύφεσης και έξι μνημονίου, η διαφαινόμενη ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης του τρίτου κατά σειρά προγράμματος προσαρμογής οφείλει να αποτελέσει μια νέα αφετηρία για τη χώρα μας.

Δίχως αυταπάτες και λαϊκισμούς, η Ελλάδα οφείλει να αδράξει την ευκαιρία που της προσφέρεται και να υλοποιήσει, επιτέλους, όλες εκείνες τις ριζικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, που θα θέσουν στο περιθώριο τα αίτια της σημερινής της κατάντιας.

Ο αυτοτροφοδοτούμενος κύκλος λιτότητας, ύφεσης και υπερχρέωσης μπορεί να σπάσει μόνον εάν η χώρα μας καταστεί για ακόμη μια φορά τόπος φιλόξενος στις επενδύσεις και στην ανάπτυξη που αυτές μπορούν να προσφέρουν.

Επί τόσα χρόνια, το πολιτικό προσωπικό της χώρας εμφανίζεται ανέτοιμο και απρόθυμο να κάνει τη ρήξη με τα αίτια της κρίσης και να προωθήσει σειρά μεταρρυθμίσεων στην οικονομία και τη λειτουργία του κράτους.

Σήμερα και με έναυσμα την ολοκλήρωση της παρούσας αξιολόγησης αλλά και την πιθανή δρομολόγηση διαδικασιών για την ελάφρυνση του χρέους, η μάχη των μεταρρυθμίσεων οφείλει επιτέλους να δοθεί.

Μακριά από ιδεοληψίες, αγκυλώσεις και δογματισμούς ως προς τον ρόλο του κράτους στην οικονομία, πρέπει να αναγνωριστεί ότι κανένα πακέτο Γιούνκερ ή άλλα κοινοτικά κονδύλια δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ή να υποκαταστήσουν τη βιώσιμη ανάπτυξη που είναι σε θέση να προσφέρουν οι ιδιωτικές επενδύσεις.

Όσο η Ελλάδα κωφεύει στα δεινά που της επιφυλάσσει η υπερφορολόγηση πολιτών και επιχειρήσεων, η εκτεταμένη φοροδιαφυγή, η αναποτελεσματικότητα του δημόσιου τομέα, το πελατειακό κράτος και η διάχυτη αδιαφάνεια, θα είναι καταδικασμένη στην παρούσα αρνητική της πορεία.

Η απάντηση στα προβλήματά μας δεν είναι δυνατόν να προέλθει ούτε από τα νέα φοροεισπρακτικά μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση και τις επικείμενες αυξήσεις στην έμμεση φορολογία (ΦΠΑ και ΕΦΚ), ούτε βεβαίως από τυχόν νέες καθυστερήσεις στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη ο τόπος.

Είναι μαθηματικά βέβαιο, ότι οι νέοι φόροι προσφέρουν λιγότερα έσοδα στον κρατικό κορβανά, εντείνουν τις υφεσιακές τάσεις στην οικονομία και μεγεθύνουν τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο.

Αντίθετα, η εμπέδωση συνθηκών νομισματικής ασφάλειας, σταθερότητας φορολογικού περιβάλλοντος και συνθηκών πρόσφορων στο επιχειρείν, μπορούν να αλλάξουν τους όρους του «παιχνιδιού» για τον τόπο μας.

Ούτως ή άλλως, πρόκειται για μεταρρυθμίσεις, όπως το άνοιγμα αγορών και επαγγελμάτων, στην υλοποίηση των οποίων η χώρα είναι δεσμευμένη από πολλού χρόνου αλλά ουδέποτε είχε την τόλμη να εφαρμόσει.

Ακόμη και σήμερα η κυβέρνηση εμφανίζεται να πανηγυρίζει στην προοπτική διατήρησης πλειοψηφικού πακέτου στην αγορά ηλεκτρικής ενέργειας, ενώ πολίτες και επιχειρήσεις είναι αναγκασμένοι να επωμίζονται από τα υψηλότερα ενεργειακά κόστη στην ευρωζώνη και την ΕΕ. Γεγονός, αν μη τι άλλο, οξύμωρο για μια κυβέρνηση «με κορμό» την Αριστερά.

Το τέλος της «αυταπάτης» οφείλει να επέλθει και σε ό,τι αφορά στον τρόπο λειτουργίας των δυνάμεων της αγοράς.

Το κρατικοδίαιτο μοντέλο ανάπτυξης που ακολούθησε η Ελλάδα επί σειρά ετών, όχι μόνον κατέρρευσε αλλά την οδήγησε στην υπερχρέωση και τη χρεοκοπία.

Όσο η κυβέρνηση εμμένει σε πολιτικές υπερφορολόγησης, διατήρησης του κράτους σε πρωταγωνιστικό ρόλο στην οικονομία και καλλιέργειας πελατειακών σχέσεων, όπως τόσες άλλες πριν από αυτήν, στερεί τον τόπο από μια νέα αρχή.

Δίχως αυτήν, η Ελλάδα θα συνεχίσει να χάνει τις επιχειρήσεις της και το ικανότερο τμήμα της νεολαίας της προς το εξωτερικό -όπου οι συνθήκες είναι πρόσφορες για την ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας- και θα οδηγηθεί σε νέες περιπέτειες.

Είναι κάτι που πραγματικά επιθυμούμε;