Ευρώπη; Ποια Ευρώπη;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αν η παρούσα προσφυγική-μεταναστευτική κρίση μπορεί να θεωρηθεί ως «χρήσιμη», καθ' οιονδήποτε τρόπο, αυτός ασφαλώς αφορά στην ανάδειξη του βαθύτατου υπαρξιακού προβλήματος με το οποίο είναι αντιμέτωπη η Ευρώπη.

Ένα «χαλαρό» -κατά τα φαινόμενα- μόρφωμα κρατών, το οποίο εδράζει τη λειτουργία του κυρίως στην εξυπηρέτηση οικονομικών σχέσεων και εμφανίζεται πρόθυμο να «ξεχάσει» τους κυριότερους λόγους για τους οποίους συστάθηκε, όταν αντιμετωπίζει κρίσεις.

Έχοντας λησμονήσει εδώ και καιρό ότι οι λόγοι ύπαρξής του ανάγονται στην ανάγκη διατήρησης μιας μακροπρόθεσμης κατάστασης ειρήνης στην Ευρώπη, όπως αυτή αναδείχθηκε στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τα κράτη-μέλη αυτού του μορφώματος αδιαφορούν σήμερα και για τις σημαντικότερες αξίες της ΕΕ.

Τον ανθρωπισμό, τη δημοκρατία και την αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών-μελών της.

Τόσο στην περίπτωση ενός ενδεχόμενου «Brexit», όσο και σε ό,τι αφορά στην προθυμία με την οποία ορισμένα νεόκοπα μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας συνδράμουν στην -de facto- μετατόπιση των συνόρων της ΕΕ βορειότερα, οι θεμελιώδεις αρχές και αξίες αυτού του μορφώματος πετιούνται από το παράθυρο.

Στην περίπτωση της Βρετανίας, ακόμη κι αν προσμετρήσουμε τις όποιες εθνικού χαρακτήρα ιδιαιτερότητες ή ακόμη και την επίκληση ζητημάτων σε σχέση με την τρέχουσα προσφυγική κρίση, τα κύρια αίτια μιας ενδεχόμενης εξόδου της από την ΕΕ άπτονται οικονομικών διεκδικήσεων, τις οποίες άλλα κράτη-μέλη αρνούνται να ικανοποιήσουν.

Αντίστοιχα, οι Ουγγαρία, Τσεχία και Σλοβακία, χώρες σαφώς της σφαίρας επιρροής του Βερολίνου, εμφανίζονται να «λειτουργούν» για ακόμη μια φορά καθ' υπόδειξή του αλλά και στη βάση λαϊκιστικών και ξενοφοβικών κελευσμάτων.

Η θεωρία του «αδύναμου κρίκου» ίσως βρίσκει τέλεια εφαρμογή στην περίπτωση της χώρας μας στο πλαίσιο της ευρωζώνης ή της Συνθήκης Σένγκεν, όμως οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τόσο ότι η «αλυσίδα» έπασχε ευθύς εξαρχής, όσο και ότι χρειάστηκε, σε αμφότερες τις περιπτώσεις, μια κρίση για να έρθει το γεγονός αυτό στην επιφάνεια.

Ακόμη κι αν δεχθούμε ως δεδομένη την ύπαρξη ολιγωρίας εκ μέρους της Ελλάδας αναφορικά με την εκπλήρωση των υποχρεώσεών της στο πλαίσιο της Συνθήκης Σένγκεν, η έως τώρα απουσία ανάληψης δράσης εκ μέρους των κυριοτέρων Ευρωπαίων «παικτών» για την αντιμετώπιση της παρούσας προσφυγικής-μεταναστευτικής κρίσης, αλλά και για τη συνδρομή της χώρας μας, είναι θεαματική.

Επιλέγοντας να αγνοήσει τα βασικά αίτια ύπαρξης αυτής της κρίσης, ήτοι τις εξελίξεις στη Μ. Ανατολή, η ΕΕ περιορίστηκε να αναθέσει την προσπάθεια περιορισμού της στην Τουρκία, έναντι «αμοιβής», ώστε να ανακαλύψει την ύστατη ώρα και με «έκπληξη» ότι η γείτονα προωθεί τη δική της εθνική «ατζέντα»...

Η εμμονή, δε, σε αυτή την τακτική, όπως αυτή ερμηνεύεται από τη σημερινή επίσκεψη Μέρκελ στην Τουρκία, καταδεικνύει τόσο την απουσία βούλησης για την ανάληψη δράσης εκ μέρους των πρωταγωνιστών της ΕΕ, όσο και τάσεις εθελοτυφλίας.

Πώς είναι δυνατόν, έστω και να νοείται η ύπαρξη ενιαίων ευρωπαϊκών συνόρων, όταν η φύλαξή τους εναποτίθεται -επί της ουσίας- σε μια τρίτη χώρα όπως η Τουρκία και όταν τρία κράτη-μέλη της ΕΕ εμφανίζονται να στέλνουν μέλη των δυνάμεων ασφαλείας τους και πάλι σε τρίτες χώρες, όπως η ΠΓΔΜ και η Βουλγαρία, για την αναχαίτιση του μεταναστευτικού κύματος;

Μπορεί η Ελλάδα να κατέδειξε για ακόμη μια φορά την ανεπάρκειά της, είτε εξαιτίας ιδεοληψιών, είτε απλής ανικανότητας, όμως είναι βέβαιον ότι αυτό που γνωρίζαμε έως τώρα ως «Ευρώπη» μπορούμε πλέον να το ξεχάσουμε...