Μας δουλεύουν όλοι...

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Προφανώς, απαιτείται μία ευρύτερη συνεννόηση του πολιτικού κόσμου της χώρας για την επίλυση ενός ζητήματος των διαστάσεων του ασφαλιστικού.

Προφανώς, πρόκειται για ένα ζήτημα το οποίο, εντέλει, αφορά τους πάντες σε αυτήν τη χώρα και ως εκ τούτου η αντιμετώπισή του οφείλει να γίνει με την κατά το δυνατόν μεγαλύτερη συναίνεση, τόσο του πολιτικού κόσμου όσο και των παραγωγικών τάξεων, αλλά και τη δέουσα επιμέλεια.

Όμως, όσα έγιναν έως τώρα στο όνομα της αντιμετώπισης αυτού του μείζονος προβλήματος, ουδεμία υπηρεσία προσφέρουν στον τόπο και σαφώς υποτιμούν τη νοημοσύνη του καθενός.

Δεν ήταν γνωστά τα ζητήματα αυτά εδώ και πολύ καιρό;

Έπρεπε τώρα, την ύστατη ώρα, κατά την εκπνοή του διαθέσιμου χρόνου που έχει η κυβέρνηση έναντι των δανειστών, να πάρει την πρωτοβουλία ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας, για τη σύγκληση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ώστε να αναζητήσει αυτή τη συναίνεση;

Εντέλει, τι είδος διαλόγου και μελέτης επί του ασφαλιστικού προβλήματος θα μπορούσαν να υπάρξουν εντός αυτών των ασφυκτικών χρονικών περιθωρίων;

Υπό το πρίσμα αυτό, πόσο πειστική είναι η επίκληση της ανάγκης διαμόρφωσης ενός είδους συναινετικού πλαισίου με την αντιπολίτευση, όταν είναι γνωστές οι ανησυχίες του κυβερνώντος συνασπισμού, αναφορικά με την ισχνή πλειοψηφία που διαθέτει στη Βουλή;

Αντίστοιχα, πόσο πειστικές είναι οι αιτιάσεις, τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ, ότι αρνούνται περαιτέρω περικοπές σε συντάξεις, όταν επί δικής τους διακυβέρνησης θεσπίστηκαν τα λεγόμενα «οριζόντια μαχαίρια» στις αποδοχές των συνταξιούχων καθώς και τόσες άλλες περικοπές των συντάξεων;

Όπως, επίσης -όσο κι αν επιδεινώθηκαν οι αντικειμενικές συνθήκες της χώρας εφέτος-, πόσο πειστικές είναι οι αιτιάσεις τους και η άρνηση διαλόγου εκ μέρους τους, όταν είναι σαφές πως επί διακυβέρνησης αυτών των δύο κομμάτων οξύνθηκε τόσο η κατάσταση του ασφαλιστικού συστήματος;

Υπό το πρίσμα αυτό, όμως, φίλτατοι, όλοι μάς δουλεύουν. Μας δουλεύουν και αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες που αναλογούν στον καθέναν τους, καταδεικνύοντας έτσι το έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας από το οποίο υποφέρει ο τόπος.

Το δίλλημα για τον κ. Τσίπρα δεν αφορά μόνον στο ασφαλιστικό ζήτημα. Αφορά, επί της ουσίας, στη δυνατότητά του να κυβερνήσει τον τόπο.

Διότι, είτε μπορεί, είτε δεν μπορεί και άρα οφείλει να αναζητήσει άλλες λύσεις, τις οποίες πεισματικά αρνήθηκε να βάλει στο τραπέζι του διαλόγου με τους πολιτικούς αρχηγούς.

Μπορεί το ασφαλιστικό να είναι ένα πρόβλημα που αφορά στους πάντες, όμως η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα διαθέτει ιδιαίτερα νωπή λαϊκή εντολή όπως και πλειοψηφία στη Βουλή και -σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους της χώρας- στην ίδια εναπόκειται το ζήτημα της αντιμετώπισης και αυτού του προβλήματος.

Εάν κρίνει ότι δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει, ή ότι τίθεται εν αμφιβόλω η κυβερνητική πλειοψηφία, τότε μιλάμε για ένα άλλης τάξης ζήτημα και για άλλου είδους πολιτικές συνεννοήσεις.

Διότι, ευλόγως, άπαντες κρίνονται για τη στάση τους.

Τόσο η αντιπολίτευση, η οποία δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της έναντι ενός τόσο σημαντικού εθνικού ζητήματος, στην προσπάθειά της να αποφύγει περαιτέρω πολιτικό κόστος, όσο και η κυβέρνηση, που επιδιώκει αλά καρτ στήριξη εκ μέρους της αντιπολίτευσης, ώστε να ξεπεράσει τον συγκεκριμένο σκόπελο.

Όμως, με τακτικισμούς, ούτε το πρόβλημα μπορεί να «κρυφτεί κάτω από το χαλί», ούτε και να χάσουν την κρίση τους οι πολίτες...