Ενας θησαυρός στα… αζήτητα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ένα πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ούτε επαγγελματική επάρκεια συνεπάγεται, ούτε απασχόληση εγγυάται.

Αντικατοπτρίζει όμως την προσπάθεια που κατέβαλε ένας άνθρωπος και πιστοποιεί ότι διήλθε δια της θεσμοθετημένης οδού για την εκπαίδευσή του σε έναν συγκεκριμένο τομέα.

Σε μια χώρα, δε, όπως η Ελλάδα, όπου η τριτοβάθμια εκπαίδευση παρέχεται ακόμη «δωρεάν και δημόσια», το πτυχίο αυτό αντιπροσωπεύει την επένδυση που είναι διατεθειμένοι να κάνουν, τόσο η χώρα όσο και ο εκπαιδευόμενος, για τη βελτίωσή τους.

Υπό το πρίσμα αυτό αποτελεί πραγματικό κόλαφο για μια κοινωνία να μην είναι σε θέση να αξιοποιήσει έναν τόσο υψηλό αριθμό από τους νέους ανθρώπους που η ίδια εκπαίδευσε και να αφήνει το πλέον ελπιδοφόρο κομμάτι της στα… αζήτητα.

Τα στοιχεία που δημοσιοποίησε χθες ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) βάσει των οποίων η Ελλάδα εμφανίζει τους περισσότερους άνεργους πτυχιούχους, όχι μόνον σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες αλλά και έναντι σειράς τρίτων χωρών διεθνώς, καταδεικνύουν μια από τις πλέον αποκρουστικές πλευρές της σημερινής της κατάντιας.

Αντίστοιχα, καταδεικνύουν -και σε αυτό το επίπεδο- τις ευθύνες όσων μας οδήγησαν έως εδώ.

Μολονότι οι Έλληνες συνεχίζουμε να επενδύουμε στην παιδεία, το αποτέλεσμα αυτής της επένδυσης δεν διοχετεύεται στην αγορά εργασίας, καθώς είτε οδεύει προς το εξωτερικό, είτε δεν αξιοποιείται.

Με τον τρόπο αυτό, όμως, βρισκόμαστε έναντι ενός τερατώδους παράδοξου, καθώς παράγουμε πτυχιούχους δίχως να είμαστε σε θέση να αξιοποιήσουμε, είτε τη μόρφωσή τους, είτε το ταλέντο τους, είτε τη διάθεσή τους για εργασία και ανέλιξη.

Δημιουργούμε, έτσι, ως χώρα, τάξεις ανθρώπων, οι οποίοι πιθανότατα δεν θα είναι σε θέση να ενταχθούν κατά τον προσήκοντα τρόπο στην αγορά εργασίας, όταν και όποτε οι οικονομικές συνθήκες το επιτρέψουν, καθώς θα έχουν διανύσει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μακριά από την πανεπιστημιακή ζωή, με ενδεχόμενες επιπτώσεις στη συνάφεια που θα έχουν πλέον με το αντικείμενό τους, όσο και από τον εργασιακό βίο, που θα τους προσέδιδε την απαραίτητη εμπειρία στο αντικείμενό τους.

Η Ελλάδα δημιουργεί, δηλαδή, όσο παραμένει σε ύφεση, όχι μία αλλά αλλεπάλληλες χαμένες γενιές, πετώντας τους κόπους της…

Όλα αυτά, δε, για ποιο λόγο γίνονται; Για ποιο λόγο παραμένουμε για ένα τόσο μακρύ χρονικό διάστημα σε κατάσταση ύφεσης και υψηλής ανεργίας;

Επειδή συνειδητά οι άνθρωποι που κράτησαν τα ηνία αυτής της χώρας, κατ’ επιταγή της λαϊκής βούλησης, επέλεξαν να την κρατήσουν εκεί.

Πέραν πάσης αμφιβολίας, η οδός των οριζόντιων μαχαιριών σε μισθούς και συντάξεις και η υπερφορολόγηση, που επελέγησαν για την επίτευξη της -κατά τα λοιπά- απολύτως απαραίτητης δημοσιονομικής προσαρμογής, συντέλεσαν καταλυτικά και κατά τρόπο υπέρμετρο στη βύθιση και την παραμονή της ελληνικής οικονομίας σε κατάσταση ύφεσης επί μια εξαετία.

Αντίστοιχα, η αποφυγή της προώθησης των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων που θα απελευθέρωναν την ελληνική οικονομία από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό στον οποίο αυτή υποβάλλεται από το κράτος, τις συντεχνίες και τα καρτέλ, απεμπόλησαν τη δυνατότητα εξασφάλισης ενός αντίβαρου στην εσωτερική υποτίμηση στην οποία υποβλήθηκε η χώρα.

Όσο για τις ιδεοληψίες και τον λαϊκισμό που οδήγησαν στο τρίτο μνημόνιο και την επιβολή κεφαλαιακών περιορισμών, ας μη μιλήσουμε…

Απότοκο, όμως, όλων αυτών δεν ήταν μόνον ότι βγάλαμε μόνοι μας τα μάτια μας, αλλά και ότι στερούμε και τις επόμενες γενιές από τη δυνατότητα να βρουν το φως τους…