Από «spot» χορτάσαμε!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Με την προεκλογική συζήτηση να αναλώνεται έως τώρα στο ποιος εκπροσωπεί το παλιό ή το νέο, ή το ποιος αθέτησε τις περισσότερες υποσχέσεις, το πολιτικό προσωπικό της χώρας εμφανίζεται αδύναμο να παρουσιάσει όραμα και λύσεις που θα μπορέσουν να βγάλουν τον τόπο μια ώρα αρχύτερα από τη σημερινή του κατάντια.

Μέχρι στιγμής, με διάστημα λιγότερο των δύο εβδομάδων να μας χωρίζει από την κάλπη, η πλειονότητα όσων ερίζουν για την ψήφο μας δεν έχουν ανοίξει «τα χαρτιά τους» παρουσιάζοντας ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα δράσης, ενώ μόλις χθες ο ΣΥΡΙΖΑ μας έδωσε το στίγμα των δικών του προθέσεων για την οικονομία, με την ομιλία Τσίπρα στη ΔΕΘ.

Κατά τα λοιπά, η πολιτική συζήτηση εμφανίζεται να διεξάγεται σε επίπεδο τηλεοπτικών «spots» και μόλις αυτήν την εβδομάδα αναμένουμε τις τοποθετήσεις των λοιπών πολιτικών κομμάτων, της ΝΔ συμπεριλαμβανομένης.

Ακόμη και στη μία και μόνη -υποτιθέμενη- κοινή συνισταμένη, το πακέτο μεταρρυθμίσεων που δεσμευτήκαμε εκ νέου ως χώρα να υλοποιήσουμε, έναντι εταίρων και δανειστών, υπάρχει αποποίηση ευθυνών και κακοφωνία.

Παρά την πρωτοφανή για τα ελληνικά κοινοβουλευτικά χρονικά -σε ό,τι αφορά νομοθέτημα του είδους αυτού- πλειοψηφία των 222, ο μεν ΣΥΡΙΖΑ επαναλαμβάνει ότι δεν το «πιστεύει» και πως εξαναγκάστηκε να το υπογράψει, η δε ΝΔ επίσης αποποιείται της ευθύνης και παραπέμπει στην προηγούμενη κυβέρνηση για τις όποιες προβλέψεις του, λέγοντας ότι το ψήφισε για τη σωτηρία της χώρας και μόνον...

Σε ό,τι αφορά δε στον λοιπό πολιτικό κόσμος της χώρας, ουδείς έχει παρουσιάσει μια συγκεκριμένη προγραμματική πλατφόρμα ζητώντας από το εκλογικό σώμα να κριθεί επ' αυτής.

Έτσι, όμως, το μόνο που αποδεικνύουν τα πολιτικά κόμματα της χώρας είναι η αδυναμία τους να απεξαρτηθούν από τις πελατειακές σχέσεις τους με το ένα ή το άλλο τμήμα της κοινωνίας, των συντεχνιών, των καρτέλ και των όποιων επιμέρους οργανωμένων συμφερόντων.

Ο αγροτικός κόσμος εμφανίζεται εξακολουθητικά να τυγχάνει προστασίας, οι δημόσιοι υπάλληλοι παραμένουν όσο μόνιμοι ήσαν και προ κρίσης, τα βάρη συνεχίζουν να τα φέρουν οι κατά τεκμήριο συνεπείς φορολογούμενοι, μισθωτοί, συνταξιούχοι και ιδιοκτήτες ακινήτων και η υπερφορολόγηση θριαμβεύει.

Είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό, δε, ότι τόσο τα δύο ισχυρότερα κόμματα όσο και η συντριπτική πλειονότητα των υπολοίπων δεν μιλούν για μειώσεις φορολογίας.

Τι κι αν μονιμοποιήθηκε η έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης, τι κι αν ο ΕΝΦΙΑ παραμένει αμετακίνητος όσο και η Ακρόπολη, οι πάντες σφυρίζουν αδιάφορα και όσοι μιλούν αναφέρονται μόνο στο μεγαλούργημα των «100» δόσεων, των οποίων διεκδικούν την πατρότητα ταυτοχρόνως...

Μα, θα υπήρχε η ανάγκη να υιοθετηθεί ένα τόσο μακρόπνοο σχέδιο αποπληρωμής των οφειλών των πολιτών προς το Δημόσιο, εάν αυτοί δεν είχαν υπερφορολογηθεί ενώ ταυτόχρονα κατακρημνίζονταν τα εισοδήματά τους;

Αντίστοιχα, θα είχε βιώσει η οικονομία ένα τόσο ισχυρό σοκ, που της στοίχισε το 25% του πλούτου που παρήγαγε σε ετήσια βάση, εάν δεν είχε γνωρίσει αυτήν τη θηριώδη συρρίκνωση της ζήτησης και την ασφυξία από πλευράς ρευστότητας;

Αφήστε τα, φίλτατοι. Είναι πολύ αργά να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, μετά από όσα όλοι μας έχουμε βιώσει.

Ο τόπος χρειάζεται ένα συγκροτημένο σχέδιο εξόδου του από την κρίση μέσω διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και αυτήν την ώρα το μόνον που προσομοιάζει σε κάτι τέτοιο είναι το μνημόνιο, την πατρότητα ή την «ιδιοκτησία» του οποίου αποποιείται το σύνολο του πολιτικού κόσμου της χώρας.

Έτσι που βαδίζουμε, μονά-ζυγά χαμένοι είμαστε και όσο δεν το συνειδητοποιούμε αυτό, τόσο βαθύτερα θα βουλιάζουμε στα αίτια της κρίσης.

Ακόμη και αυτήν την ύστατη ώρα, ο πολιτικός κόσμος της χώρας οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του και να παρουσιάσει ένα συγκροτημένο σχέδιο, ζητώντας από το εκλογικό σώμα να συμπαραταχθεί μαζί του για την υλοποίησή του.

Κάτι το οποίο, προφανώς, δεν γίνεται «κατά μόνας» και βάσει μικροπολιτικών κριτηρίων, αλλά με την επίδειξη συνεργασίας και πολιτικού σθένους.

Το έχουν όσοι διεκδικούν την ψήφο μας;