Η Ζωή, το μνημόνιο και το απόστημα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το τρίτο μνημόνιο θα ψηφιστεί.

Και θα ψηφιστεί ακριβώς όπως τα δύο προηγούμενα, με έναν μεγάλο αριθμό βουλευτών να μην έχει μορφώσει πλήρη και στοιχειοθετημένη άποψη για τις προβλέψεις του και με ορισμένους να μην έχουν κάνει καν τον κόπο να το διαβάσουν.

Πρόκειται για ένα ογκώδες κείμενο, με σωρεία διατάξεων, το οποίο κατατέθηκε κυριολεκτικά την ύστατη ώρα και θα ψηφιστεί με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, πιθανώς σήμερα ή τις πρώτες πρωινές ώρες αύριο. 

Είναι μαθηματικά βέβαιο, ότι ένας αριθμός εκ των ανθρώπων που θα κληθούν να το εγκρίνουν ή να το απορρίψουν στην ελληνική Βουλή, θα το πράξουν περίπου στα «τυφλά»…

Κάτι που ομολογεί ακόμη και το Βερολίνο, λέγοντας ότι δεν μπορεί μέσα σε λίγες ώρες να αποφανθεί επί του κειμένου της συμφωνίας με τους θεσμούς, ασχέτως εάν υπάρχουν οι όποιες άλλες σκοπιμότητες αναφορικά με τη στάση που τηρεί έναντι της χώρας μας.

Η εικόνα αυτή αποτελεί μία πραγματικότητα, η οποία δεν αφορά μόνον την ποιότητα του ελληνικού κοινοβουλευτισμού, αλλά συνολικά τις συνθήκες που επικρατούν στη χώρα μας και οδηγούν στην επίδειξη σπουδής μόνον κατά την εκπνοή των όποιων προθεσμιών.

Υπό το πρίσμα αυτό η «τρικλοποδιά» που απέδωσε χθες ο πρωθυπουργός σε όσους αντιδρούν στην ψήφιση του συγκεκριμένου νομοσχεδίου, η οποία ερμηνεύτηκε ευρέως ότι αφορούσε τόσο τη θεσμική τυπολαγνεία της Προέδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου, όσο και τη στάση του Βερολίνου, είχε να κάνει με ένα υπαρκτό πρόβλημα, ασχέτως των όποιων άλλων σκοπιμοτήτων ένθεν και ένθεν.

Με το γεγονός ότι, στη συντριπτική πλειονότητά τους, τα προβλήματα στη χώρα μας δεν αντιμετωπίζονται όταν εκδηλώνονται, αλλά μόνον όταν έχουν φτάσει στο απροχώρητο.

Δεν γνώριζε ή δεν ανέμενε ο πρωθυπουργός την εκδήλωση προβλημάτων εκ μέρους της κας Κωνσταντοπούλου, στην υπερψήφιση ενός νομοσχεδίου όπως αυτό που κατατέθηκε χθες στη Βουλή;  Εάν όχι, θα πρέπει να ήταν ο μόνος…

Έπραξε κάτι προς οποιαδήποτε κατεύθυνση για την έγκαιρη άρση αυτών των προβλημάτων; Προφανώς όχι…

Όμως το ζήτημα της μη έγκαιρης αντιμετώπισης των προβλημάτων δεν αφορά -ευλόγως- μόνον τον κ. Τσίπρα ή την παρούσα κυβέρνηση.

Είναι ένα ζήτημα το οποίο βρίσκεται στο επίκεντρο των δυσκολιών που αντιμετωπίζουμε και οι οποίες, εξαιτίας της διαχρονικής απουσίας βούλησης για την υπέρβασή τους, έχουν οδηγήσει τον τόπο μας στη σημερινή του κατάντια.

Την απουσία βούλησης να σπάσουμε το απόστημα…

Χρειαζόμασταν άραγε μνημόνιο για να συνειδητοποιήσουμε και να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο της χορήγησης συντάξεων σε… νεκρούς, ή «μαϊμού» επιδομάτων υγείας σε απολύτως υγιείς ανθρώπους;

Χρειαζόμασταν μνημόνιο για να συνειδητοποιήσουμε ότι το ελληνικό δημόσιο ξοδεύει (ή σπαταλά…) περισσότερα από όσα εισπράττει και ότι το γεγονός αυτό -που επιβαρύνει τον δύσμοιρο φορολογούμενο- θα καταστήσει αναπόδραστη τη χρεοκοπία;

Χρειαζόμασταν μνημόνιο για να ανοίξουν οι αγορές και τα επαγγέλματα και να αντιμετωπιστούν οι συντεχνίες και τα καρτέλ που ανεβάζουν το κόστος ζωής για κάθε συνεπή πολίτη ή επιχείρηση αυτής της χώρας;

Εντέλει χρειαζόταν να μπούμε για τρίτη φορά σε μνημόνιο, ώστε να κάνουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα που προέβλεπε το αρχικό κείμενο μνημονίου που υπογράψαμε προ πενταετίας;

Ας το πάρουμε απόφαση επιτέλους και ας κάνουμε αυτό που χρειάζεται, ώστε ο τόπος μας να σταθεί για ακόμη μια φορά στα πόδια μας. Ας αλλάξουμε.

Τα προβλήματα ούτε κάτω από το χαλί μπορούν να κρύβονται για πάντα, ούτε φεύγουν από μόνα τους. Οφείλουμε να τα αντιμετωπίζουμε εγκαίρως και αποτελεσματικά.

Η στάση, δε, αυτή καθορίζει την ίδια την ύπαρξή μας και τη βούληση που έχουμε να αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα…

Όλα τα άλλα αφορούν τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα….