Δεν υπάρχει… ολίγον έγκυος

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν ο τόπος δεν βρισκόταν στην τόσο δεινή θέση όπου βρίσκεται σήμερα, οποιαδήποτε κυβέρνηση ήταν αντιμέτωπη με τα διλήμματα με τα οποία είναι η παρούσα θα όφειλε να είχε καταφύγει αμέσως σε εκλογές.

Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα και βεβαίως ο ίδιος -κατ’ ομολογίαν τους- δεν «πιστεύουν» στις προβλέψεις της συμφωνίας με τους εταίρους και δανειστές και αναγκάστηκαν να τις υπερψηφίσουν στη Βουλή μόνον υπό το κράτος της αφόρητης πίεσης που υπέστησαν εκ μέρους τους και επειδή δεν είχαν άλλη βιώσιμη εναλλακτική οδό.

Αντίστοιχα, ένα μεγάλο τμήμα της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ στέκει ευθέως αντίθετο με τη συμφωνία αυτή και την καταψήφισε ενώ η συντριπτική πλειονότητα εξ όσων εκ της ομάδας αυτής την υπερψήφισαν το έπραξε βασιζόμενη στη θεωρία του «αναγκαίου κακού».

Πρόκειται, δίχως άλλο, για μια γνήσια συνταγή αποτυχίας.

Ό,τι κι αν προβλέπει ένα πρόγραμμα -και πολύ περισσότερο της μορφής και του είδους του μνημονίου- αποκλείεται να υλοποιηθεί από ανθρώπους που δηλώνουν ότι δεν το «πιστεύουν» και πως είναι αναγκασμένοι να συναινέσουν στην εφαρμογή του ως αποτέλεσμα ανωτέρας βίας.

Όσο σαφή, όμως, κι αν είναι όλα αυτά, άλλο τόσο σαφές είναι ότι ο τόπος δεν μπορεί να οδηγηθεί σε μια νέα εκλογική αναμέτρηση, υπό το φως της δεινής θέσης στην οποία έχει περιέλθει και την οποία όλοι βιώνουμε.

Ακόμη κι αν οι παρούσες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες δεν ήσαν τόσο δυσχερείς, η προκήρυξη εκλογών, φερ’ ειπείν για τον Σεπτέμβριο όπως κυοφορείται, θα οδηγούσε τη χώρα ενδεχομένως σε μια νέα περιπέτεια, σε περίπτωση που αμφισβητούνταν για ακόμη μια φορά οι δεσμεύσεις που μόλις ανέλαβε έναντι εταίρων και δανειστών.

Πρόκειται για ένα έργο που έχει παιχτεί επανειλημμένως στη διάρκεια των τελευταίων ετών, από το 2010 έως σήμερα, με στελέχη της τότε κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ να δηλώνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα και να αποστασιοποιούνται από τις δομικές αλλαγές τις οποίες προέβλεπε το πρώτο μνημόνιο.

Έκτοτε, και έως σήμερα, με ελάχιστες εξαιρέσεις υπουργών της κυβέρνησης Σαμαρά -ιδίως προ των ευρωεκλογών του προηγουμένου καλοκαιριού- ουδεμία κυβέρνηση αυτής της χώρας ενστερνίστηκε την ανάγκη πραγματικής και ουσιαστικής υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων που προέβλεπαν οι εκάστοτε συμφωνίες με τους εταίρους και δανειστές.

Ως αποτέλεσμα, όχι μόνον οι δεσμεύσεις για την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων αυτών μεταφέρονται δίκην «άδικης κατάρας» από μνημόνιο σε μνημόνιο, εξαϋλώνοντας έτσι την όποια αξιοπιστία διαθέτουμε έναντι των εταίρων και δανειστών μας, αλλά -κυριότερα- κι ο τόπος δεν μπορεί να ορθοποδήσει.

Οι αγορές και τα επαγγέλματα παραμένουν κλειστά, οι συντεχνίες και τα κάθε λογής ολιγοπωλιακά συμφέροντα παραμένουν κυρίαρχα, ο δημόσιος τομέας παραμένει αναποτελεσματικός και ελάχιστα εξυπηρετούνται, εξαιτίας της κατάστασης αυτής, οι πολίτες.

Αν, όμως, έχουν έτσι τα πράγματα κι αν όντως ο φίλτατος κ. Τσίπρας εκτιμά ότι η χώρα δεν έχει διαθέσιμη άλλη βιώσιμη εναλλακτική οδό, παρά εκείνη που χαράσσει η συμφωνία με τους εταίρους και δανειστές, τότε οφείλει να προχωρήσει σε σχηματισμό μιας κυβέρνησης αποτελούμενης από ανθρώπους ικανούς να φέρουν αποτελέσματα.

Μιας κυβέρνησης με ευρεία κοινοβουλευτική -διακομματική- στήριξη, από την ίδια Βουλή που μόλις προ εξαμήνου ανέδειξε η λαϊκή ετυμηγορία, η οποία θα τιμήσει την υπογραφή της χώρας έναντι εταίρων και δανειστών και συνάμα θα την οδηγήσει σε οικονομική ανάκαμψη.

Το γκρίζο και το θολό συχνά είτε υποκρύπτουν άλλες σκοπιμότητες, είτε αφορούν ανέκδοτα του τύπου «ολίγον έγκυος».

Δεν είναι καιρός ούτε για το πρώτο, αλλά ούτε και για το δεύτερο…